LUCIFERDOOSJES

‘Ik ben altijd al een verzamelaar geweest. Maar van tijd tot tijd voel ik wel de behoefte om van dada te veranderen. Eigenlijk is er maar één constante. Ik heb nooit geld in een verzameling geïnvesteerd, af en toe is er hooguit sprake van ruilhandel.’

‘Als kind waren het van die piepkleine goud-, koper- of zilverkleurige sleuteltjes. Van geldkoffertjes of juwelenkistjes. Mijn mémé gaf me er veel, bij groottantes vroeg ik er, en ik hing ze dan allemaal samen aan een kettinkje rond m’n nek. Ik had er massa’s. Maar helaas heb ik ze tijdens mijn puberjaren allemaal uitgedeeld aan vriendjes. Kalverliefdes die ik de sleutel tot m’n hart wilde geven. Klinkt pathetisch en dat is het ook. Maar toen vond ik het een superromantische gedachte. Nu vind ik het vooral jammer dat die kerels sleuteltjes hebben van koffertjes die daardoor niet meer opengaan.’

‘Later werden het steentjes. Overal waar ik op vakantie ging, zocht ik naar de perfecte kei. Thuis belandden die dan in een grote stenen pot die nog altijd in mijn badkamer staat. Witte, grijze, zwarte, bruine, gele, variërend qua grootte en vorm. Soms grabbel ik blindelings in die keienbak en van gelijk welke steen weet ik nog precies waar ik hem opraapte of lospeuterde. Soms word ik er helemaal week van. Dan flitsen reispassages opnieuw door m’n hoofd, vaak met de specifieke geuren er nog bij. Van gebakken sardines bijvoorbeeld. Stenen kunnen me soms doen watertanden. Of ze maken me stil, want niet iedere trip was even onbezonnen. De laatste steen die in de pot terechtkwam, komt uit Goma, Congo. Een verhard stuk lava met snijdende kantjes. Toen ik dit jaar een bezoek bracht aan de stad die in 2002 bedolven werd onder de stromende lava, werd ik diep geraakt door hoe de mensen daar nu leven. Als ik die steen nu vasthoud, denk ik terug aan die gitzwarte stad vol grimmige gezichten, vreugdeloos en gelaten. Hallucinante taferelen komen dan opnieuw op m’n netvlies, en doen me weer stilstaan bij onze nietigheid, en de kracht van de natuur.’

‘Voor mijn job ben ik de laatste tijd vaak in het buitenland. En sinds mijn eerste verblijf in Australië heb ik er een nieuwe verzamelpassie bij: luciferdoosjes, in alle maten en kleuren. Het zijn soms echte minikunstwerkjes. De doosjes op zich dan, want de lucifers zijn dikwijls van bedenkelijke kwaliteit. De laatste tijd zijn die stekkendoosjes een echte obsessie geworden. Soms tot grote verbazing van de mensen aan wie ik ze ontfutsel. En tot ergernis van mijn reisgezellen die ik laat wachten wegens ‘stekkendoosjesonderhandelingen’. Mijn favoriet is er eentje uit Oeganda. Ik vond het opschrift heel mooi, veelbetekenend ook: Double happiness. Het doosje lag verweesd aan de balie van een guesthouse, maar toch wilde de receptioniste het me eerst niet geven. In ruil voor mijn ordinaire aansteker kreeg ik het uiteindelijk wel, al begreep de vrouw niet goed waarom ik dat aftandse doosje met alle geweld wou. Of ik het zelf wel goed weet? Vuur is passie, zeker? En vuur uit een aansteker stinkt. Maar vooral: het is een minuscuul object dat souvenirs oproept aan een onvergetelijke reis. Met die steentjes is het net zo. Van tijd tot tijd heb ik de drang om herinneringen letterlijk te kunnen vasthouden.’

Actrice HILDE DE BAERDEMAEKER speelde in onder meer Alias, De Zaak Alzheimer en Team Spirit. Vanaf 4 september presenteert ze Wit Down Under op één.

Opgetekend door Johanna Vlaminck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content