‘Had hij het maar bij een paar scheve homograppen gehouden, onze Kevin’
Columnist Paul Baeten zag de nieuwe documentairereeks van Kevin Hart: ‘Als je nog leeft maar niet Paul McCartney bent, dan wil ik het niet weten.’
Ik had niks tegen Kevin Hart tot Kevin Hart een documentairereeks maakte over Kevin Hart om te laten zien dat Kevin Hart ondanks het succes en ondanks de fouten die Kevin Hart in de voorbije jaren hebben getekend gewoon Kevin Hart is gebleven.
Een documentairerééks!
Overigens een excellente documentaire, zij het dan als voorbeeld van de absurditeiten in de celebritycultuur in het post-reality-tv-tijdperk en een psychologisch portret van wat faam en succes met iemand kunnen doen.
Had hij het maar bij een paar scheve homograppen gehouden, onze Kevin.
Nu zijn er intussen zoveel streamers en kanalen dat je vanaf het moment dat je veertien volgers hebt op een of ander medium waarvoor de executives die je contract moeten tekenen te oud zijn maar waarvan ze gehoord hebben dat ‘alle kids erop zitten’ wel ergens iets zult mogen maken.
Dus zijn er twee soorten bekendheden. Zij die dat doorhebben en voor de money grab gaan. Voor hen heb ik sympathie. Ik denk dat Justin Bieber met zijn Seasons-reeks voor YouTube in die categorie thuishoort. Zoals breed geweten is, ben ik zo’n grote fan van Justin dat ik gewoon Justin mag zeggen. Take the money and run, kid.
Had hij het maar bij een paar scheve homograppen gehouden, onze Kevin.
De tweede categorie zijn zij die echt lijken te geloven dat hun vaak simplistische ideeën en opgeklopte jeugdromantiek, hun businessinzichten en levensfilosofie echt zo bijzonder zijn dat er uren mee gevuld kunnen worden.
Als je nog leeft maar niet Paul McCartney bent, dan wil ik het niet weten. Zelfs Paul McCartney, voor wie ik gemakkelijk een kapelleke in mijn tuin zou bouwen met slechts mijn blote handen, klei en enkele rivierstenen ter beschikking, wordt een man van 77. En die schreef persoonlijk minstens een derde van de beste liedjes uit de geschiedenis.
Kortom, als je zowat een celebrity bent of als veel mensen in hun puberteit je volgen op een sociaal medium voor zij die niet kunnen slapen, op de bus moeten wachten of op de wc zitten, dan moet je daar maar even bij stilstaan.
Nu, die mensen doen het tenminste nog zelf – Kevin Hart produceerde zijn reeks Don’t F**k This Up zelf. Als je een paus bent, dan komt een gerenommeerd regisseur zoals Fernando Meirelles het wel doen. Als Harts docureeks valt samen te vatten als ‘rijk zijn is toffer dan arm zijn en je vrouw wordt er ook vergevingsgezinder van’, dan kun je Meirelles film The Two Popes ongeveer terugbrengen tot ‘we hadden moeten zien dat ze aan de kindjes zaten maar verder zijn we nogal eens toffe peren hé zeg’.
Hoe verschillend ook, het gaat in beide gevallen om gemanipuleerde persoonlijkheidscultus. We willen blijkbaar weten wie de mensen achter die grote en bekende namen zijn. Natuurlijk willen we dat. Faam en macht intrigeren, en we willen het gevoel hebben dat we de mensen erachter kunnen leren kennen, alsof ze deel uitmaken van ons eigen leven.
Als het gevolg daarvan is dat een komiek ons ervan probeert te overtuigen wat een goeie kerel hij eigenlijk is, dan is dat hoogstens tenenkrommend maar ook onschadelijk. Hij heeft tenslotte maar een kleine honderd miljoen volgers. De kerk heeft er een miljard en elke vorm van romantisering van hun achterlijke ideeën is op zijn zachtst gezegd f**ked up.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier