BEATS BOYS. Heeft Brian Wilson de techno ontdekt? Nee, Hot Chip is een Londens dancepopcollectief dat 20 jaar te laat geboren is.
Hot Chip ****
THE WARNING
EMI / IN CONCERT: 23/6 CULTURE CLUB, GENT.
We dachten dat we op het kruispunt van pop en dance na The Chemical Brothers, The Notwist, Zoot Woman en Mylo nu alles wel gezien hadden. Dat alle platen die zowel op de clubvloer als in de huiskamer insloegen met de kracht van een lichte aardbeving, nu wel gemaakt waren. Maar geloof het of niet, The Warning, het tweede album van het onverdachte Zuid-West-Londense gezelschap genaamd Hot Chip verlegt opnieuw de grenzen. Met de melodieën van deze plaat gaan we al enkele dagen slapen en we staan er ook – fluitend – mee op.
Twee jaar geleden, op hun debuut Coming On Strong, hield Hot Chip zich nog streng aan de regels die James Murphy alias LCD Soundsystem alias DFA had opgesteld. Maar hun tweede bevat nog welgeteld twee tracks die naar punkfunk neigen. Arrest Yourself en No Fit State grijpen terug naar het geluid van Gang Of Four, maar elders wordt de voorliefde voor de synthpop van Kraftwerk nauwelijks gecamoufleerd.
Is Hot Chip 20 jaar te laat geboren? Toch niet: in tegenstelling tot de meeste bands die vegeteren op de humus van de eightiesrevival, maken deze Britten net een heel warme indruk, niet het minst dankzij de bezielde zang. Laat de zoetgevooisde melodielijnen en de doorwrochte harmonieën van And I Was A Boy From School op je inwerken en je volledige lichaamsbeharing springt in de houding. Dat die pure pop omringd wordt door felle housebeats en een uit I Feel Love van Donna Summer weggelopen synthesizer, maakt tegelijk dat je ook de controle over je benen verliest.
Het is alsof Brian Wilson de techno ontdekt heeft. De interactie tussen Alexis Taylor (de hoge stem) en Joe Goddard (de lage) is om van te smelten en tilt de plaat naar een eenzaam niveau in de elektronische muziek. Zo breekbaar als hun stemmen zijn, zo gemeen bijten hun teksten van zich af. ‘Hot Chip will break your legs/snap off your head’ en ‘Watch yourself, I come with a smack/I’ve left a scar’, klinkt het dreigend, al valt hier enige ironie te vermoeden. De arrangementen zijn al even gesofistikeerd. Strijkers maken Look After Me eerst voorzichtig het hof om tegen het einde te besluiten dat strippen misschien toch de beste strategie is. Over And Over gaat met de prijs ‘clubhit met het origineelste ritme’ lopen, The Warning verenigt 2-step met clicks ‘n’ cuts, en dan hebben we het nog niet gehad over het arsenaal avontuurlijke geluiden dat zich onder de beats schuilhoudt. Hot Chip schuwt ook de avant-garde niet, al valt dat door de frisse en speelse aanpak amper op. Tegenover elke rare en bevreemdende sound staat een klank die nog het best als ‘lief’ of ’teder’ te omschrijven valt – zo komen xylofoon, harp en zelfs vogelzang onvermoed om het hoekje piepen. Een glinsterend album.
Peter Van Dyck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier