PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en het nieuwe Onder vrienden duikt elke week in de populaire cultuur.

PB GRONDA

Als mijn zeventien kinderen eindelijk allemaal te slapen liggen, de wastrommel moedig staat te draaien en de afwas op het droogrek hangt te blinken, dan ga ik nog weleens met een boek of mijn laptop op café, om er wat te genieten van enige rust in mijn anders al te stormachtige rock-‘n-rollbestaan vol latex, exotische danseressen en cocktails uit de seventies.

En wat ligt er weleens in de cultureel min of meer geloofwaardige afspanningen? Heel veel stof en brossers uit het kunstonderwijs met zwarte nagels en dikke sjaals. Maar dat is niet alles. Nee, er ligt ook vaak iets wat ik nog het best kan beschrijven als een bundel flinterdun papier waarop in allerlei aan elkaar grenzende blokjes beeld of tekst melding wordt gemaakt van nieuwtjes.

De makers noemen het ‘krant’ of ‘dagblad’, ik noem het een mooie herinnering aan mijn kindertijd, toen mijn moeder die dingen las aan de keukentafel. Doet ze nog steeds trou-wens. Bij vrienden thuis zie ik ook soms een krant liggen, daar ga ik dan eens door. Duurt nooit lang. Terwijl er zeker dingen in staan die me interesseren of iets zouden bijleren. Ze zitten alleen zo goed verstopt tussen de rest.

Nochtans heb ik jarenlang het lezen van de krant als een onmisbaar ochtendritueel beschouwd. Kop thee, een zak koekjes van Mulino Bianco, de pot Nutella en een krant. Heerlijk. Sinds een jaar of wat vind ik er niets meer aan. De belangrijkste nieuwsfeiten lees ik ongeveer drie minuten na het ontwaken op mijn telefoon. Als er iets wereldschokkends gebeurt, dan mailt The New York Times mij. Persoonlijk! En zelfs dan stond het vaak al net daarvoor op Twitter. Echt heel comfortabel. En dan zwijg ik nog over al dat papier dat ik vroeger moest opslaan. We zeuren over een aardappelschil in de pmd-zak en auto’s die meer vuil uitstoten dan een hamster, maar elke dag een kilo papier op de hoop gooien: doe maar.

Maar een krant is toch meer dan dat nieuws? Absoluut. Opinie, verhalen, humor, onderzoeksdossiers, comics. Precies de dingen die apart ook elders te vinden zijn, vaak beter, soms zelfs gratis. En door de integratie van de nieuwsmerken binnen mediagroepen word je in kranten die je vroeger toch beter tegen nonsens beschermden ook geconfronteerd met diepte-interviews met de vrouw van Bart Wellens of allerlei onderdelen die ‘leuk’ zijn. Ik haat leuk. Ik moet, die drie keer dat ik dan toch een krant wil, al beduidend meer betalen voor de Herald Tribune om van leukigheden gevrijwaard te worden. Nu zou er toch ergens een marketeer aan zijn kin moeten krabben en een kleine notitie nemen.

Nu ben ik niet voor een zo spoedig mogelijke begrafenis van de papieren krant. Laat de tijd maar rustig zijn werk doen. Dat er zo veel kranten zijn die online een heel slecht onderbouwde service aanbieden, verbaast me toch. Alsof ze zeggen: ‘Oh? De website? Ja, daar zijn we niet zo mee bezig.’ Dat is hun recht, natuurlijk.

Oh, kijk eens aan, er loopt een nieuwsberichtje binnen op mijn telefoon. Zal ik achttien uur wachten tot de krant verschijnt of zou ik toch nu al eens piepen? Aaaah, dilemma’s, dilemma’s!

‘ALS ER IETS WERELDSCHOKKENDS GEBEURT, MAILT THE NEW YORK TIMES MIJ. PERSOONLIJK!’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content