Omdat in Happy Singles, het nieuwe preparaat uit de fictieafdeling van René Vlaeyen Productions, drie alleenstaande vrouwen rondhossen die de uitroeptekens aan het einde van hun gegil systematisch vervangen door het woord seks, wordt het programma al eens vergeleken met Sex and the City. Het is als champagne naast gekabbelde karnemelk zetten. Of een bos geurige rozen naast twee dampende kaasvoeten. Alles wat Sex and the City is – grappig, sexy en verleidelijk – is Happy Singles niét. Als Sex and the City en Happy Singles twee vrouwen zijn, dan is de eerste een naakte Carla Bruni en de tweede een obese bakkersvrouw in vleeskleurig Damartondergoed.

Happy Singles, geregisseerd door de multigetalenteerde Wittekerke-acteur, schoenenfotograaf en zelfverklaarde vrouwenkenner Guy Van Sande, kreunt onder zijn eigen overbodigheid. De drie vrouwen die elegant als truckchauffeurs op stiletto’s door de meest trendy decors uit de Heytenscatalogus wankelen, zijn karikaturen die nergens op slaan. Er is de domme blonde del Monica; het zwarte seutje Elke en de roodharige padvindster Ruth. Hoewel de del van het gezelschap haar man bedroog met de vriend van de seut, hokken de drie op masochistische wijze samen in een herenhuis in Lier. Wat die drie precies tot vriendinnen maakt, is verder onduidelijk. Het collectief gedeelde singledom is blijkbaar sterk genoeg als lijm.

En wát is het me daar een droevige en saaie bedoening. Het gros van de tijd zitten de drie vrijgezellen op de bank te wachten tot er iets met een van hen gebeurt. En dat is spijtig genoeg nooit veel. De een klaagt steen en been omdat niemand haar ernstig neemt als seksuologe (Ruth), de ander meent dat een programma spraakmakend wordt als je de woorden ‘standjes’, ‘kredietkaart’, ‘kapper’ en ‘orgasme’ maar vaak genoeg gebruikt (Monica) en de laatste is gewoon ergerlijk in haar onvervalste ‘wij zijn de straffe meiden’-stijl (Elke). Je zou toch denken dat een trio alleenstaande vrouwen in zo’n fonkelende wereldstad als Lier veelvuldig aan zijn trekken komt, maar ook op dat vlak is het in Happy Singles tristesse troef. Over seks wordt daar vooral veel geleuterd. Net zoals er over alles de hele tijd geleuterd wordt.

Het was lang geleden dat televisie me nog zo geërgerd heeft. Als je Pulling, Smack the Pony, en – wanneer ook op Canvas? – Mistresses gezien hebt, vraag je je af: kan Vlaanderen qua humoristische reeks over vrouwen écht niets beters voortbrengen dan een oudbakken taart als Happy Singles? De decors zijn amateuristisch, de acteurs spelen alsof ze bang zijn dat een hardhorige op de achterste rij hen niet zal horen en het feit dat Jos en Godelieve tussen de bedrijven door hun afgeleefde hoofden om onduidelijke redenen door het deurgat steken, helpt ook niet echt. Niemand heeft boodschap aan zo veel ongelukkig gemekker. In een raket ermee en de ruimte in schieten zodat elke alien die plannen zou koesteren om de aarde te koloniseren op andere gedachten wordt gebracht. Zijn wij er in elk geval van verlost.

Door Tine Hens