U dacht dat Kate Nash een eendagsvlieg was? Een rip-off van Lily Allen? Dat ze na Foundations in de vergetelheid zou verdwijnen? Wel, tijd om uw mening bij te stellen. Met My Best Friend Is You, geproduced door Bernard ‘Duffy’ Butler, nestelt ze zich opnieuw in de voorhoede van de golf Britse popmiekes. ‘Feminisme is cool!’

y Best Friend Is You, Kate Nash’ tweede plaat, is een van de verrassendste plaatjes van het jaar. Mejuffrouw Nash laat de Kim Gordon in zichzelf los in I Just Love You More, gaat The Ronettes achterna voor het heerlijk zomerse Do-Wah-Doo en laat zich van haar intiemste kant horen op I Hate Seagulls – dat ze trouwens backstage in de Botanique heeft neergepend. Een wereldplaat is het niet geworden, daarvoor klinkt het geheel te veel als een collage van stijlen. Eén ding is echter duidelijk: Kate Nash is niet de oppervlakkige popdel die wij van haar hadden gemaakt. Een mens kan zich vergissen, nietwaar?

Hebben wij ook ontdekt: Nash schuwt de schuttingstaal niet – noch tijdens het interview, noch niet op de plaat. ‘I wanna be fucked and then rolled over/I want sex and debauchery/… /Strip and shag!/Fuck! Get fucked in drag!’, predikt ze aan het begin van Mansion Song – woorden waarbij zelfs Michel Preud’Homme zou blozen. Of ze haar mond al met zeep heeft gespoeld?

Kate Nash: (Lacht) Nog niet, neen. Mansion Song is een reflectie op de groupiecultuur. Ik schreef het na een festival waar ik backstage dingen heb gezien die ik liever niet wilde zien. Meisjes die zichzelf te kort doen, zich laten gebruiken door mannen die hen als een grap zien, en daar dan nog trots op zijn ook. ‘Oh yeah, ik heb net die gitarist geneukt’ – dat type. Toen ik de tekst schreef, kwamen de woorden er – hier ga ik weer – uitgekotst van woede.

Je klinkt boos.

Nash: Ik bén ook boos. Let wel: ik ben niet boos op die meisjes – je moet geen psycholoog zijn om te zien dat het onzekere meisjes zijn die seks gebruiken als een manier om zich beter te voelen over zichzelf. De song is positief bedoeld. Empowerment: daar gaat het me om. Ik wil die meisjes laten zien dat ze méér kunnen.

Is ‘My Best Friend Is You’ het feministische statement van een 22-jarige?

Nash: Misschien wel, ja. Ik denk dat het belangrijk is dat jonge meisjes goede rolmodellen hebben – net zoals ik naar iemand als Kathleen Hanna van Bikini Kill kon opkijken toen ik zo jong was. Ik wil dat jonge meisjes over feminisme horen vertellen en het een cool woord vinden – dat de negatieve bijklank wegebt. Als je in gelijkwaardigheid gelooft, ben je een feminist: zo simpel is dat toch? Ben jij een feminist?

Geboren en getogen.

Nash: Fucking blij dat te horen. Ik wil dat meer mannen dat durven te zeggen. Want er zijn nogal wat waardeloze rolmodellen voor jongens. Ben je een voetballer die zijn vrouw in elkaar slaat en elke avond stomdronken naar huis waggelt, maar wel een bal naar de andere kant van het plein kan trappen? Goed genoeg om ónze held te zijn. Een rockster met honderd groupies en een heroïneverslaving? Goed genoeg om ónze held te zijn. De jeugd heeft nood aan betere rolmodellen dan Wayne Rooney of Peter Doherty.

Weet je wat het is: ik heb me gerealiseerd dat je als artiest een megafoon hebt, en dat je die ook moet gebruiken. Het is belangrijk om een mening te hebben – mijn generatie heeft er al zo weinig. Discriminatie, homofobie, seksisme: allemaal bullshit. En dat wil ik ook zeggen.

Laten we het ook eens over de muziek hebben. Wij vonden ‘My Best Friend Is You’ een heel verrassende plaat, maar niet echt één geheel. Was je op zoek naar een sound na ‘Made of Bricks’?

Nash: Niet echt. Dit was de plaat die ik wilde maken. Ik houd van punk, van spoken word, van riot grrrl, van sixties girl groups. Ik wilde het allemaal eens doen. En ik denk wél dat de plaat één geheel vormt: je moet het als een popplaat zien. The Beatles klinken ook niet als Nirvana, maar ze maakten wel allebei perfecte pop.

De Britse pers boorde de plaat de grond in en verweet je aandacht-trekkerij. Kun je je daar nog boos om maken?

Nash: Ik lees geen recensies. Ik weet dat het een cliché is om dat te zeggen, maar het is wel zo. Als ik rekening ga houden met wat mensen van mij en mijn muziek denken, kan ik mijn huis niet meer uit. Ik weet dat niet iedereen mij leuk gaat vinden. Maar ik ga er mijn slaap niet om laten. They can fuck off.

Weet je, de pers maakt er nu van dat ik me interessant wil voordoen door met stijlen te spelen. Maar dat heb ik altijd al gedaan. Luister eens naar mijn eerste singles op YouTube, Caroline’s A Victim en Birds. Twee héél verschillende songs. Het is dus niet dat ik plots aan het experimenteren ben geslagen: het heeft altijd al in mij gezeten. Maar kom, ik ga me hier niet verdedigen tegen de Britse pers.

Tijdens je laatste passage op Rock Werchter hoorden we je het punky ‘You Don’t Have To Suck Dick To Succeed’ – pun intented, veronderstellen we – spelen. Niet op de plaat geraakt?

Nash: (Lacht) Dat is een B-kant van Merry Happy – het heet eigenlijk Model Behaviour. Ik ben blij dat je ernaar vraagt: ik vind het persoonlijk een van mijn beste songs. Ik heb het geschreven na een of andere award ceremony waar ik moest walgen van de muziekindustrie. Elke artiest verkoopt zich tegenwoordig aan eender welk bedrijf dat komt aankloppen. En ze lijken zich daar niet eens om te schamen. Een gevaarlijke evolutie volgens mij: I’d rather stick it to the man, than shake hands with him. Muziek draait niet om bedrijven. Muziek draait om betekenis. Muziek draait om een moeder die onder aan de trap staat te roepen of je die teringherrie stiller kan zetten. En het is tijd dat dat nog eens gebeurt.

My Best Friend Is You

Nu uit bij Universal.

DOOR GEERT ZAGERS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content