PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

PB GRONDA

Mijn schoonbroer Marco is geen idioot. Wat een prestatie is voor een Italiaanse man van rond de 35. Heel veel van Marco’s leeftijdsgenoten zijn gepamperde klaagmariekes die belachelijk vaak op vakantie gaan met hun steeds onder meer schmink verdwijnend lief en voor de rest zeker niet te lang wegblijven uit hun slaapkamer. Die in het huis van hun ouders gelegen is, net zoals toen ze vijf of elf waren. Maar dan dertig jaar later.

Maar Marco is dus geen idioot. Hij woont samen met de goedlachse Daniela, hij werkt als verpleger in een ziekenhuis en heeft zeker acht hobby’s, waaronder aan mij vragen wanneer we samen naar de zwemclub gaan (nooit) en fotografie. Marco deed me onlangs voor mijn verjaardag enkele films cadeau. Een van die films was Happy Family van de Oscarwinnende regisseur Gabriele Salvatores. Een lichtvoetig drama over twee gezinnen die elkaar middels een handige speling van het lot leren kennen. Pretentieloos entertainment…

Met echt véél te veel pretentie. De pretentie die wel meer Italiaanse films hadden de voorbije jaren. Eigenlijk is dat cinema over niks, maar niet op een grappige manier zoals Seinfeld, nee, gewoon: over niks. Raakt niks, breekt niks, riskeert niks. En alles is mooi. Als iemand arm is, dan is hij arm in een prachtig uitgelicht en pittoresk flatje. Als er iemand ziek is en sterft, dan is dat nooit echt zo erg want hij was toch al oud. En als er iemand verliefd wordt – en er wordt altijd iemand verliefd – dan wordt er al snel lachend kerstomaatjes in elkaars mond gestoken. Niet dat dat niet lekker is, kerstomaatjes. Integendeel zelfs. Een frisse explosie van smaak, eigenlijk, als je dat stukbijt. Lekker. Echt… lekker.

Ik snap ze misschien niet, die films. Net zoals ik de radio niet snap. Ik heb twaalf presets in de auto en al die radio’s, behalve Radio Maria, spelen hetzelfde. Namelijk Guardian van Alanis Morissette en het volgens mij metaforisch opgebouwde Whistle van Flo Rida. En ook opvallend veel Roxette. Roxette! Ah ja, en UB40. Dat is reggae. Uit Birmingham. Over televisie begin ik zelfs niet. Laat het me erop houden dat ik, voetbal daargelaten, nog nooit – nooit – langer dan twee minuten naar een van de 89 digitale kanalen heb kunnen kijken die hier binnenstromen. Er zijn vijftienjarigen die langer naar porno kunnen blijven kijken dan ik naar een van de Italiaanse journaals.

En dat terwijl er in Vlaanderen, naast een hele berg mest, wel heel goeie dingen gemaakt worden. Tv, radio, zelfs films bij momenten. En met budgetten die in tientallen euro’s moeten worden uitgedrukt.

Ik wil maar zeggen: we moeten echt af van die bescheidenheid en zwaar aan de export beginnen. Zoals de Hollanders worden, in feite, maar dan wél met goede ideeën en producten. Want Endemolformats zie je hier wel. Op elk uur van de dag als je wilt. Wat je niet wilt, maar goed, het zou dus wel kunnen. Minister Smet kan bij deze het vak Grote Bek Opzetten toevoegen aan het lessenpakket, liefst voor het te laat is en we voor altijd heel, heel straffe dingen zullen maken. Voor de kinderen uit de buurt en soms ook hun ouders.

‘ER ZIJN VIJFTIENJARIGEN DIE LANGER NAAR PORNO KUNNEN BLIJVEN KIJKEN DAN IK NAAR EEN VAN DE ITALIAANSE JOURNAALS.’