HET MOET PIJN DOEN. Drie belgische singer-songwriters met een ander verhaal en Novastar als de meest ambitieuze.

ANOTHER LONELY SOUL

(Warner)

MOTION

(Dreamteam Productions)

RAI JIN

(Mercury)

Novastar ****

Tom Vanstiphout **

Camden ***

Eigenlijk zou er moeten staan: Novastar & Ozark Henry. Another Lonely Soul is ook wel een beetje van Piet Goddaer, want zijn rol ging véél verder dan die van producer. De Kortrijkzaan ging met deze plaat slapen en stond er ook mee op. Het is haast aandoenlijk hoe zijn talent hier met dat van Joost Zweegers samensmelt. Goddaers invloed doet zich vooral in de arrangementen van dit tweede Novastar-album gelden. Van bij de start, als hij in Lend Me Love à la Craig Armstrong strijkers hun vleugels laat uitslaan, is het al raak. Buiten hier en daar een brede orkestratie is het echter gestileerde eenvoud die regeert. In Still Learning To Fly duiken wat rare, geprogrammeerde geluiden op, maar voor de rest laten akoestische pasteltinten de wonderlijke stem van Joost Zweegers alle ruimte.

Au fond is Another Lonely Soul een pianoplaat, maar eerder in de trant van Coldplay dan van Billy Joel. Het broze When The Lights Go Down On The Broken Hearted lanceert zich op kousenvoeten, maar in het refrein geven de drums het plots een onweerstaanbare drive. Subtiele ritmes zorgen over heel het album voor de nodige dynamiek. Zo brengt de reggaeslag in Ask For The Moon The Police in herinnering. Geregeld kantelt een nummer, zoals wanneer in Rome euforische blazers invallen. De muzikale én tekstuele contrasten maken het spannend.

Straffe popmelodieën en een gouden stem die met gemak hoge registers kan opzoeken: Tom Vanstiphout komt grotendeels met dezelfde wapens aan de start als Joost Zweegers. Dat de gelegenheidsfrontman van De Laatste Showband – ook sidekick van Clouseau, Jan Leyers e tutti quanti – een groot talent is, staat buiten kijf. Hij schrijft sterke songs, zoals huidige single Greyhound. Het rare is dat het me als Zuster, de Nederlandstalige versie van Kommil Foo, meer pakt. Op Vanstiphouts solodebuut staat niets dat James Taylor al niet gedaan heeft. Alle nummers kunnen zo op de radio, maar ze doen nooit pijn, zoals die van

Novastar.

De ether is momenteel ook aangenamer dankzij de tintelende, catchy songs van Camden. Not In My Name, The Kids (Survived The Nineties), It’s Allright… Axl Peleman draait de hele popgeschiedenis, van de Beach Boys tot Motown, door zijn eigen molen. Terwijl Another Lonely Soul van Novastar de weemoed koestert, is Rai Jin de uitgekiende, optimistische plaat van een jonge vader die niet vies is van zelfrelativering, getuige Anti R&R Hero en Bad Reputation. Novastar, Tom Vanstiphout, Camden: drie toonbeelden van vakmanschap, maar de uitkomst is telkens anders.

Peter Van Dyck