Hamsters eten met ‘Potty’ Pete, lijnen met ‘Cocaine’ Kate en lachen met Chris Richard – pardon, Chris Martin. Het muziekjaar in de achteruitkijkspiegel.

BESTE ALBUM

Wouter Van Driessche:Funeral van Arcade Fire. Niet alleen de plaat van dit jaar, maar ook die van volgend jaar én het jaar daarna. Ook geweldig goed bevonden: Arular (M.I.A.), Coles Corner (Richard Hawley), Frances The Mute (The Mars Volta), Leaders Of The Free World (Elbow), Illinoise (Sufjan Stevens), Mighty Rearranger (Robert Plant & The Strange Sensation), I Am A Bird Now (Antony & The Johnsons), RoadToRouen (Supergrass) en – bij wijze van guilty pleasure – Hypnotize/ Mesmerize (System Of A Down). Van eigen bodem: Paradisiac van Millionaire, een als plaat vermomde splinterbom.

Peter Van Dyck:Blinking Lights And Other Revelation van eels. In regel zijn dubbelaars één plaat te lang, maar deze blijft boeien door zijn verbeeldingskracht. Verder: Leaders Of The Free World (Elbow), Illinoise (Sufjan Stevens), Funeral (Arcade Fire) en Silent Alarm (Bloc Party). Beste Belgische plaat: Songs van Admiral Freebee, een plaat die zijn titel helemaal waarmaakt.

Ben Van Alboom: Lindstrom & Prins Thomas van – jawel – Lindstrom & Prins Thomas. Een vierde Giorgio Moroder, een vierde Sonny Crocket, een vierde Italo disco en een vierde Absolut Citron. Verder ook: Rossz Csillag Alatt Szuletett (Venetian Snares), I Am A Bird Now (Antony and the Johnsons), Frances The Mute (The Mars Volta), The Light at the End of the Tunnel Is a Train (Whitey) en Tákk… (Sigur Rós). Beste Belgen: Soulwax met Nite Versions. Luider, vuiler én beter dan Any Minute Now.

Bart Cornand:African Flashback van Aldo Romano, Louis Sclavis en Henri Texier, de derde cd geïnspireerd door de foto’s van Guy Le Querrec. Grote klasse van de toplaag van de Europese jazz. Daarnaast ook menig aangenaam uur gesleten bij Ruby My Dear (Richard Galliano), Behind the Sound Barrier (Wayne Shorter), Overtime (Dave Holland Big Band), Flow (Terence Blanchard) en Day Is Done (Brad Mehldau). Van eigen kweek: True Nature van Ben Sluijs Quartet, gewaagd maar geslaagd.

GROOTSTE STINKER

Van Driessche:X&Y van Coldplay. Beleefd en onschadelijk – of zoals Ian Gillan van Deep Purple hier onlangs zei: ‘Het doelpubliek van Chris Martin is in wezen hetzelfde als dat van Cliff Richard’. Ook bij het Klein & Gevaarlijk Afval gesorteerd: Hotel (Moby), Confessions On A Dancefloor (Madonna), Intensive Care (Robbie Williams) en One Way Ticket To Hell And Back (The Darkness).

Van Dyck:Confessions On A Dancefloor van Madonna, een schoolvoorbeeld van gebakken lucht. Recensenten die hier drie of vier sterren aan gaven, moeten dringend een nieuwe dealer zoeken.

Van Alboom: Ma Vie Fout Le Camp van Salvatore Acquaviva. Alleen een hersendode en/of mediageile rechter gelooft dat Madonna vier noten is gaan lenen bij een kermiszanger in Moeskroen. Zwaar overschat: Push The Button van Chemical Brothers. Ongeïnspireerd bandwerk.

Cornand:The Way Up van Pat Metheny Group. Miste bescheidenheid en vooral een producer met een scherpe schaar. Ook: That’s What I Say, het eerbetoon van John Scofield aan Ray Charles. Een vlaag van verstandsverbijstering, zeker na de mind fuck van het livealbum En Route.

Lyric van het jaar

Van Driessche: ‘Everyday I love you less and less / I can’t believe once you and I did sex / It makes me sick to think of you undressed / You’re turning into something I detest.’ (Kaiser Chiefs, Everyday I Love You Less And Less, of: de grappigste break up-song aller tijden)

Van Dyck: ‘In dit half huis / Ben ik half thuis / Het is een leeg huis / Met een tuin / In ons half bed / Heerst nog half pret / En de koffie / Is half gezet / Alles half / Alles half / Vanaf nu.’ (Monza, Alles Half, over de zelfmoord van Stijn Meuris’ vriendin)

Van Alboom: ‘I don’t like cities but I love New York / Other places make me feel like a dork.’ (Madonna dweept met ’the big apple’ in I Love New York)

Cornand: ‘Wheeeeeooooowheeeee’. (Kurt Rosenwinkel, unisono met zijn gitaarpartijen op Deep Song)

HéT CONCERT

Van Driessche: M.I.A. in de AB. Hondsbrutaal en explosief. Verder: Arcade Fire op Pukkelpop, Nine Inch Nails op Rock Werchter en Sigur Rós in de Olympia. Dichter bij huis: dEUS in de AB.

Van Dyck: Eels met strijkerskwartet in de Elisabethzaal. Onvergetelijk, met als surplus de gevatte oneliners van Mark Everett. Meest vrijgevige artiest: Elvis Costello, die in dezelfde Elisabethzaal snipverkouden een bisronde speelde die bijna even lang was als zijn reguliere set. Mooiste Belgische concert: Zita Swoon in het Rivierenhof in Deurne. Soulvolle klasse.

Van Alboom: WhoMadeWho op Ten Days Off. Crowdsurfen op een dance-festival, dat we dát nog mogen meemaken. Nationaal: Millionaire op Werchter.

Cornand: ICP Orchestra op het Blue Note Festival aan Zee. Een cursus jazzgeschiedenis van anderhalf uur, met het huisorkest van pianist Misha Mengelberg en drummer Han Benninck. Beste Belg: de afgeslankte versie van Flat Earth Society op de Flemish Jazz Meeting in Brugge.

Foto van het jaar

Van Driessche: Gitarist Brian ‘Head’ Welch van Korn, die zich met de nodige zin voor drama laat dopen in de Jordaan. Welch, die ooit liet optekenen dat hij Hitler ‘een geschikte vent vond’, verklaarde onlangs in Q Magazine: ‘Ik moest uit Korn weg voor mijn dochtertje. Ik hoorde haar teksten meezingen als ‘All Day I Dream About Sex’ en ik dacht: ‘ Man, I don’t belong here.”

Van Dyck: Courtney Love die in een rechtbank de tranen van haar opgeblazen gezicht veegt. Of: hoe diep je als rockjunkie kan zinken.

Van Alboom:Laundry Blues, een foto van Charlie De Keersmaecker uit zijn schitterende reportage van de dEUS-tournee. Zelfs in een wassalon behoudt Mauro zijn cool.

Cornand: Wynton Marsalis, live gevangen door Jos L. Knaepen in het 35th Anniversary Book van het Smithsonian Insitute (oplage: 2 miljoen stuks). Het patina op de trompet en de glans van de manchetknopen vertellen alles over de man.

REVELATIE

Van Driessche: Internationaal: Arcade Fire, M.I.A., Kaiser Chiefs, Bloc Party, The Rakes, Death From Above 1979, Hard-Fi en Editors. Nationaal: Madensuyu, het bewijs dat er ook spannende postrock bestaat.

Van Dyck: Internationaal: Arcade Fire. Voor wie al jaren op een herrijzenis van Gavin Friday zit te wachten. Nationaal: Sandrine. Wat een stem!

Van Alboom: Internationaal: M.I.A. Nationaal: Absynthe Minded, goed voor de snedigste Belpop in jaren.

Cornand: Internationaal: pianist Robert Glasper. Sommigen noemen hem ‘een kruising van Jason Moran en Brad Hehldau’. Bollocks, Glasper is gewoon zichzelf. Nationaal: drummer Teun Verbruggen (Flat Earth Society, Jef Neve Trio en anderen). Visie, stijl, looks én muzikale maatjes met Mauro, kortom: smart sex with a winner.

MOOISTE/LELIJKSTE HOES

Van Driessche: Mooiste: Leaders Of The Free World van Elbow en You Could Have It So Much Better van Franz Ferdinand, met dank aan Rodchenko. Lelijkste: You’re A Woman, I’m A Machine van Death From Above 1979. Twee mannen met slurfen tegen een vaalroze achtergrond – zonde, want plaat én titel zijn weergaloos.

Van Dyck: Mooiste: Leaders Of The Free World van Elbow en Illinoise van Sufjan Stevens, niet toevallig twee getekende hoezen. Lelijkste: Cripple Crow van Devendra Banhart, een muffe remake van Sergeant Pepper’s met een ondraaglijk ‘Kijk Eens Hoe Speciaal Ik Ben’-gehalte.

Van Alboom: Mooiste: Cloud Making Machine van Laurent Garnier. Lelijkste: Playing The Angel van Depeche Mode. Een voordeel: de vlag dekt de lading.

Cornand: Mooiste: Bluestate van Doug Wamble. Sinds Blue Note-fotograaf Francis Wolff zijn goede hoezen zeldzaam geworden in de jazz, maar dit is een uitzondering. Kille dreiging en het vooruitzicht van een warme stoof op 100 vierkante centimeter.

Lelijkste: Love Is Here To Stay van Bill Charlap en Sandy Stewart. De pianist heeft een Gunther Neefs-look én poseert met zijn botoxmoeder. Alsof dat nog niet erg genoeg is, zijn de songtitels ook onleesbaar.

Comeback van het jaar

Van Driessche: Internationaal: Robert Plant. Mighty Rearranger kan zonder blozen naast het beste van Led Zeppelin staan. Nationaal: dEUS.

Van Dyck: Internationaal: David Sylvian. Vorig jaar viel ik nog in slaap tijdens één van zijn concerten, dit jaar staat hij met zijn kersverse project Nine Horses weer zo scherp als tijdens zijn hoogdagen in de eighties. Nationaal: dEUS.

Cornand: Internationaal: Paul Anka. Rock Swings is heerlijke kitch en swingt als een rollend ei, met big band-arrangementen van rockhits à la Black Hole Sun, Jump en Wonderwall. Nationaal: dEUS.

GROOTSTE LOSER

Van Driessche: A sitting duck, maar evengoed: Pete ‘crackhead and proud of it’ Doherty. Hebben ook verschrikkelijk op onze zenuwen gewerkt: Madonna (die Abba-cover! dat Kabbalah-gezeik!), 50 Cent (die biopic! die holbewoners-praat!), Chris Martin (die plaat! dat toontje van ‘sorry, we kunnen het allemaal zelf ook niet helpen’) en – last but not least – Schnappi.

Van Dyck: Na Pete Doherty? Beck! Guero was een zielloze plaat en hij sloot zich aan bij Scientology.

Van Alboom: Prince. The Artist Formerly Known As ‘Ze Kunnen Allemaal Mijn Kloten Kussen’ tekende een contract bij platenreus Universal. Verder: de man die de kopieerbeveiliging voor cd’s bedacht. Betaal je 15 euro voor zo’n ding, en kan je het niet eens met manieren op je iPod zetten!

LEUKSTE Headline

Van Driessche:‘Potty Pete Ate My Hamster’(NME). Ook niet kwaad: Love Is The Druggie ( The Sun, over – jawel – Pete Doherty en Kate Moss) en Oh, Stripe Me Down: Dad In Shock As Jack White Weds His Girl ( Sunday Mirror, over het geheime huwelijk van Jack White met het Britse supermodel Karen Elson).

KILLER QUOTE

Van Driessche: ‘Wat heeft iedereen toch tegen Eric Clapton? Akkoord, hij heeft zijn kleine uit het raam gesmeten en er een song over geschreven, maar is dat nu zo erg? (Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre) ‘Ik heb ‘Jezus’ op mijn rechterhand laten tatoeëren. Zo durf ik niet meer te mas-turberen.’ (Brian ‘Head’ Welch, in een vorig leven gitarist van Korn, heden aan De Heer). En ook: ‘Er zijn geen ex-vrouwen, er zijn alleen maar extra vrouwen.’ (Willie Nelson, last time we checked zes keer getrouwd)

Van Dyck: ‘Ik heb voor de televisie zitten huilen van geluk toen Michael Jackson vrijgesproken werd.’ (Björk)

MEEST MEMORABELE Object

Van Driessche: Tickets voor het concert van U2 in het Koning Boudewijnstadion. Gekken betaalden op eBay tot 2525 euro voor een ticket – pijnlijk, als je bedenkt wat voor een slappe vertoning het uiteindelijk werd.

Cornand: De reusachtige troon van soulifant Solomon Burke – zelf goed voor 220 kilo – op het Blue Note Festival in Gent. Een sofa uit de kringloopwinkel, versterkt met een stalen poutrelle en overtrokken met rood pluche.

GRAPPIGSTE Roddel

Van Alboom: Vice-premier Freya Van den Bossche staakte klokslag middernacht de onderhandelingen over het Generatiepact, om als eerste het nieuwe album van Madonna te gaan kopen in de Extrazone. Hoe wij dat weten? Euh…

BELANGRIJKSTE TREND

Van Driessche: Hypes worden niet meer gedicteerd door NME, maar door muziekblogs of websites als en pitchforkmedia.com (zie: Arcade Fire, M.I.A., Arctic Monkeys en Clap Your Hands Say Yeah). Ook opvallend: grote concerten geraken – ongeacht de ticketprijzen – in een mum van tijd uitverkocht, en de nieuwe idolen zijn boys next door zonder sterallures of kapsones whatsoever (zie: Franz Ferdinand, Bloc Party en Kaiser Chiefs). 2005 was ook het jaar van de grote processen: ‘The People’ vs Courtney Love, Michael Jackson en Phil Spector.

Van Dyck: De wildgroei van springerige postpunkgroepjes, met uitstekende platen van Bloc Party, Kaiser Chiefs, Hard-Fi, The Features en Editors. Veel geslaagde comebacks ook dit jaar: Kate Bush, Sinéad O’Connor, dEUS én – met wat hulp van Mauro – Guy Swinnen.

Van Alboom: Rock mag eindelijk weer leuk zijn. De gitaren zijn ook definitief terug in het clubcircuit.

Cornand: Elektronica in de jazz wordt volwassen. Beatboxen zijn achterhaald en maken plaats voor subtielere soundscapes.

GROOTSTE Non-event

Van Driessche: Kate Moss snuift coke met Pete Doherty. Het omgekeerde was pas écht breaking news geweest.

GROOTSTE STUNT

Van Driessche: Ryan Adams maakt in minder dan twaalf maand drie uitstekende platen. White Stripes nemen in tien dagen hun beste album tot nog toe op. dEUS verkoopt in een mum van tijd twee keer Vorst Nationaal uit. En Editors – zonder ‘The’ – eindigen 22e in MTV’s Top 100 van ”The’-bands’.

Van Alboom: Jazzanova – Remixes 2002-2005. Bij de plaat zit een blanco schijfje, ‘either for back-up or for a copy for friends’.

Cornand: Promojongens doen de wereld geloven dat Jamie Cullum jazz speelt, en de wereld gelooft dat ook graag, omdat jazz wel een beetje chic staat. For the record: Cullum rocks.

PROFESSIONEEL Hoogtepunt

Van Driessche: Drie dagen op tournee met An Pierlé en vier dagen met Gabriel Rios. In no time een artikel schrijven over U2 in België, en daarvoor hulp krijgen van tientallen onwaarschijnlijk sympathieke fans. Vragen stellen aan Björk, Dave Grohl, The Mars Volta, Roisin Murphy, Elbow, Anton Corbijn, Franz Ferdinand, Bloc Party, Uderzo, de gebroeders Dardenne, Chris Lomme en Tom Barman.

Van Dyck: Mijn interview met Dave Gahan van Depeche Mode. Een en al openhartigheid, terwijl hij bij collega’s net heel afstandelijk was.

Van Alboom: Heen-en-weer naar Londen in een privé-jet, om The Glimmers te interviewen. Ze speelden dezelfde avond op Wireless in Londen en Pop Life in Gent, vandaar.

Cornand: Een complimentje van drummer Nasheet Waits: ‘Hey man, your gazes are really fly. You must be playing with the Mingus Big Band.’

PROFESSIONEEL Dieptepunt

Van Driessche: Sigur Rós in Parijs. De heren trokken strootje om te zien wie ’that guy from Belgium’ moest ondergaan, en beantwoordden mijn eerste zeven vragen met ‘yes’, ‘no’, ‘I don’t know’ en ‘yellow’. Gelukkig maakte het concert achteraf alles weer goed. Ook onwaarschijnlijk kut: mijn interview met ‘ijskoningin’ Alison Goldfrapp. Nukkig en oninteressant – nooit hebben 25 minuten zo lang geduurd.

Spinal Tap-moment

Van Driessche: The Strokes in Amsterdam, een week of twee geleden. Iemand had het maandblad Deng meegenomen met de roemruchte Hitler-cover – Hitlers hoofd op het lijf van gitarist Nick Valensi. Zijn reactie: ‘How the fuck could they do that to me? I’m a fucking jew!’ Zo mogelijk nog grappiger: de openingsvragen van mijn Franse collega’s bij Franz Ferdinand ( Zo tell me, witz one of you is Frrranz?) en Alison Goldfrapp (On ze coverrrs of yourrr albums you look verrrie zexy, but now I can zee zat in ze rrreal life you arrre not).

Cornand: ‘To Bart’. Robert Plant signeert op mijn vraag de ‘Complete Led Zeppelin Studio Recordings’ van… Wouter ‘Dazed and Confused’ Van Driessche. Kostprijs: 110 euro – gelukkig werd de zaak in der minne geregeld.

(W.V.D.)