De laatste jaren was het opvallend stil rond Bryce Dallas Howard, nog niet zo lang geleden nochtans goed op weg om Hollywoods prima donna te worden. Maar kijk, wie loopt daar in Jurassic World weg van een genetisch gemodificeerde dino? ‘En ik heb daarbij écht de hele tijd hoge hakken gedragen.’

‘Natuurlijk herinner ik me de dag dat ik Jurassic Park voor het eerst heb gezien. Dat was tijdens het openingsweekend in 1993, in een bioscoop in Connecticut. Ik was twaalf en tot mijn grote verbazing hadden mijn ouders me meegenomen. De rating was PG-13 en doorgaans waren mijn ouders daar erg rigide in. Ze maakten een uitzondering omdat ze vonden dat er filmgeschiedenis geschreven werd en dat ik daarbij moest zijn.’

Bryce Dallas Howard (34) is de enige niet op wie Jurassic Park destijds een enorme indruk gemaakt heeft. Chris Pratt, haar tegenspeler in de nieuwe sequel Jurassic World, noemt Jurassic Park de Star Wars van zijn generatie. Daar is iets van. Als je vóór 1993 een tienjarige tegenkwam die je berispte als je een brachiosaurus voor een dilophosaurus hield, dan ging je met hem naar de dokter, of verpatste je hem aan een van de freakshows op televisie. Na 1993 waren zesjarigen die je vierkant uitlachten als je drie pogingen nodig had om parasaurolophus correct uit te spreken de normaalste zaak van de wereld. Dat was de verdienste van Steven Spielberg. Aan zijn Oscarwinnende Holocaustfilm Schindler’s List (1993) liet hij een knoert van een blockbuster voorafgaan: Jurassic Park.

Daarin ondervinden wetenschappers op een afgelegen eiland dat het misschien toch niet zo’n briljant idee was om dinosaurussen weer tot leven te wekken. Zeker wanneer ze op de loop moeten voor een hongerige T. rex. Meer stelde het verhaal niet voor, maar de dino’s zagen er, met behulp van toen revolutionaire computereffecten, vervaarlijk uit. Alle kassarecords sneuvelden en er volgden sequels, maar die leken te veel op elkaar. Een spinosaurus in plaats van een T. rex in de rol van grote stoute loebas, daar lag niemand van wakker. Jurassic Park III werd in 2001 dan ook op gegeeuw getrakteerd en de geplande vierde aflevering raakte niet van de grond.

De twintigste verjaardag van de originele Jurassic Park leek Spielberg een geschikt moment om de reeks nieuw leven in te blazen. Hij vertrouwde de regie toe aan de onbekende Colin Trevorrow, die tot dan enkel het indiehitje Safety Not Guaranteed (2012) op zijn cv had staan. In de nieuwe film Jurassic World is het pretpark waar John Hammond (het personage van ondertussen wijlen Richard Attenborough) 22 jaar geleden van droomde effectief gerealiseerd. Het Walibi van de sauriërs lokt drommen bezoekers. Om die te blijven verbazen, ontwikkelen de vanzelfsprekend nog altijd even gekke wetenschappers een beest dat nog straffer is dan de T. rex. Aan het concept verandert dat niets. Uiteraard gaat het verkeerd en mogen de mensen als vanouds door de jungle rennen om niet opgepeuzeld te worden. Eentje doet dat op hoge hakken: Bryce Dallas Howard.

Mogen meespelen in een vervolg op dé film van je kindertijd, is dat intimiderend?

BRYCE DALLAS HOWARD: Enorm. In mijn hoofde weerklonk de hele tijd: ‘Verknoei dit niet. Verknoei dit alsjeblieft niet!’ Dat zou niet alleen nefast zijn voor mijn carrière, ik zou er als fan kapot van zijn als de reeks geruïneerd zou worden door een actrice die er niets van bakt. Maanden voor ik het scenario onder ogen kreeg – Colin Trevorrow had me wel de grote lijnen uitgelegd – had ik overigens al toegezegd. Twintig jaar na de originele Jurassic Park – door uitstel van de opnames werden het er uiteindelijk 22 – is er toch een pretpark met dino’s. Maar de bezoekers zijn blasé geworden. ‘Niemand is nog onder de indruk van een dinosaurus’, merkt mijn personage op. Zoals in elk pretpark moeten er nieuwere, straffere attracties bij komen en dat loopt slecht af. Die premisse vond ik zo zelfbewust en zo slim dat ik meteen heb toegehapt. Ik wist dat het een goeie film zou worden. En heb ik gelijk gekregen of heb ik gelijk gekregen?

Zie jij een parallel met de filmindustrie? Die zweert ook bij alsmaar bigger and louder.

HOWARD: Mij valt vooral op hoe wijs het publiek vandaag is. Daar zit televisie voor een groot stuk tussen. Tv-series zijn zeer gesofisticeerd geworden en ook de tv’s en home-cinemasystemen zijn er serieus op vooruitgegaan. Daardoor is er héél veel nodig om ons nog in de bioscoop te krijgen. Die inspanning doen we alleen nog als ons iets groters wordt beloofd dan we thuis kunnen zien. De lat ligt dus ontzettend hoog. Studio’s zijn zich daar bewust van en sloven zich uit. Misschien ben ik te optimistisch, maar ik ben onder de indruk van de zorg en de nauwgezetheid waarmee Jurassic World is gemaakt. De opnames zijn zelfs uitgesteld omdat het verhaal voorrang kreeg op snelle winst. Precies het omgekeerde van wat dat pretpark in de film doet.

Men heeft je in de film gekoppeld aan Chris Pratt. Zijn carrière nam een hoge vlucht met de kaskraker Guardians of the Galaxy (2014) en volgens de geruchtenmolen wordt hij de nieuwe Indiana Jones. Is hij echt zo goed?

HOWARD: Wat denk je? Het was heerlijk samenspelen. Ik moest de hele tijd denken aan legendarische koppels als Bradley Cooper en Jennifer Lawrence, Spencer Tracy en Katharine Hepburn, Humphrey Bogart en Lauren Bacall, noem maar op. Nog geen 24 uur na de start van de opnames zat ik al te broeden op plannen om in zo veel mogelijk films met Chris Pratt samen te spelen. Al zou dat wel niet eerlijk zijn. Elke actrice in Hollywood verdient het om eens met hem te spelen. Hij is de beste.

In een tweet noemde Joss Whedon van The Avengers en Buffy the Vampire Slayer een clip uit Jurassic World waarin Chris met jou flirt ‘even seksistisch als in de jaren 70’.

HOWARD: Joss Whedon is een held. Hij heeft in film en tv baanbrekend werk verricht met interessante vrouwelijke personages. Toen zijn commentaar me ter ore kwam, heb ik luid geroepen: ‘Néé, wat zegt die nu!’ Hij sprak zich wel niet over de film uit, maar over een clip. Clips zijn een linke marketingstrategie omdat ze bekeken worden zonder context. Zo kan een verkeerd beeld ontstaan. Ik hoop dat Joss straks naar Jurassic World gaat kijken en hem goed vindt. Seksistisch is de film in elk geval totaal niet.

In de Jurassic-reeks zijn de vrouwen toch niet zoveel meer dan scream queens.

HOWARD: Mwah, het personage van Laura Dern in de eerste Jurassic Park vind ik onvergetelijk. En ik schrok me een bult toen Colin Trevorrow zei dat mijn personage, Claire, het pretpark bestuurt. Via haar zien we de businesskant van het park. Dat is nieuw in de reeks. Het park is geen passieproject meer, maar een zaak die geld moet opbrengen. In haar queeste naar grote winsten is Claire haar menselijkheid verloren. Ze is geen aangenaam mens meer. Ze maakt fouten met enorme gevolgen. Tijdens het avontuur komt ze tot inkeer. Ze probeert de dingen recht te trekken en vindt haar liefde voor haar familie, haar respect voor dieren en haar nederigheid terug. Als dát geen geweldige verhaalboog is, dan weet ik het ook niet meer. Zeker in een actiefilm waarvan je weet dat de dino’s zeventig procent van de tijd het scherm vullen.

Hoe geloofwaardig is het dat Claire de hele tijd haar hoge hakken aanhoudt en op die stelten razende dino’s te snel af is?

HOWARD: Het moment waarop Claire op hoge hakken wegrent van een van de vreselijkste dino’s, is heroïsch. Die scène bevalt me zeer. Voor mij symboliseren de hoge hakken haar kracht als vrouw. Ik heb ook écht de hele tijd hoge hakken gedragen. Ze hielpen om me Claire te voelen. Zelf ben ik niet dol op hoge hakken. Ik draag er nu wel, maar op mijn hotelkamer zijn mijn sneakers stand-by.

Je bent de dochter van Ron Howard, de regisseur van A Beautiful Mind (2001), The Da Vinci Code (2006) en Frost/Nixon (2008). Volgens IMDb speel jij in zijn ninetiesklassieker Apollo 13 (1995) ‘girl in yellow dress’. Klopt dat? Ik kon je niet spotten in die film.

HOWARD: Dat klopt, maar het is me een raadsel hoe IMDb dat te weten is gekomen. Ik kan bijna niet geloven dat ze me op de achtergrond herkend hebben. Professioneel acteren was niet toegelaten in ons gezin, toch niet zolang je niet volwassen was. De carrière van mijn vader liep als een trein, maar hij heeft er zijn verstand bij gehouden en wilde ons geluk niet in gevaar brengen. Ik zeg niet dat ik een goede kindactrice geweest zou zijn. Het mocht niet, maar ik ambieerde het ook niet.

Maar een cameo kon blijkbaar wel.

HOWARD: Mijn vader is bijgelovig. Mijn moeder, met wie hij samen is sinds haar zestiende, figureert in élke film van hem. Zodra we zeven waren, mochten wij, de kinderen, wel op de achtergrond in zijn films. Parenthood (1989) was zo mijn debuut. Daarna ben ik in elke film van mijn vader opgedoken. Ten tijde van Apollo 13 was ik dertien. Daniel Orlandi was toen trouwens de kostuumontwerper. En raad eens wie voor Jurassic World de kostuums ontworpen heeft? Daniel Orlandi! En raad ook eens wie er tijdens de opnames zeven is geworden en een van de figuranten is in de scène met de dino’s die je kunt knuffelen? Mijn zoon! De cirkel is rond.

Ben je tegen je ouders moeten ingaan om actrice te worden?

HOWARD: Neen, dat is geen strijd geweest. Mijn ouders hanteren de filosofie dat je je eigen boontjes moet doppen zodra je volwassen bent. Vanaf mijn achttiende kon ik doen en laten wat ik wilde.

Was Spielberg een vriend des huizes?

HOWARD: Steven was een mentor. Mijn vader heeft altijd naar hem opgekeken. Raar is dat toch niet? Ik denk dat elke generatie naar Spielberg opkijkt. Steven is ongelooflijk goed geweest voor mijn vader. Mijn gezin keerde Hollywood de rug toe toen ik nog erg jong was. We verhuisden naar een boerderij in Connecticut. Ik heb mijn jeugd in afzondering doorgebracht. Het was nog het pre-internettijdperk. Toen moest je – stel je dát eens voor – de huistelefoon nog opnemen wanneer die overging. Zo moet ik Steven een paar keer aan de lijn gehad hebben.

Je maakte naam met je vertolking van Ivy Walker, het meisje dat in The Village (2004) van M. Night Shyamalan een romance beleeft met Joaquin Phoenix. Daarop volgden Manderlay (2005) van Lars von Trier en Spider-Man 3 (2007). Je leek Hollywood stormenderhand in te nemen, maar plots werd het stil. Wat is er gebeurd?

HOWARD: Mijn carrière is niet het resultaat van weloverwogen keuzes, hoor. Maar ik werd onverwacht moeder. Enkele maanden na de geboorte van mijn eerste kind heb ik mijn veganistische levensstijl moeten stopzetten. Ik gaf borstvoeding en had verschillende gezondheidsproblemen. Ik heb toen vier dokters geconsulteerd en alle vier zeiden ze, op basis van bloedanalyses, dat ik vlees moest eten. Aanvankelijk weigerde ik te luisteren. De vierde dokter, mijn huidige dokter, zei onomwonden dat ik moest kiezen tussen ethiek en mijn toekomst. Dan weet je het wel. Ik heb het acteren twee keer opzijgeschoven om voor de kinderen te zorgen. Ik keerde telkens terug, maar je kunt de draad niet zomaar weer oppikken, al was het maar omdat je ondertussen ouder bent geworden. Van veel filmgenres heb ik nog niet kunnen proeven. Maar ik panikeer niet. Er dienen zich nu andere rollen aan.

Welke herinneringen bewaar je aan Manderlay? Lars von Trier heeft de reputatie zijn actrices uit te putten.

HOWARD: Natuurlijk was de ervaring intens, maar ik heb me erg geamuseerd met die film. (lacht) Ik ben gek op Lars. Hij is zonder enige twijfel een unieke filmmaker. Manderlay was nog maar mijn tweede film. Ik had voornamelijk theaterervaring. Experimenteel theater bovendien. Mijn eerste stuk was Hamletmachine van Heinrich Müller. Ik was achttien. Op een bepaald moment moest ik in mijn blote kont uit een venster hangen. ‘Een hoogst interessant stuk, maar was het écht nodig om je blote kont aan de hele zaal te laten zien’, vroeg mijn vader na afloop. (wordt vuurrood) O jee, wat heb ik er nu weer uitgeflapt?

JURASSIC WORLD

Vanaf 10/6 in de bioscoop.

DOOR NIELS RUËLL

Bryce Dallas Howard ‘NOG GEEN 24 UUR NA HET BEGIN VAN DE OPNAMES ZAT IK AL TE BROEDEN OP PLANNEN OM VOORTAAN IN ZO VEEL MOGELIJK FILMS MET CHRIS PRATT SAMEN TE SPELEN.’

Bryce Dallas Howard ‘SEKSISTISCH, ZOALS JOSS WHEDON TWEETTE, IS JURASSIC WORLD TOTAAL NIET. IK HOOP DAT HIJ STRAKS TOCH GAAT KIJKEN.’