HOOVERPHONIC IS EEN OBSESSIE GEWORDEN’

© © FILIP VAN ROE

Haar leven is een sprookje geworden, lees je in de pers. Toch niet helemaal. Noémie Wolfs, de nieuwe zangeres van Hooverphonic, mag dan wel meteen debuteren aan de top van de ladder, het is keihard werken om het evenwicht te bewaren. Verslag van de eerste honderd dagen aan het front van Hooverphonic.

‘Ik herinner me nog haarscherp de verlossende telefoon. Het was medio mei 2010. Ik had samen met mijn vriend een slechte week doorgespoeld met een fles rode wijn toen mijn gsm rinkelde en een stem aan de andere kant van de lijn zichzelf als Alex voorstelde. ‘Alex, wie!?’, was mijn eerste reactie. ‘Ik ken helemaal geen Alex!? Callier!? Ach zo.’ Eikel!, dacht ik, terwijl ik verder raasde. ‘Waarom bel jij me nu? Dat ik verrast klink? Natuurlijk ben ik verrast: je hebt me twee keer opzijgezet, verdomme!’

‘Er waren negen maanden, een auditie op Muzikantendag én een opnamesessie in zijn homestudio voorbijgegaan sinds ik mijn demo op de post had gedaan. Mijn bachelor Vrije Grafiek lag binnen handbereik, en aan de geplande Masteropleiding zou ik niet meer beginnen. Daarvoor had ik de smaak te zeer te pakken. Bij Hooverphonic of niet: ik wou en zou muzikante worden. Alex weet dat nog niet, maar ik heb in die tussenperiode het ingangsexamen voor een opleiding aan de rockacademie in Hasselt afgelegd. Er waren veertig kandidaten voor vijf plaatsen. Ik viel net uit de boot. En toen kwam dan toch die ene telefoon. En reageerde ik zo.’

SNELCURSUS VOLWASSEN WORDEN

‘Het was sterker dan mezelf. Ik ben van in het begin fel van leer getrokken. Eerst om me te onderscheiden van de andere kandidaat-zangeressen. Die zullen allemaal stroop aan hun gat smeren, dacht ik, dus deed ik net het tegenovergestelde. Toen ik eenmaal aangenomen was, bleef ik daarin doorgaan. Ik kende de reputatie van Alex. Ik wou niet naar zijn pijpen dansen. Ik zou vooral mezelf blijven. Geen poppemieke worden. Dus zette ik me bij elke discussie hard af, zelfs wanneer ik diep vanbinnen wist dat hij in se gelijk had. Ik werd ook bij het minste of geringste kwaad. Een zanglijn die hij niet goed vond? Kwaad! Een kunstenaar die ik geweldig vind, maar hij niet? Kwaad! Echt lang heeft dat niet geduurd. Na weer eens zo’n overdreven reactie heeft hij me opzij genomen en me kordaat de les gespeld. “Was dit een gewone job geweest, dan lag je nu op straat.” Dat was duidelijk genoeg.’

‘Ik was een emotioneel losgeslagen projectiel, zei hij. Dat klopte wel, maar wat wil je? Ik ben op mijn tweeentwintigste van een studentikoos leven in een professioneel bestaan gestapt. Van een leefwereld van twentysomethings in een leefwereld van dertigplussers. Van de anonimiteit van een nobody in de glitter van de massamedia. Ik had niet verwacht dat het zo’n impact zou hebben. Niet op mij, dacht ik. Ik ben er snel van teruggekomen. Wat mijn vrienden ook mogen beweren, ik ben niet meer dezelfde Noémie als drie maanden geleden. Ik heb een snelcursus Volwassen Worden ondergaan.’

TRANEN EN TUITEN

‘Ze is net zo koppig als ik, heeft Alex ooit gezegd. (Lacht) Ik durf dat te betwijfelen. Hij meent oprecht dat hij altijd gelijk heeft, wat uiteraard niet het geval is, terwijl ik net iets eerder zal inbinden. En hij gaat nog sneller over de rooie dan ik. Misschien is dat typisch voor mannen?’

‘De eerste keer dat hij zich kwaad maakte, was ik helemaal van de kaart. Het was niet meer dan een zattemansdiscussie, eigenlijk. Het ging over mijn afkomst. Mijn ouders behoren tot de betere middenklasse; mijn pa rijdt met een Porsche Cayenne rond. Als kind werd ik daarmee gepest. Sindsdien ben ik net iets gevoeliger voor wat anderen van me denken dan goed voor me is. Alex vond dat belachelijk. Ik moest maar eens iets sterker in mijn schoenen staan, vond hij. Hij bleef maar doordrammen. Dat ik er verdomme fier op moest zijn dat mijn ouders het gemaakt hadden in het leven. Dat ik me niet zo zwak mocht opstellen. Dat ik niet zo onzeker moest zijn. Ik was er kapot van.’

‘Ik ben sindsdien al een paar keer wenend naar huis gereden. Nu, ik ben wel een bleitkous. De eerste keer? Ik kreeg een zanglijn maar niet goed. Ik snapte wel waar hij naartoe wou, maar ik was op, hij bleef maar doorgaan, en ik kreeg het niet gedaan. Ik heb zolang als ik kon mijn tranen verbeten. Ik wou ze niet tonen. Niet waar hij bij was. Maar ze zijn er toch uitgerold. Nu ween ik zonder gêne. Hij gaat er behoorlijk goed mee om. Als het duidelijk is dat hij te ver is gegaan, toont hij begrip, pakt hij me vast.’

‘Vergis je niet. Ik lijk meer op hem dan je zou denken. Hij zegt dat ook zelf. Straffer nog: volgens mij herkent hij zich in mij. Ik ben misschien net iets minder koppig, maar ik ben minstens even ambitieus – zo ambitieus dat het bijna niet vatbaar is. Wellicht daarom dat we zo vaak in de clinch gaan. Ik vind het ook al lang niet zo erg meer. Integendeel. Onze discussies zijn functioneel nu. En ik steek er ontzettend veel van op. Ik weet wel zeker dat ik altijd een beroep zal blijven doen op Alex, als ik ooit advies nodig heb.’

‘En Raymond? Onderschat hem niet! Dat doet hij zelf al genoeg. Hij is veel belangrijker dan hij beseft. Als hij morgen zegt ‘ik stop ermee’, dan is het écht gedaan. Niet omdat hij zo’n goede gitarist is – dat is hij zeker ook – wel omdat hij het bindmiddel van de groep is. Hij is geen grote prater, en je zult hem niet snel doorgronden, maar hij is wel een uitstekende conflictoplosser. Een kalme diplomaat. Hij heeft me nog niet aan het janken gebracht, neen. Tenzij van het lachen. ‘Volgende keer nemen we een dwerg van 75 als zangeres, dan ben ik eindelijk niet meer de kleinste en de oudste van de band’, is zo’n typische Raymondkolder. Hij geeft me ondertussen ook al wat gitaarles. Ik heb van hem en van Alex een gitzwarte akoestische Epiphone met bloemenmotief cadeau gekregen. Ik kijk nu al uit naar de dag dat ik met die twee samen songs zal kunnen schrijven.’

PAPA PORNOFOTOGRAAF?

‘Ik word ontzettend goed omringd. Ze hebben een professioneel kader gecreëerd waarin ik me volop kan ontwikkelen. Inclusief mediatraining en stemcoaching. Dat is geen overbodige luxe. Als ik nu naar de opnames van de gedane radio- en televisiesessies terugkijk, zie ik mezelf zoals ik echt ben. Alleen: de meeste reacties online zijn niet zo positief. Ik blijk arrogant over te komen. Eén commentaar blijft overal opduiken: ‘ She sucks big time. I know her, she’s always been a girl who is urging for all the attention she can get. I don’t get it seriously! I’m sure there were way better singers!

‘Ik ben er een week niet goed van geweest. Wie heeft dat gepost? Ik heb er nog altijd geen idee van. Het is mogelijk dat het iemand is die me uit mijn tienerjaren kent. Ik heb me in die periode bewust willen onderscheiden van de rest. Vooral door mijn kleding dan. Ik was een knutseltrien. Fabriceerde schoenen met snoepjes, een handtas van cassettetape, een kleed van dassen en een ander van hemden. En ik droeg ze ook. Ik deed dat niet om aandacht te krijgen! Ik hield gewoon niet zo van… ‘gewoon’. Nog altijd niet trouwens. Geen jeansbroek en een slobbertrui voor mij, asjeblieft! Het leven is zo al saai genoeg.’

‘Ik was niet het doorsnee kind uit het doorsnee gezin, neen. (Lacht) Weet je wat de vreemdste vraag is die ik ooit heb gekregen? Of mijn vader pornofotograaf is. Geen grap! Dat gerucht deed blijkbaar de ronde. Mijn vader is schoenenfabrikant. Zijn collectie etaleerde hij bij ons thuis in een daartoe aangepaste kelderruimte. Daar ontving hij ’s avonds potentiële klanten, die dan gretig foto’s namen van de gepresenteerde modellen. Het geflits dat door het keldergat heen ging, bracht bij sommige buurtbewoners blijkbaar de fantasie op hol.’

‘Het is mijn vader die me de passie voor muziek heeft ingelepeld. Ik heb zijn hele collectie verslonden. Bob Dylan, Tom Waits, Captain Beefhaert, Frank Zappa, The Velvet Underground… Noem ze, en hij heeft er minstens één plaat van in huis. Hooverphonic ook, ja. Zij het alleen The Magnificent Tree. Niet voor niets het beste album uit hun backcatalogue, toch?’

‘Ik was twaalf toen hij me voor het eerst naar Rock Werchter meenam. Het was daar, tijdens een concert van The Counting Crows, dat de bliksem insloeg. Toen wist ik het: dit wil ik ook doen. Nu, het zat er blijkbaar in. De voorbije kerstperiode heeft mijn vader me nog een video-opname laten zien van toen ik twee was. ‘Zing eens een liedje’, vroeg hij eerst aan mijn zus. Ze kon het niet. Toen richtte hij de camera op mij en stelde dezelfde vraag. Waarop ik Ik ben verliefd op Chris Lomme inzette, een hit van De Kreuners destijds. Vlekkeloos gezongen, al zeg ik het zelf. (Lacht)’

OBSESSIEF

‘Ik heb altijd gezongen, zij het meestal voor mezelf. In de Humaniora had ik wel een coverbandje, The Stairs. We hebben hooguit drie keer opgetreden. Om maar te zeggen: zo intens als nu is het nooit geweest. Dat heb ik ook mogen ervaren. Na de eerste repetitieweek voor de komende liveshows was ik fysiek en mentaal op. Een wrak. Ik moest soms twee uur aan de kant gaan zitten om te bekomen, wat behoorlijk lullig is als je net alle muzikanten hebt opgetrommeld. Sindsdien ben ik intensief gaan sporten en hou ik me ook aan mijn zanglessen. Ik leer bij, maar een Celine Dion zal ik nooit worden. Dat wil ik ook niet. Ik wil vooral doorleefd blijven zingen, het rauwe kantje bewaren. Een song als Mad About You, daar moet je de pijn in horen.’

‘Rond kerst en nieuw hebben we twee weken stilgelegen. Het was veruit de meest irritante periode totnogtoe. Toen besefte ik dat Hooverphonic eigenlijk een obsessie is geworden. Ik hield de facebookpagina bij, plaatste posts, reageerde op commentaren. Om toch maar iets te doen. Voor de rest telde ik de dagen af naar de eerstvolgende repetitie. Nu mag het gaan gebeuren. Ik ben bloedzenuwachtig voor de premièreconcerten in de Ancienne Belgique, dat wel. En het wordt met de dag erger. Ik kan me, vrees ik, niet voorstellen hoe ik me zal voelen op het moment dat we het podium op moeten.’

‘Ik weet wel hoe ik de ontlading achteraf zal beleven.

Jankend. (Lacht)

HOOVERPHONIC LIVEDe twee data in AB (29/1 en 30/1) zijn uitverkocht. Volgende data: check hooverphonic.com.

THE NIGHT BEFORE

Uit bij Sony.

Win 5 Gesigneerde lp’s van The Night Before TRAKTEERT OP

KNACKFOCUS .BE

DOOR KAREL DEGRAEVE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content