Emmylou Harris zien we nog niet meteen met een zweetband op het hoofd de lof van MTV zingen, maar Mark Knopfler heeft alvast wél de cadans van country te pakken. Samen hebben Knopfler en Harris de voorbije zeven jaar aan ‘All The Roadrunning’ geknutseld, een verrassend sterke duetplaat en dus bepaald geen money for nothing.

ALL THE ROADRUNNING

UIT OP 21/4 BIJ UNIVERSAL LIVE IN VORST NATIONAAL 26/4

Het is een onvermoed maar vrolijk succesduo dat wij in een Londense hotelsuite te spreken krijgen. De elkaar estafettegewijs jaarlijks opvolgende best ofs en greatest hitsen van Dire Straits blijven verkopen als ventilatoren bij een hittegolf. En sinds Emmylou Harris aan een heuse platencyclus met Dolly Parton en Linda Ronstadt begonnen is, wordt ze gerekend bij de drie grootste nog levende countrysterren. Het gaat dus goed met Mark Knopfler en Emmylou Harris. Dénken we, want wanneer we bij de oude knarren worden binnengeloodst, zien we Knopfler nog snel een Nurofen naar binnen zwelgen.

Mark Knopfler: Niets aan de hand hoor. Ik heb gewoon wat spierpijn. Dat heb ik wel vaker als ik enkele dagen niet gesport heb.

Als u niét gesport heeft?

Knopfler: Ik hou een strak trainingsschema aan. Als ik daar eventjes van afwijk, gaan mijn spieren protesteren.

Emmylou Harris: Ja, dat ken ik wel. Hoe ouder je wordt, hoe slechter je lichaam zich aanpast. Mensen op leeftijd die aan sport doen, moeten dus blijven sporten. Eén dagje verzaken en je gaat kapot van de pijn.

Vergeef ons even het hokjesdenken, meneer Knopfler, maar we hadden u tien jaar geleden nooit met country in verband gebracht.

Knopfler: Ik had me tien jaar geleden ook niet kunnen indenken dat ik een countryplaat zou maken. Maar ik ben gaan beseffen dat country veel dichter bij me staat dan ik dacht. Country gaat tenslotte terug op de muziek van de hillbilly’s, die op hun beurt dan weer uit Ierland en Schotland afkomstig zijn. Country is de muziek die mijn eigen voorouders anderhalve eeuw terug al speelden.

Maar wat vindt u nu precies zo intrigerend aan het genre country?

Knopfler: Country is zeer uitgesproken een groepsgebeuren. In die zin hebben Emmylou en ik ons aan de essentie van countrymuziek gehouden: we zijn samen gaan zitten om liedjes te zingen. En ik had echt het gevoel dat twee ontbrekende stukjes van een puzzel in elkaar schoven. Zo hou ik mijn motor draaiende: door voortdurend opnieuw verliefd te worden op muziek. Dit keer was ik verliefd op Emmylou.

Harris: Nu niet meer dan?

Knopfler:(herpakt zich) Nog steeds, natuurlijk.

Waar hebben jullie elkaar leren kennen?

Harris: We ontmoetten elkaar voor het eerst tijdens de opnames van een tv-programma waarin we allebei een liedje zongen. Al hebben we toen nauwelijks gesproken, eigenlijk. We zeiden gewoon ‘hi’ en dat was het.

Knopfler: Ik speelde er samen met The Everly Brothers en had mijn portie geluk wel gehad voor één dag, dacht ik. ‘Ook nog eens aanpappen met Emmylou Harris? No, that’s too much for this Brit.’ (lacht)

Klopt het dat u haar zelfs niet persoonlijk hebt durven vragen voor deze samenwerking?

Knopfler: Dat verhaal klopt maar voor de helft. Na dat televisieprogramma hebben we elkaar nog eens ontmoet en toen hebben we meteen samen enkele nummertjes gespeeld. Een journalist die me een tijdje later interviewde had daarvan gehoord en vroeg of we samen een plaat zouden maken. Ik heb toen gezegd dat ik dat wel zag zitten, hoewel er nog geen concrete plannen waren. Die journalist is me toen te snel af geweest: voor ik haar zelf kon vragen, is hij haar gaan vertellen dat ik een plaat met haar wilde maken.

Harris: Terwijl ik al die tijd hetzelfde zat te hopen. (lacht)

Het lijstje bekende namen met wie u al hebt samengewerkt is indrukwekkend: Gram Parsons, Bob Dylan, Dolly Parton en nu Mark Knopfler.

Harris:What can I say? Ik ben een bofkont. Het zijn allemaal mensen naar wie ik enorm opkijk. Ik heb me bij hen altijd het kleine meisje gevoeld dat vol bewondering naar haar idolen staat te kijken.

Jullie hebben zeven jaar gewerkt aan ‘All The Roadrunning’. Snel is anders.

Knopfler: De samenwerking verliep nochtans vlot. Alleen bleken onze agenda’s niet altijd even goed op elkaar af te stemmen. Maar in absolute tijd hebben we hooguit enkele weken in de studio gezeten.

‘If This Is Goodbye’ is naar verluidt een 9/11-song. Waren er daar nog niet genoeg van?

Knopfler: Er is inderdaad al veel gezegd en geschreven over 9/11. If This Is Goodbye heb ik geschreven nadat ik een artikel van Ian McEwan had gelezen. Hij had het over de mensen die in de torens gevangenzaten en hoe ze via de telefoon afscheid namen van vrienden en familieleden. Dat heeft me zo aangegrepen dat ik er nachtenlang niet van geslapen heb. Met dat nummer schreef ik dat nare gevoel als het ware van me af.

Mevrouw Harris, u hebt de begrafenissen van Johnny Cash en June Carter muzikaal opgeluisterd. Dat moet ook behoorlijk intens geweest zijn.

Harris: Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde. They say that singing is praying twice. Het was zo ontroerend om te zien hoeveel mensen er naar de begrafenis van June kwamen, duidelijk niet alleen om June te herdenken maar ook om John te steunen. Ik geloof dat ik de hele dag geweend heb. Ik vond het vooral triest voor John zelf, hij was er kapot van. Iedereen dacht dat June hem zou overleven. He was on his way out, maar hij heeft toch nog zijn eigen vrouw moeten begraven. Ik ben ervan overtuigd dat June, als een soort laatste akte van liefde, eerst is vertrokken opdat John haar zou kunnen volgen. Want zolang June er was, zou hij niet opgeven. Toen June stierf, was dat voor hem het teken dat hij ook kon gaan.

Door Vincent Byloo