PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Van tv die ik voor mijn tweede verjaardag zag, herinner ik mij naast het swingende Tik Tak enkel een zekere Plons, die er blijkbaar niet beschaamd voor was ‘een gekke kikker’ te zijn en daar zelfs jolig mee te koop liep. De vele schoolbusversies van zijn lijflied zijn dik verdiend.

Gelukkig kon ik in de latere jaren genieten van de betere BRTiaanse en uit Holland geïmporteerde fictie, alsook het fijnere poppenspel en handgemaakte animatie. Denk maar aan de zelfs toen al ouderwetse uil van De Fabeltjeskrant, het zo mogelijk nog saaiere Carolientje en haar stomme bootje en het hardcore verhollandste Sesamstraat. En ook wel Mik, Mak en Mon, Merlina, Postbus X en zo verder tot de dag dat ik een van de eerste afleveringen van Samson zag. Ja, zo jong ben ik. Of zo oud is Samson. En voor Samson moet je nog eens maal zeven doen.

Toch kijk ik de laatste maanden meer kinderprogramma’s dan ooit. Ik ken de meeste van die filmpjes intussen frame per frame uit het hoofd. Zit goede shit bij. Maar het komt er hier zoals zo vaak op aan om als goedbedoelende ouder wakker te blijven en in de toekomst te kijken. Enkele basistips.

Nijntje is oké. Ik ben er nog niet uit welke van de witte konijnen nu juist Nijntje is, maar ik gok op datgene waar de dochter altijd “NIJ’TJE!!!! NIIIIIJJJJJJJ’TJEEEEEUUUUUUHHHHH!!!!” naar brult. Perfect verteltempo, veel woorden en afbeeldingen die je al kijkend kunt aanleren (wel vaak appels, bomen en bloemen). Opgepast voor de gierige of arme ouders die moeilijk nee kunnen zeggen: het Nijntjefan-zijn komt met heel veel en dure merchandise.

Hopla is ideaal als je zelf al een beetje moe bent – wat je meestal bent – en het kind wat gekalmeerd dient te worden. Zeker de onvervalste classic ‘Waar is poes?’ kan moeilijk overschat worden. Dat in dit meeslepende verhaal uiteindelijk blijkt dat de poes in kwestie weg was omdat ze van een drieling moest bevallen, kan bij de preutsere ouder die gesprekken over voortplanting liever nog twintig jaar uitstelt wel een hindernis zijn.

Compleet ongeschikt om te kalmeren, is dan weer Bumba. Een grote hit, Bumba. Ook omdat de dubbele lettergreep met de herhaling van de B goed in de bek ligt bij medemensen die nog maar net leren praten. Maar opgepast: in de foute stemming kan de combinatie van het opgedraaide gejengel van de intro en het veelvuldige ronddraaien met sixtiesachtige cirkels al snel tot waanzin leiden. ‘Waar is die kleine clown?’ vraagt een van de Studio 100 stemacteurs! ‘FUCK OFF MAN, MET UW ZIEKE, GORE KUTCLOWN!!’ antwoordt de papa na een drukke dag. Ach, kinderpsychologen moeten ook werken.

Als je zelf gewoon een plezant filmpje wilt zien, zet je natuurlijk Pingu op. En echt saai is Dora. Dora moet je zeker vermijden als je niet wil dat je zoon of dochter het lievelingetje van de juffrouw wordt dat nooit eens iemand een taak laat overschrijven omdat dat ‘nu eenmaal niet eerlijk is’. Als papa die groot is geworden op overgeschreven taken, kan ik zeggen: dan nog liever die belachelijke Bumba, Dora! Zolang die ziekelijke Plons maar weg-blijft.

‘Er zit wel goede shit

bij de hedendaagse

kinderprogramma’s.’