Ibrahim

In een grijsgrauw Parijs zijn vader Ahmed en zijn tienerzoon Ibrahim tot elkaar veroordeeld en niet rijk genoeg om zich misstappen te kunnen veroorloven. Allebei doen ze zichzelf pijn voor de andere, maar ze krijgen de woorden van liefde en waardering niet gezegd, waardoor ze alleen maar stiller, stugger en ongelukkiger worden. Dit door het festival van Cannes goedgekeurde sociale drama laat je hun pijn en verwarring voelen zonder te overdrijven in dramatiek of sociaal-cultureel determinisme. De ruwheid van sociaal-economische omstandigheden die van het behoud van waardigheid een strijd maken, wordt verzacht door de intimiteit van de scènes en de grote empathie voor de personages. De directe aanpak en de nultolerantie voor ballast en tierlantijnen doen een ervaren regisseur vermoeden. Toch is dit de eerste langspeelfilm van Samir Guesmi. Die naam zegt u misschien niet veel, maar de kans is groot dat u hem zag acteren in een van zijn honderd films ( Ne le dis à personne, Hors la loi) of series (Les revenants). Hopelijk kan hij zich in de toekomst vaker op regie toeleggen.