PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en het nieuwe Onder vrienden duikt elke week in de populaire cultuur.

PB GRONDA

Het kiezen van helden of rolpatronen voor het leven is een van de moeilijkste dingen in het leven van de moderne man en is in die zin te vergelijken met het laten zetten van een tatoeage: je moet er heel goed over nadenken, want je geeft jezelf voor een stuk prijs en voor je het weet, heb je spijt van je keuze en zit je er voor de rest van je leven mee opgescheept zodat vrienden je er tot in het oneindige mee kunnen – en zullen – uit- lachen op café of via kwetsende sms’jes à la ‘Hey, kale zot, heb jij die posters van Silverchair nog? Mijn debiele nichtje van elf zou die graag op haar kamer hangen.’ Fictief voorbeeld. Dat is nooit echt gebeurd. Blijf ik maar herhalen tegen mezelf.

Net als veel andere angsthazen en controlefreaks heb ik nul tatoeages en bijna nul helden. ‘Gelukkig maar’, zou mijn grootmoeder zeggen. Zij zou vooral op de tatoeages doelen. Maar is dat zo? Is het geen bewijs van gebrek aan durf, zelfspot en een zekere benijdenswaardige kortzichtigheid? Jaloers op de mensen die zo in het moment leven dat ze zeggen: ‘Kom, Tattoo Tony. Die eenhoorn met die slagtanden? Zet ‘m hier maar, op mijn borstkas. Dat gaat echt de max zijn, de resterende zestig jaar van mijn bestaan.’ Ik krijg het al benauwd van het idee alleen.

Net hetzelfde met helden. Helden zijn alomtegenwoordig, wat voor een serieuze devaluatie van het begrip heeft gezorgd. Naar het schijnt, zijn er mensen die Davy Brocatus een held vinden. Terwijl: ik weet niet eens wie dat is. Behalve dat die naam bekend is, weet ik er niets van. Trouwens: Davy heten. Komaan man. Die zou alleen daarom al niet door de selectie geraken.

Het feit is dat je na een tijdje je helden op fouten gaat betrappen en dan is alles om zeep. Dat is dat moment dat je voor de spiegel staat, die tatoeage van dat Chinese karakter ziet en denkt: ‘Eigenlijk is dat belachelijk. Ik versta niet eens Chinees. Laat staan dat ik een Chinees ben. Nee, ik ben gewoon van Borgloon. Shit, ik ben zelfs nog nooit oostelijker geweest dan west-Hasselt. Ik ben een fucking joke. Ik wil sterven. Het spijt me, moeder.’

Ja, er is Jerry Douglas, natuurlijk. Held der helden. De beste dobrospeler ter wereld. Als je niet weet wat een dobro is, gewoon verder lezen en zachtjes knikken. Daarnaast is Jerry Douglas trouwens ook gewoon de beste Jerry ter wereld. En ja, ik weet dat Jerry Seinfeld ook Jerry heet. Als je niet weet wie Jerry Seinfeld is, leg dit blad onmiddellijk neer en ga door naar Knack Weekend. U ontvangt geen 200 euro.

Geraakte eveneens met glans door de selectie: Stanley Kubrick. Want zonder twijfel de grootste regisseur ooit. En hij is dood, waardoor hij het niet meer kan verpesten met een komedie met Chris Tucker, of zo. Een held omdat hij nooit minder dan op zijn best was, omdat hij een autistische, mensenschuwe gek werd en omdat hij compleet bezeten was door zijn kunst, die begon toen hij als jonge gast een uitzonderlijk talent voor fotografie vertoonde. Die foto’s kun je momenteel gaan bekijken in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten. Dat is gewoon in Brussel. Hepsa!

‘STANLEY KUBRICK KAN ZIJN HELDENSTATUS NIET MEER VERPESTEN. HIJ IS DOOD.’