HET BESTE MOET NOG KOMEN

Wetenschappelijk valt er weinig voor te zeggen, maar omdat de mens een zoogdier met gevoel voor toekomst is, hopen we graag dat het heden een opstapje is naar veel en veel beter. ‘Het beste’, verzuchten we dan met een glazige blik op beelden van de voorlaatste tijger, Russische raketbommenwerpers en onthoofdingen in de woestijn, ‘moet nog komen.’ Hoe dat beste eruitziet, hangt zoals baardgroei of geurboompjes aan de achteruitkijkspiegel af van ieders persoonlijke smaak en creativiteit. Voor de een is het het geronk van het allernieuwste gevechtsvliegtuig, voor de ander volstaat een eenvoudige troon met een zeventigtal maagden rond gedrapeerd, voor nog iemand anders is het een medicijn tegen ebola en voor Erik Van Looy ligt de lat minstens bij geprakt voedsel in de kantine van het lokale rusthuis. Geluk, leerde ik daaruit, is een kwestie van uitgebalanceerde dromen en ambities.

Niet dat Het beste moet nog komen de behoefte heeft enigszins filosofisch over het menselijke bestaan te wrijven. Nee, na zijn geslaagde ontsnapping uit het decor van Rasters, een operatie die minstens zo levensbedreigend was als die in de echte Matrix, kreeg Steven Van Herreweghe vanuit medische hoek het strenge maar gerechtvaardigde advies om rotsvast te geloven dat na die vervagende televisiester, voor beste presentator, het beste niet was opgehouden te bestaan, maar dat het absoluut nog moest komen. ‘Het beste’, prevelden de medici, ‘is een beetje als God. Het uit zich op vele manieren.’ Ze schreven hem rust en een zuiverende darmkuur voor. Maar, en hieraan herken je de ware programmamaker: elk advies, elke songtitel vertaalt zich prompt in een format. Comebackkid Van Herreweghe zag het oplichten als de poolster in de nacht: hij zou zijn collega’s van VIER en omliggende gebieden een gouden ticket naar een even goudkleurige toekomst bezorgen. Het was niet eens een overbodige luxe.

Omdat hij loyaal geschapen is, doet Van Herreweghe aan toekomstbegeleiding met zin voor toeters, bellen, kolder en gezonde chaos. Er dwaalt al eens een mens in konijnenpak door het decor. Er wordt al eens van hoek en camerastandpunt gewisseld. Zo kreeg Van Looy met zijn voeten in pantoffels een voorproefje van zijn toekomstige dagen in rusthuis Pelikaan. Hij werd er bijna weemoedig van. Maar, gebood Van Herreweghe, om klaar te zijn voor die toekomst, is het vooral belangrijk om je zwakke punten te herkennen, erkennen en verbeteren. Plus est en vous. Dus kreeg Van Looy een assertiviteitscoach naast zich, die hem in de dierenwereld situeerde tussen de paling en de labrador, en mocht hij met oortje en verborgen camera’s op restaurant om daar de arrogante Hollywoodster uit te hangen.

Het is niet dat het programma niet alles uit de kast haalt om enigszins sprankelend en origineel te zijn, maar hoe langer ik keek, hoe meer ik een acute aanval van vermoeidheid kreeg. Ik had het allemaal al eens eerder gezien, niet? Jolige filmpjes, een BV die zichzelf te kijk zet in het openbaar, een paar vrienden en collega’s die ironisch of niet de BV van bijkomend commentaar voorzien. Als Het beste moet nog komen ergens in slaagt, dan is het de hoop aanwakkeren dat het beste echt wel ergens in een hol in de toekomst verborgen ligt. Ik geef het niet graag toe, maar soms, zeker op dagen waarop de overheid adviseert de sierverlichting niet langer te gebruiken, durft een mens eraan te twijfelen.

**, maandag 21.05, VIER

DOOR TINE HENS

HET IS NIET DAT HET BESTE MOET NOG KOMEN NIET ALLES UIT DE KAST HAALT OM ENIGSZINS SPRANKELEND EN ORIGINEEL TE ZIJN, MAAR HOE LANGER IK KEEK, HOE MEER IK EEN ACUTE AANVAL VAN VERMOEIDHEID KREEG.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content