Hellhole

Het mag dan wel Donald Trump zijn die Bas Devos’ tweede langspeler onrechtstreeks van een titel voorzag, de invloed van Chantal Akerman was duidelijk stukken groter. En gelukkig maar. In dit opake, haast pointillistische portret van Brussel in de eerste weken na de aanslagen van 22 maart 2016 zoomt Devos in op enkele heel diverse inwoners van de hoofdstad: een vereenzaamde huisarts wiens zoon F-16-piloot is, een Italiaanse tolk die werkt voor de Europese Commissie en een Marokkaanse tiener met familiale en andere issues. Het is via hun subtiel geobserveerde gedachten, gebaren en gewoontes dat Devos de onrustig kloppende pols opmeet van een metropool met blutsen en builen, en van een maatschappij die nog steeds geschokt is door de gebeurtenissen. Net als in zijn debuutfilm Violet (2016) doet Devos dat in een verstilde, strak gecomponeerde vignettenstijl, met alweer prachtig en dwingend camerawerk van Nicolas Karaktasanis dat zowel uit wapperende gordijnen als tactiele close-ups pöezie weet te puren, als een Fernand Khnopff met een filmcamera. Het is een doorgedreven esthetische aanpak die misschien wat kil en cerebraal voelt en de personages enigszins tot profielen reduceert, maar Devos doet het met zoveel gevoel voor ritme, ruimte en empathie dat je uiteindelijk toch meegezogen wordt in zijn melancholische mozaïek. Een knappe, gedurfde film met meer sehn- dan sensatiezucht, meer sprekende stiltes dan stoute statements en meer vraag- dan uitroeptekens.