PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

In Cinema Lux in mijn dorp Borgosesia gaat het momenteel hard. Er lopen namelijk maar liefst twee films in de plaats van de gebruikelijke ene film of de nog gebruikelijkere nul films. Iets Italiaans over – ik doe een wilde gok – de nog thuiswonende Luca die in een ongeloofwaardig dure cabrio rondbolt en verliefd wordt op Alessia, maar guess what, zowel hij als zij moeten eerst mentale barrières doorbreken om écht samen te kunnen zijn, weet je wel? En dan The Twilight Saga: Breaking Dawn, waarvan die verwende lul van een Robert Pattinson naar het schijnt graag verklaart dat het op niks trekt. Fuck off, bleke eikel, geef het geld dat je eraan verdiend hebt dan ook aan een deel van de drie miljard sukkelaars die daarvoor ter beschikking staan. Onze kinderen, ze hebben geen fierheid meer, meneer.

Helaas dus geen vertoningen van een film die in Vlaanderen het Kleenexaandeel naar nooit geziene hoogtes stuwt, namelijk The Broken Circle Breakdown. Wat de titel van een vroege plaat van Megadeth had kunnen zijn. Maar in de plaats is het een film geworden waar veel mensen naar gaan kijken om eens goed slecht te gaan. Wat, laat daar geen twijfel over bestaan, een perfecte reden is om naar de cinema te gaan.

Ik heb de film vanwege de net aangegeven distributieproblematiek in het mondaine Borgosesia nog niet gezien. Maar ik merk tijdens geheime flitsbezoeken aan het Vlaanderland wel dat ook gasten die den Brukke of onze Gerry heten en graag al eens gaan ‘bowlingen’ met de mannen van de vriendinnen van hun vrouw hem ook gezien hebben. En, belangrijker nog: de soundtrack doet het ook heel goed. Met als niet te onderschatten gevolg dat heel veel mensen die normaal vooral naar JOE fm, Alt-J of de minder commerciële concerto’s van Vivaldi luisteren, nu ook met bluegrass in contact komen. Nu ja, de bluegrass-interpretatie van Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Maar die is niet slecht. Echt niet. Er is tegelijk nog veel beter gerief voorhanden.

Om te beginnen, is er Alison Krauss & Union Station, de band van wie het originele The Boy Who Wouldn’t Hoe Corn komt en die bij een breed publiek bekend werd nadat ze in O Brother, Where Art Thou van de broers Coen klank gaf aan het personage van George Clooney en zijn groepje. De stem van Alison Krauss is vloeibaar goud en die van Dan Tyminski niks minder dan het meest troostende geluid ter wereld. Met als nipte tweede het dobrospel van Jerry Douglas, ‘de beste dobrospeler ter wereld’, en niet alleen omdat niemand anders weet wat een dobro is.

Bluegrass is een subgenre van country dat zich laat kenmerken door onder andere invloeden uit jazz en blues en een resulterend geluid dat recht door je hart snijdt. Of, poëtischer en met de woorden van grondlegger Bill Monroe: a high lonesome sound. Als je wilt weten wat dat is, koop dan om te beginnen eens iets van Alison Krauss & Union Station. En als je dat beu bent, na 3000 jaar, of je wilt gewoon meer, steek dan door naar Ralph Stanley, Earl Scruggs of Alan O’Bryant.

PB GRONDA

MENSEN DIE NORMAAL VOORAL NAAR JOE FM, ALT-J OF VIVALDI LUISTEREN, KOMEN NU OOK IN CONTACT MET BLUEGRASS. NU JA, DE BLUEGRASS-INTERPRETATIE VAN VEERLE BAETENS EN JOHAN HELDENBERGH.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content