Lucien Fraipont is een jonge Brusselaar met een verleden in de jazz en een toekomst in de psychpop. Met zijn band Robbing Millions regelt hij het verkeer aan het kruispunt waar Connan Mockasin, Animal Collective en Deerhoof elkaar ontmoeten. Net terug van Pukkelpop, maar ‘we hoeven niet per se door te breken in Vlaanderen’.
Robbing Millions – spreek ongeveer uit als ‘Robin Williams’, een onnozele witz is de halve groepsnaam – debuteerde in 2013 met de ep Ages and Sun, een visitekaartje om ‘aanstekelijk’ tegen te zeggen. Sindsdien valt de psychedelische pop van de Brusselaars in de smaak in binnen- én buitenland. Robbing Millions, hun net verschenen eerste langspeler én hun beste werk tot dusver, is het auditieve equivalent van een lsd-trip: gek en geniaal. ‘Het bescheiden Belgische antwoord op Tame Impala’, zo noteerde onze man onlangs nog bij Robbing Millions’ passage op Pukkelpop.
‘Van de eerste luisterbeurt heb ik zelf genoten’, vertelt Fraipont (links op de foto), net nonchalant neergeploft in een zetel. Hij heeft de afgewerkte plaat pas de dag voordien voor het eerst op vinyl gehoord. ‘Maar toen ik ze voor de tweede keer draaide, ergerde ik mij dood aan kleine details.’ Muzikantenpraat. Geloof ons: Robbing Millions is uw aandacht meer dan waard.
Hoe zou je Robbing Millions zelf beschrijven?
FRAIPONT: Episch. Omdat er toch iets hysterisch, iets groots in de muziek zit. Al waak ik er ook over dat de nummers niet té episch klinken. Robbing Millions heeft absurdistische trekken. Gaspard en ik zijn al van kinds af fan van ‘banale’ dingen als Dragonball Z. Dat hoor je in onze teksten en zie je duidelijk in de videoclips. Mensen van onze generatie begrijpen ongetwijfeld vanwaar die rare fascinatie komt.
Die generatie verkiest ook singles boven cd’s. Was een album uitbrengen nog vanzelfsprekend voor jou?
FRAIPONT: Aanvankelijk was dat inderdaad geen prioriteit. Mensen in mijn omgeving hechten inderdaad weinig belang aan cd’s, maar er werd mij gezegd dat een album noodzakelijk is: zonder plaat komen de grote festivals of de kranten en magazines niet aankloppen. Begrijp mij niet verkeerd: ik sta écht achter deze cd. En achteraf gezien was het na twee ep’s gewoon ook een logische stap.
Van jazz naar psychedelica: je hebt al een merkwaardig parcours afgelegd.
FRAIPONT: Als vijftienjarige hebben Gaspar Ryelandt (ook zanger in Robbing Millions, rechts op de foto, nvdr.) en ik al eens samen in een band gespeeld. De vader van onze drummer organiseerde toen jazzkampen in de Ardennen. Die bevielen mij zo goed dat ik toen al de jazzmicrobe te pakken had. Ik heb aan het conservatorium van Brussel en Den Haag gestudeerd, en wilde zelfs naar New York. Daar werd ik tot twee opleidingen toegelaten, maar door een geweigerde studiebeurs is het er nooit van gekomen. Terug in Brussel ben ik met Robbing Millions begonnen. Het is eigenlijk door die weigering dat ik hier nu tegenover jou zit. (lacht)
Steekt het niet dat het met jazz nooit iets is geworden?
FRAIPONT: Ik heb bij momenten in zes à zeven jazzbands gitaar gespeeld. Het is pas toen ik met Robbing Millions iets volledig anders probeerde dat ik complimenten kreeg over mijn muziek. (lacht hard) Dus dacht ik: fuck it, ik ga gewoon popmuziek maken. Schrijven, alles zelf inspelen, zingen: ik amuséér mij gewoon meer dan ooit.
Waarom ben je eigenlijk, als niet-zanger, zelf beginnen te zingen?
FRAIPONT: Dat was eerst ook niet de bedoeling. In het begin heb ik demo’s gemaakt waarop ik puur uit praktische overwegingen ook zong – om de melodielijn uit te tekenen. Ik had al aan Gaspard gevraagd of hij wilde zingen, maar toen hij in die eerste weken maar niet antwoordde, ben ik het maar zélf beginnen te doen. (gniffelt) Nu zingen we met z’n tweeën en dat bevalt mij wel.
Klopt het dat Inspector over een RVA-controleur gaat?
FRAIPONT: Ja! Dat is overigens het enige nummer over een specifiek onderwerp. Ken je dat gevoel, je hebt je ingeschreven aan de dop en dan kan er elk moment een controleur aanbellen? Het idee dat hij voor mijn deur kan staan, laat mij niet los. In Inspector heb ik een soort haat-liefdeverhouding met hem. Eigenlijk is Robbing Millions deels te danken aan de goodwill van de RVA. (grinnikt) Nu ik erover nadenk: ik ben ze vergeten te bedanken.
Met Nicolas Vernhes heb je een mixer met een indrukwekkend cv binnengehaald: Deerhunter, Animal Collective…
FRAIPONT: In de credits van onze favoriete cd’s was hij een veel voorkomende naam. We hadden een shortlist, maar Nicolas’ referenties hebben de doorslag gegeven. Ik heb hem gemaild en hij zag het zitten. Én hij was betaalbaar – een niet onbelangrijk detail. Ik ben tien dagen naar Brooklyn gegaan voor de mixing. Ondanks de beperkte tijd heeft hij de plaat meer kleur gegeven. En het was geen eenrichtingsverkeer.
Ben je de vergelijking met MGMT nog niet beu? Eerlijk: ik hoor het niet.
FRAIPONT: Ik ook niet! (lacht hard) Ik kende MGMT zelfs niet, maar omdat de pers ons met hen blééf vergelijken, heb ik ze toch eens beluisterd. Ik vind ze best goed. In het begin waren de vergelijkingen met andere bands in recensies een handige manier om nieuwe muziek te ontdekken, maar ik merk nu dat journalisten elkaar vooral kopiëren en zelden nieuwe bands aanhalen. Jammer wel.
Waar zou je binnen vijf jaar met Robbing Millions willen staan?
FRAIPONT: Ik geef de voorkeur aan trouwe fans in alle uithoeken van de wereld boven pakwag een hit op Studio Brussel. Ik hóéf niet per se door te breken in Vlaanderen. Toen we in 2013 als beginnende band een van onze eerste interviews gaven aan Pure FM had Gaspard het lumineuze idee om over kak te praten. We zijn toen door hen op de vingers getikt. Als we nooit een radiohit scoren, weten we meteen waarom. (hilariteit)
ROBBING MILLIONS
Nu uit bij PIAS.
door Elmo Lê van
‘De pers blééf ons maar met MGMT vergelijken, maar ik kende hen toen nog niet. Best wel goed, ja.’ Lucien Fraipont
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
