Iceage

Het jonge Deense Iceage kan geen rij barkrukken zien of de boel dient omver gekegeld. Aanvankelijk uit jeugdige agressie verpakt in barse postpunk, later met de dronken overtuiging van psychotische blues. Op deze vierde plaat meer van dat. Wat zanger Elias Bender Rønnenfelt qua radeloosheid, seks, nihilisme of zelfverloochening niet uitspuwt, druipt wel langs zijn kin naar beneden. Ook de muziek – gelijke delen Bad Seeds, Gallon Drunk en Penthouse – preekt totale overgave. Je hoort traag bengelende sloophamerriffs, schuinsmarcherende blazers, een wankele piano of de stem van Sky Ferreira in Pain Killer. Ja, het larmoyante geheel buigt soms door naar cabaret. Als uitgestoken middelvinger heeft Iceage dan maar een volbloed cabaretsong op de plaat gezet. Drieënhalve ster voor de muziek, vierenhalve voor durf en inzet.