KUNST IN HET PARK. ‘IDYL’ SPRINGT NIET uit de band, maar de negen installaties leiden wel tot een fleurig rondje door het Middelheimpark.

MIDDELHEIMMUSEUM

MIDDELHEIMLAAN 61 IN ANTWERPEN, TOT 25 SEPTEMBER. tel. 03 827 15 34 en museum. antwerpen. be

Idyl – as to answer that picture

Als het dezer dagen om buitenprojecten gaat, komt het altijd neer op dezelfde vraag: hoe hijs je een lading kunst een park binnen zonder een al te artificiële indruk te wekken? Tentoonstellingen in het struikgewas durven immers wel eens onecht smaken: alsof het gepresenteerde werk toch beter tussen witte muren zou staan, alsof de natuurimpressies van kunstenaars niet recht uit het hart komen, alsof een tentoonstelling grotendeels verpietert zodra de hemel betrekt. Ook het gejakker tussen de planten strookt moeilijk met kunst. En toch houdt Idyl steek, dankzij de weloverwogen presentatie, het passende thema – ook al komt het niet altijd even sterk op de voorgrond – en vooral het feit dat je naar het Middelheim kunt zonder overlevingspakket en kompas. Idyl zet er op de meeste fronten stevig de pas in, ondanks een aanbod dat qua omvang niet echt door het firmament schiet. Het parcours overtuigt het meest als een eigentijds antwoord op wat een tentoonstelling in een park kan zijn, en dat is geen sinecure, want hedendaagse kunst is vooral op een stad gericht. Waar beton is, is kunst, maar dat euvel wordt overbrugd door iets wat je niet onmiddellijk verwacht in het groen: een reeks strategisch opgestelde video’s. Ze maken het traject minder voorspelbaar, geven het een hedendaagse en narratieve kleur en zorgen voor een slimme ontsnapping naar oorden met een dak.

Jay’s Garden van de Canadees Mark Lewis past naadloos in het concept van de idylle, of eerder nog in het dubbelzijdige karakter ervan. De film speelt zich af in een tuin in het midden van de porno-industrie in Los Angeles, waar acteurs en vooral actrices komen verpozen na het werk. Lewis filmde ze als loslopend wild dat opduikt van uit de bosjes, en dat levert spanning op die tot op het einde gehandhaafd blijft. Crush van de Koreaanse Lee Bul zorgt voor een welkom streepje etherische en esthetische verfijning. Het glinsterende vrouwensilhouet boven de vijver oogt wonderlijk gespleten, maar wat eens te meer opvalt: weer zijn het de Aziaten die met de ultralichte pronkjuwelen op de proppen komen. Zoals meestal op een openluchttentoonstelling is er ook een gigantische bal voorhanden. De charmantste versie vonden we vier jaar geleden op Sous les Ponts in Luxemburg. Zeven bloedrode, manshoge ballen lagen toen vast gehamerd op een steile helling (Ilona Németh). In vergelijking daarmee brengt Corey McCorkle een wat minder gespierde, maar desondanks afgewerkte variatie op het thema. Baanbrekend is de omzwerving door het beeldenpark niet – daarvoor is het aanbod te veel een herneming van wat je ook elders ziet – maar toch houdt Idyl dapper stand naast een aantal grote broers. De aanpak sluit aan bij de Tilburg Lustwarande van vorige zomer, een eveneens vrij overzichtelijk geheel van afgetekende sculpturen en installaties in het groen. Slotsom: efficiënt geselecteerd, vakkundig geplaatst maar net iets te weinig gedurfd om een nieuw record te vestigen. Els Fiers

Els Fiers