Oké, Blur is weer samen, maar het comebacknieuws dat ons dit jaar het meest verblijdde, kwam uit Hasselt, Limburg. Na vijf jaar stilte is Fence – jazeker, Fence! – terug met een nieuwe plaat. ‘Mijn ouders gaan raar opkijken als ze lezen dat ik volwassen ben geworden.’
Nu The Shins het wat hebben laten afweten, rekenden wij meer dan ooit op Fence om onder de lentezon een glimlach op ons gezicht te brengen. En geen zorgen: op Fence, hun vierde plaat, slagen ze daar moeiteloos in. De slackers achter Mary Lou en Cricket mogen dan volwassen geworden zijn, hun groovepop klinkt nog altijd even aanstekelijk. Een succesvolle comeback, kortom, van de band die het spelplezier in de Belgische pop introduceerde.
Mogen we dit überhaupt een comeback noemen?
NIELS HENDRIX (35): Wanneer je lang uit de picture bent geweest en dan opnieuw van je laat horen, is dat technisch gesproken een comeback, ja. Alleen: zo voelt het voor ons niet. Fence is een organische plant die af en toe in bloei staat en een vrucht aflevert.
LIEVEN VERDIN (35): Als je vier prikkertjes in een avocadopit steekt en die boven een glas balanceert, komt er na een jaar ineens een scheut uit die je kunt planten. Vijf jaar later krijgt die plant dan avocado’s. Wel, dat zijn wij: een avocadoplant.
HENDRIX:(Oprecht geïnteresseerd) Zo’n mangrovetoestand?
VERDIN: Ja.
HENDRIX: Fraaie vergelijking. (Lacht) We waren gewoon even uitgebloeid. We zaten aan ons hoogtepunt en dachten: wat gaan we nu nog doen? Voor we het beseften, was iedereen met andere projecten bezig. Toen we onze instrumenten kwamen inventariseren, is er opnieuw een knop opgekomen.
VERDIN: Oké, de plantvergelijking mag nu wel stoppen.
Jullie zijn in die vijf jaar niet vergeten: met The Galacticos, Roadburg, Team William en Bed Rugs zijn er flink wat bands opgestaan die de stempel van Fence dragen. Er is zelfs even een Fencecovergroep geweest, hebben wij ons laten vertellen.
VERDIN: Echt?
HENDRIX: Thibault van The Galacticos heeft met enkele scoutsvrienden een paar optredens gedaan als coverband. Dat was wel leuk. Ze hadden mij zelfs uitgenodigd.
VERDIN: Had ik ook wel eens willen zien. Waren ze goed?
HENDRIX: Het was echt straf. Hoe ze op het podium lachten en zichzelf waren: het onnozele van Fence zat er heel goed in.
Fence was een van de eerste Belgische groepen die complexloos plezier uitstraalden op een podium. Is dat jullie charme: het onnozele?
VERDIN: Toen wel, ja. We hebben nooit gerepeteerd om een perfecte show te kunnen neerzetten. We waren klaar om een plaat op te nemen op het moment dat we de studio introkken. We hadden er vooral heel veel lol in.
HENDRIX: We waren slackers. De ambitie om van onze muziek te kunnen leven of in het buitenland door te breken, hebben wij nooit gehad. Andere groepen leken op te treden om het te willen maken of om te laten zien hoe goed ze waren. Dat interesseerde ons niet. Misschien is dat wel wat die bands van Fence onthouden hebben: je hoeft geen groot kunstenaar te zijn om op een podium te staan.
VERDIN: Het ding is wel dat het aanmodderen er wat uit is. We hebben kinderen en jobs, en kiezen dus bewuster voor muziek dan vroeger. Ik denk niet dat we al ooit zo hard gewerkt hebben. Voor een worst en een broodje zul je ons nu niet meer zien spelen.
HENDRIX: De attitude is er om iets heel goeds te maken. De meeste muzikanten hebben dat op hun vijftiende, wij hebben er twintig jaar langer over gedaan.
Fence is volwassen geworden?
VERDIN: Het zou maar erg zijn als we intussen níét volwassen waren geworden. Maar dat betekent niet dat we geen lol meer maken of plots de wereld willen veroveren. Het betekent gewoon dat we zo goed mogelijke platen willen maken en optredens willen geven.
HENDRIX: Mijn ouders gaan raar opkijken als ze lezen dat ik volwassen ben geworden. (Lacht)
De Pavementreferentie heeft plaatsgemaakt voor een Beatlesreferentie. Is dat ook volwassen worden?
VERDIN: Als die er is, zal dat toch toevallig zijn.
HENDRIX: We hebben alles live ingespeeld, we hebben dezelfde opnametechnieken en -apparatuur gebruikt als in de tijd van The Beatles, we zingen samen, we maken pop met vrolijke gitaren: je weet wat je krijgt als je dat samenbrengt. Als je met eieren, bloem en melk aan de slag gaat, krijg je ook altijd iets dat op pannenkoeken lijkt.
VERDIN: Er wordt tegenwoordig zo veel anders opgenomen, dat het opvalt als je het weer zoals vroeger doet.
Komaan, het refrein van ‘Come Together’ kun je over ‘Shredded Pants And Leather Jack’ mixen; de blazersectie van ‘We Didn’t Mean You No Harm’ is meer dan een knipoog naar ‘Hey Jude’.
HENDRIX: (Zingt de melodie van ‘ Hey Jude’)
VERDIN: Shit, inderdaad. Nu hoor ik het pas.
HENDRIX: Laat ons zeggen dat je niet naar deze plaat moet luisteren met ‘Amai, dit is nog nooit eerder in de muziekgeschiedenis gedaan’ in het achterhoofd. Vernieuwend zijn, daar zijn we niet zo mee bezig. Sorry daarvoor, mannen.
Tot slot, voor de jeugdige lezers, hoe zou je rock-‘n-roll à la Fence definiëren?
HENDRIX: We stonden ooit in de AB toen Meindert, de bassist, tijdens een van de Yeah yeah yeah yeah’s plots zijn mond niet meer dichtkreeg. Kaak uit de kom. Die paniekerige blik van ‘wat gebeurt hier?’ met wijd open mond: dat zal ik nooit vergeten. We hebben door de micro gevraagd of er een dokter in de zaal was – die er toevallig daadwerkelijk was. Die man heeft zijn kaak teruggeduwd en we hebben verder gespeeld. Wel, dát was rock-‘n-roll à la Fence. (Lacht)
FENCE
Nu uit bij Rough Trade.
RELEASESHOW
14/4, Muziekodroom, Hasselt.
DOOR GEERT ZAGERS
NIELS hendrix ‘SPELEN MET EEN ONTWRICHTE KAAK: DÁT IS ROCK-‘N-ROLL.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
