Ik ben half man, half vrouw, dat zit duidelijk in mijn zelfportret. Maar je zou me ook een enigma kunnen noemen. Een levend raadsel. Of anders wel een gril van de natuur. Zelfs wetenschappers weten niet waar travestie vandaan komt. De obsessie van een man om zich als vrouw te verkleden. En als zij het al niet begrijpen, wat zou ik het dan wel kunnen? Gelukkig is het al bij al een heel erg onschuldige vorm van gekheid, denk ik dan. Een vredelievende afwijking waar ik verder niemand kwaad mee berokken. Het heeft heel lang geduurd voor ik me heb kunnen verzoenen met mijn vrouwelijke kant. Ik was de 40 al voorbij toen ik ermee naar buiten kwam. Ik kwam uit een katholiek nest, jezelf als vrouw verkleden was des duivels. En ook als volwassene duurde het nog heel lang voor ik me verzoend had met de vrouw in mezelf. Die schizofrenie heb k in deze tekening in mijn decolleté gestopt, die heel diep uitgesneden is. Aanvankelijk wilde ik er een gebroken hart van maken, als verwijzing naar de amoureuze ontgoochelingen die ik heb ervaren. Maar bij nader inzien hield ik alleen het idee over om mezelf in een soort keurslijf te stoppen, waar ik net niet uit barstte.

Ik ben mijn eigen lustobject, vandaar dat ik mezelf als pin up manqué afbeeldde. Was ik een mooie vrouw geweest, ik zou zeker een starlet geworden zijn. Een diva. Een fotomodel. Het lijkt me geweldig om je schoonheid zo complexloos te mogen etaleren. Een man die koket is, of zelfs maar ijdel, is al heel gauw een janet. En als hij daar dan ook nog eens mee te koop loopt, wordt hij al snel een soort David Beckham. Van vrouwen wordt dat allemaal veel meer geaccepteerd. Daar ben ik geen klein beetje jaloers op.

Ik ben gemaakt om bewonderd te worden, daar komt het op neer. Ik ben een geboren narcist, ik beheers de kunst der zelfaanbidding tot in de puntjes. Niet dat ik mezelf constant zo geweldig vind, integendeel. Ik ben eerder een gekwelde mens. Ik vind mezelf even vaak een idioot als een genie. Maar het overheersende gevoel is er toch één van zeer grote tevredenheid. Ik weet dat heel veel mensen me een rare kwiet vinden. Een curiosum, in het beste geval. Maar ik verveel me geen moment met mezelf, en dat vind ik al heel wat. Guido Belcanto zijn is niet gemakkelijk, misschien moet ik het zo wel samenvatten. Maar ik ben blij dat ik het ben.

Chansonnier Guido Belcanto (53) staat te boek als de laatste onvervalste romanticus. Op 5/1 gaat in De Roma in Borgerhout zijn ‘Balzaal Der Gebroken Harten’ in première, een nieuwe voorstelling rond het magische Décaporgel met Vitalski, Lady Angelina en Martin Jansen. De voorstelling doet dit voorjaar alle grote schouwburgen aan. Alle info: www.guidobelcanto.be

Opgetekend door Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content