Groot nieuws vorige week: het Collegium Vocale van dirigent Philippe Herreweghe staat in de Ultratop met een nieuw album Bachcantates, getiteld Jesu, deine Passion. Pittig surplus: Dominique Verkinderen, de echtgenote van voormalig eerste minister Verhofstadt, is een van de drie sopranen in het koor. ‘In Frankrijk bestormt presidentsvrouw Carla Bruni de hitlijsten, wij hebben Dominique Verkinderen in de Ultratop’, besloot een populair dagblad net iets te enthousiast.

Klassieke muziek duikt wel vaker op in de charts sinds de Ultratop zijn lijst van vijftig naar honderd genomineerden heeft uitgebreid. Het zijn doorgaans de Pavarotti’s en de Bartoli’s die de hitlijst halen of de André Rieus en de Helmut Goes Classics, maar voor het Collegium Vocale is het geen primeur: het is de zesde keer al sinds 1995. Op één album na, gebeurde dat telkens rond Pasen. Moet ik daar iets over katholiek Vlaanderen uit afleiden?

In de donkerste krochten van mijn geest zie ik – Regi achterna – mevrouw Verkinderen en het Collegium Vocale al op het podium van Rock Werchter.

Bij voorkeur op zondag, rond de noen.

Ingeleid door mijnheer pastoor.

En daarna brassen in de backstage.

Een violist die zijn strijktalent zowel voor de popmuziek als voor het betere klassieke werk ten dienste stelt, vertelde me ooit dat het onmogelijk zou zijn om een Het Leven Zoals Het Is: Orkestbak te maken. Er zou te veel gecensureerd moeten worden.

In vergelijking met klassieke musici zijn rocksterren naar verluidt mietjes. Niet zozeer qua drank- en drugsmisbruik, wel inzake seksuele excessen.

Nog niet zo heel lang geleden vergezelde ik een dame van rang, stand en gepensioneerde leeftijd naar een door Philippe Herreweghe gedirigeerd concert in Bozar. Tussen de bedrijven door fluisterde ze allerlei schunnige weetjes over deze violiste die het met gene cellist deed.

Boem! Paukenslag! En rode oortjes.

Sindsdien ben ik nog harder fan van het betere klassieke werk.

Passons.

Relevanter nieuws uit de hitlijsten is dat sinds enige tijd steeds meer alternatieve rockartiesten er een stek in vinden. Doorgaans zijn de singles charts de speeltuin van platte schlager- en dancesensaties, genre Laura Lynn en – neen, we kunnen het écht niet laten – Milk Inc. Nu zijn ook Kings of Leon en co er thuis. Daar hebben hun labels geen moeite voor gedaan, zelfs geen single voor moeten persen. Het is vanzelf gegaan, en wel sinds het aantal legale downloads in de telling is opgenomen. Geinig, als je weet hoe fel de muziekindustrie zich tegen de digitale revolutie heeft verzet.

Karel Degraeve