PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en het nieuwe Onder vrienden duikt elke week in de populaire cultuur.

PB GRONDA

Dat jongeren geen tv meer zouden kijken, is allang een wederkerend thema op de lauwere discussiepagina’s van onze kranten, wat best grappig is, want vaak worden die stukken geschreven door mensen die hun kinderen tien jaar geleden naar het hoofd slingerden dat ze niet zo veel voor tv moesten liggen en dat ze beter eens wat buiten zouden spelen, zoals zij vroeger deden. Omdat er niets op tv was.

Maar het grote alarm ging pas onlangs af toen men plots ontdekte dat diezelfde verdorven jeugd nu ook geen interesse meer vertoont in reclame. Oei. Procter & Gamble, we have a problem. Saatchi & Saatchi, it’s a big one.

Beeldconsumenten die er gewend aan zijn geraakt om hun product gratis, wanneer ze willen en min of meer reclamevrij te krijgen, vinden het blijkbaar een stap terug om in het spannendste stuk van hun serie een pub van Thomas Cook of scheerzeep door hun strot te krijgen. Vreemd.

De angstige reacties van de tv-industrie, die net als de uitgeverswereld gebaseerd is op een model waarin de kost voor de inhoud betaald wordt door adverteerders, is stilaan een bekend fenomeen. Wat we zien, is weer eens een slechte reactie op verandering. Net zoals eerder in de muziekindustrie is gebeurd en zoals ook zeker nog zal gebeuren in alles wat vandaag op papier wordt gedrukt en in de vorm van een boek, een krant of een magazine in rekken wordt gezet, moet het oude systeem plaatsruimen voor iets anders. Daar worden mensen, warmpjes samengepakt in hun vertrouwde omgeving, angstig van. En dan gaan ze schuldigen zoeken.

Bijvoorbeeld die lamme jongeren die gatverdamme niet meer naar de reclame willen kijken. Het interesseert hen niet meer, madame! Het systeem valt in duigen, meneer!

Ongeloofwaardige schuldige, de verwende jonge tv-kijker. Want als er een ding zeker is, dan is het wel dat de jongeren van vandaag flinke consumenten zijn. Smartphones, massamode, citytrips, waanzinnig dure spelletjes voor op zich ook al niet gegeven spelconsoles. Een jongere is een klein distributiecentrum van high en iets lowere tech. Wie daar niets aan verkocht krijgt… Tja.

Wat de jongeren van vandaag niet meer nemen, is al de shit die over hun koppen wordt uitgestrooid en waar ze vroeger willens nillens vrede mee moesten nemen in en rond hun favoriete shows. Zo werkt het dus niet meer. Net zoals er vroeger een cd voor 780 frank werd verkocht met twee radiohits en acht snel bij elkaar geproducete rotnummers, maar mensen nu eerst op iTunes gaan luisteren of die andere acht nummers ook de moeite zijn. En als dat niet zo is enkel die ene hit kopen. Of niets kopen, maar naar Spotify of YouTube gaan.

Wat de mannen van den tv, zenders, makers en providers, te doen staat, met hun geïmporteerde tv-series uit vierde provinciale, hun schaamteloze herhalingen, hun betaalde tv-aanbod dat voor 99,9 percent uit belegen crap bestaat en hun laffe focus op de 100-plussers AKA The Dying Audience, is – hou u vast – veel harder hun best doen. Zo simpel is het eigenlijk. Nog vragen, iemand?

‘JONGEREN DIE HET GEWEND ZIJN HUN PRODUCT GRATIS EN SNEL TE KRIJGEN, WILLEN GEEN TV-RECLAME MEER. VREEMD.’