Na Thuis is er nu ook Het huis. In Thuis doen fictieve mensen alsof wat ze meemaken echt is, in Het huis stapt een echte mens in de fictie van ’24 uur afgesneden leven van de wereld’. Om de tijd in dat parallelle universum op een Vlaamse heuvel niet volledig in ledigheid door te brengen, wordt hij of zij verondersteld het achterste van de tong te laten zien, waarbij de van ontroering weggepinkte traan geldt als kers op de vlaai.
‘Wat ik wil delen, zien mensen in mijn programma’s.’ Op het terras van het gekaapte huis, met links van hem een reuzengroot rood konijn, vertelt Luc Appermont waarom hij zelden de behoefte voelt om de wereld meer te tonen dan zijn professionele zijde. Hij is zo niet opgevoed. Hij is van een andere generatie. Het deed er niet toe wat een mens voelde. Het ging over wat hij deed. Maar niet in dit huis. Hier staat Het Gevoel centraal.
Amper 24 uur later zal hij emotioneel ontkleed het huis weer verlaten. Want het landhuis in de velden waar Eric Goens bekende medemensen een dag lang van de buitenwereld afsluit, moet een plek voor ontboezemingen en gevoelsmatig exhibitionisme worden. De gasten worden er om een onduidelijke reden in een bordeauxrode Citroën DS heengebracht en om spanning op te bouwen waar er verder geen greintje spanning te bespeuren valt, krijgen ze de vraag om tijdens de rit hun ogen te bedekken. Ze mogen vooral niet weten waar ze de komende dag en nacht hun tijd zullen uitzitten. Stel je voor dat ze bij al dat gepeuter van Goens gillend weglopen en beslissen dit kuuroord voor de ziel vroegtijdig te verlaten.
Met de huur van het huis en de oldtimer waren zowel het geld als de ideeën voor de productie opgebruikt. En dus richtte men spoorslags een aantal ‘bijzondere’ kamers in – een biechtkamer, een jeugdkamer en een sportkamer – waarvan men verder niet goed wist wat ermee aan te vangen. Behalve dat de gast in de jeugdkamer over zijn jeugd mag vertellen, in de sportkamer zijn conditie moet testen en in de biechtkamer zijn grootste zonde moet bekennen. Wat het een met het ander te maken heeft, ging in de heisa van de verbouwingswerken verloren. Het huis is vooral met natte cement en op los zand gebouwd. Het resultaat is brokkelig en klef, met een zeldzame tedere opflakkering op onverwachte momenten.
Zoals wanneer Appermont tussen de pluchen beesten in de jeugdkamer zijn tranen verbijt wanneer hij over de dood van zijn dementerende moeder vertelt. Later – aan de rand van het zwembad – duidt hij die traan die in zijn ooghoek blonk. ‘Het gaat erom niet je eigen ik belangrijk te vinden’, zegt hij. Plots zit daar de mens Appermont. De mens met een idee over leven en dood.
Maar verder grossiert Het huis in uitgesponnen, sfeerloze sfeerbeelden, blijft Goens krabben aan datzelfde korstje van de tijd van toen – ‘gij wordt niets’, moet de vader van Appermont ooit gezegd hebben – en werd het met de komst van de langbeminde Bart Kaëll vooral de Grote Outingshow. Zo gaat dat blijkbaar. Dan ben je 66, heb je je eerste tv-programma gepresenteerd toen de interviewer nog in de luiers zat en dan keert zo’n gesprek iedere keer terug naar die jeugdjaren en naar de grote liefde die zo lang publiekelijk onuitgesproken bleef. In Het huis ben je niet wat je denkt, je bent wat je voelt en desnoods wordt die emotie nog wat kunstmatig opgestookt.
**, één, elke dinsdag, 20.35
DOOR TINE HENS
HET HUIS IS VOORAL MET NATTE CEMENT EN OP LOS ZAND GEBOUWD. HET RESULTAAT IS BROKKELIG EN KLEF, MET EEN ZELDZAME TEDERE OPFLAKKERING OP ONVERWACHTE MOMENTEN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
