Is Hugh Laurie de slechtste mens ter wereld? Die rol speelt hij alvast in The Night Manager, de zesdelige tv-adaptatie van het gelijknamige boek van John le Carré. ‘De spionagefilm heeft de western vervangen als belangrijkste filmgenre.’

Als u aan een gewetenloze wapenhandelaar denkt, duikt allicht niet meteen het gezicht van Hugh Laurie voor uw geestesoog op. Toegegeven, de 56-jarige Brit speelde de snode Prince Ludwig the Indestructible in Blackadder, en in Tomorrowland (2015) was hij ook niet bijzonder zuiver op de graat, maar voor de rest kent het grote publiek hem als een geinige kerel en een toffe peer. Als dokter Gregory House, een ongemanierde maar geniale brompot, werd hij zelfs een sekssymbool. Laurie speelde de medische Sherlock Holmes-kloon acht jaar lang, een inspanning die hem internationale roem verschafte. Met andere woorden: hij kan nu doen wat hij wil, in schril contrast met de tijd dat hij met zijn boezemvriend Stephen Fry nog sketches opvoerde op de BBC. Laurie houdt zich meer dan ooit bezig met zijn passie voor bluesmuziek – hij heeft twee albums uit en toert geregeld met zijn band – en voegt sporadisch een minder knuffelbaar personage aan zijn acteursoeuvre toe.

In de zesdelige miniserie The Night Manager, gebaseerd op de gelijknamige roman van spionagemeester John le Carré, heet die snoodaard Richard Onslow Roper, een figuur die in de eerste episode al meteen omschreven wordt als de ‘slechtste mens ter wereld’. Die onderscheiding verdient hij omdat hij miljarden opstrijkt door oorlogswapens te verkopen aan mensen met goedgevulde portemonnees en slechte bedoelingen. Het avontuur begint wanneer hij Jonathan Pine (Tom Hiddleston) tegenover zich krijgt, een man die wraak wil nemen voor de dood van zijn geliefde, die het slachtoffer is geworden van Ropers activiteiten.

HUGH LAURIE: Ik heb het boek meteen gelezen toen het begin jaren 80 uitkwam en heb het sindsdien verschillende keren verslonden. Ik herinner me dat ik na drie hoofdstukken zelfs geprobeerd heb een optie te nemen op de filmrechten, ook al had ik geen flauw idee wat dat precies betekende. (lachje) Helaas waren die al verkocht.

Je wist dus meteen hoe je Roper moest spelen?

LAURIE: Ik had het gevoel dat ik hem kende, maar dat vormde op zich ook een obstakel. Als je ergens veel waarde aan hecht, leg je de lat automatisch heel hoog voor jezelf. Als het je niets kan schelen wat het resultaat is, wordt alles gemakkelijk. Zelfs hersenchirurgie. Als je er niet om maalt dat je patiënt sterft, is het kinderspel. Voor The Night Manager was ik bijna obsessief bezig met elk detail. Het is een boeiend psychologisch fenomeen. Als ik een appel naar jou gooi, zul je hem normaal gezien probleemloos opvangen. Als ik een Fabergé-ei neem en vertel dat het twaalf miljoen euro kost, zal het meteen een pak lastiger zijn. Je zult spontaan allerlei storende stemmen in je hoofd horen die de opdracht lastiger maken.

Heb je je voor de rol van Roper gebaseerd op bestaande personen?

LAURIE: Meer op fragmenten van mensen die ik ken en die hoegenaamd niets met de wapenindustrie te maken hebben. Aanvankelijk wilde ik in al mijn naïviteit echte wapenhandelaars ontmoeten, maar daar staken de advocaten van de productie meteen een stokje voor: absoluut uitgesloten. Als die wapenhandelaars er lucht van zouden krijgen dat ik me op welke manier dan ook op hen gebaseerd had, zouden ze ons voor de rechter slepen. Al was het maar voor de manier waarop iemand soep eet.

Je hebt ooit een verjaardagsfeestje van Le Carré bijgewoond als date van Stephen Fry. Hoe kent Fry hem?

LAURIE: Ik weet het niet! Ik ben het vergeten. Stephen is blijkbaar geboren met een adressenboekje dat de hele wereld omvat. Hij kent echt iedereen, en ik snap er niks van.

Op dat feestje waren ook voormalige en actieve spionnen. Voelde je je in je element in dat gezelschap?

LAURIE: Ik was daar duidelijk niet op mijn plaats, maar ik heb me geweldig geamuseerd. Het was ook een bewogen avond. Ze vroegen of iemand Happy Birthday kon spelen aan de piano en ik gaf mezelf op als vrijwilliger. Maar toen de taart naar binnen werd gebracht en het personeel de lichten uitdeed, ontstond er plots een soort paniek. Je hoorde overal pistolen gespannen worden en iedereen moest op de grond gaan liggen. Het was net alsof ik in een echt spionageverhaal was binnengestapt. Achteraf bekeken begrijp ik niet hoe ze mij daar toen hebben toegelaten.

Je hebt een jaar of vijftien geleden zelf een – weliswaar satirische – spionageroman geschreven, The Gun Seller. Heeft Le Carré je geïnspireerd?

LAURIE: Ik heb alles gelezen wat Le Carré geschreven heeft, dus het is onmogelijk dat ik níét beïnvloed ben door zijn werk. Het is een wereld die iedereen fascineert. De spionagefilm heeft de western vervangen als belangrijkste filmgenre. Vroeger keken we de hele tijd naar westerns. We begrepen waar cowboyverhalen voor stonden, het hele mythische landschap van dat genre. Via het spionagegenre onderzoeken we nu thema’s als Loyaliteit en Verraad en al die andere grote begrippen met hoofdletters.

Volgens Suzanne Bier, die The Night Manager geregisseerd heeft, heb je net als Le Carré een diep misprijzen voor hypocrisie en is het dat wat jouw werk drijft. Heeft ze gelijk?

LAURIE: Heeft ze dat echt gezegd? Nu voel ik me een beetje gegeneerd. Dat is te veel eer, denk ik. Ik ben de grootste hypocriet die ik ken. (denkt na) Een van de elementen in het boek die bij mij een snaar raakten, is de voelbare woede van Le Carré tegenover een hele sociale klasse, mensen die vol cynisme en bitterheid zitten hoewel ze geen enkele reden hebben om zich zo te gedragen. Het zijn mensen die enkel het beste hebben gekregen en een zeer comfortabel leven leiden. Je hoeft maar het nieuws te volgen om te weten dat blanke Europeanen uit de middenklasse weinig hebben om over te klagen. Roper is iemand die dat cynisme uitstraalt. Aan het eind van de rit is hij een ondankbare man die zijn eigen fortuinlijke lot niet waardeert, en dat maakt Le Carré razend.

THE NIGHT MANAGER

Vanaf 25/2 op het digitale betaalkanaal AMC.

DOOR RUBEN NOLLET

‘ALS HET JE NIETS KAN SCHELEN WAT HET RESULTAAT IS, WORDT ALLES GEMAKKELIJK. ZELFS HERSENCHIRURGIE.’