Sleater-Kinney, het vrouwenclubje uit Portland, Oregon kan het kleurenwiezen compleet gestolen worden. Na een hiaat van tien jaar doen ze het namelijk nog altijd met z’n drieën. Maar hoe.
Geen samenvatting van de alternatieve rock die in de schaduw van grunge ontstond is compleet zonder de vermelding van riot grrrl, jonge vrouwen die punkrock aangrepen om onomwonden hun militant-feministische gedacht te zeggen. Doe dat tegenwoordig in een Russische kerk en je dreigt in een Siberisch strafkamp te belanden. Of hoe popsongs als graadmeter functioneren voor de maatschappelijke permissiviteit. De jaren negentig houden ons wat dat betreft een ontluisterende spiegel voor: u weet vast ook nog hoe oelewappers zoals Limp Bizkit en Kid Rock aan het andere eind van het politiek correcte spectrum onbeschaamd het mannelijke chauvinistische zwijn mochten uithangen. De vraag wat het leven alsnog draaglijk maakte, deed Etienne Vermeersch toen meermaals – nerveus het zweet op zijn voorhoofd bettend – de boeken induiken.
Maar uiteraard waren de nineties zó slecht nog niet. Dat schiet een mens alleszins door het hoofd wanneer de schelle sirene van Corin Tucker andermaal door de kamer vibreert. Bevestiging volgt simultaan in de onweerstaanbare prikkeldraadgitaren die ze samen met co-frontvrouw Carrie Brownstein uitrolt, en in het ongecompliceerde drumwerk van Janet Weiss. Op No Cities to Love komt Sleater-Kinney minstens zo vinnig en spannend als vroeger voor de dag. En gelukkig zonder de onnodige pletwalsrock die voorganger The Woods uit 2005 domineerde.
Surface Envy heeft een instant meezingbaar refrein dat zó voor een twintigtal engagementen kan worden gespannen: ‘We win, we lose/ Only together do we break the rules.’ Nochtans, zo luidt een andere slagzin: ‘There are no anthems.’ Het woord rijpheid dient hier ook te vallen. Price Tag beklaagt het bestaan onder de prikklok, des te afstompender in combinatie met de hongersnoden van – in Tuckers geval – het gezin (‘scrambled eggs for little legs‘). Macht of net het gebrek daaraan, en hoe dat oude angsten smoort maar ook nieuwe doet ontstaan: daar gaat No Cities to Love over.
Yep, ontsnappen aan de dagelijkse muizenissen is vaak onmogelijk. Maar dat geldt ook voor deze compacte, eerlijke, de hakken in het zand plantende plaat. U heeft zich de voorbije tien jaar kunnen optrekken aan acolieten zoals EMA of Gossip, maar één luisterbeurt zegt genoeg: Sleater-Kinney blijft the real deal.
SLEATER-KINNEY ****
No Cities to Love
indierock
Sub Pop
DOWNLOAD
No Cities to Love
Surface Envy
Hey Darling
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
