PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en het nieuwe Onder vrienden duikt elke week in de populaire cultuur.

PB GRONDA

Tot een jaar of vijf geleden was het bon ton om te verklaren dat prestigieuze en zelfs minder prestigieuze televisiereeksen de beste fictie leverden, ten koste van de tot dan heersende bioscoopfilms uit Hollywood, die met de tijd zwakker en flauwer werden.

Dat was ook waar. En eigenlijk ook logisch, als je bedenkt dat de meeste reeksen gemaakt worden voor tv-stations gericht op twintigers en dertigers die ofwel genoeg geld en motivatie hebben om voor het ontvangen van de zender te betalen, ofwel een dankbaar publiek zijn voor publiciteit tussen de episodes door. Het gros van de hollywoodfilms, daarentegen, wordt voor het cinemasysteem gemaakt, en al wie nog weleens naar de lokale afdeling van Kinepolis Inc. of zo gaat, weet wie daarop afkomt.

Veel films in de cinema zijn, bottomline, een geformatteerd excuus om heel veel frisdrank en popcorn te verkopen. Frisdrank en popcorn verkoop je aan tieners en mensen die weinig ambitie hebben om zich in enige academische of artistieke discipline zwaar te gaan onderscheiden.

Heel lang werden we dus verwend door ronduit fantastische tv-reeksen. Vaak met acteurs die uit de filmindustrie waren teruggekeerd, op zoek naar een goed script en enige authenticiteit. En zo kwam het inderdaad dat je voor Amerikaanse fictie van topkwaliteit niet meer tussen de primaten in de filmzaal moest gaan zitten, maar gewoon een dvd’tje kon insteken. Ja, ik ben een kid van de dvd-boxgeneratie, en daar ben ik fier op.

Maar wat is er de laatste tijd gaande met onze sérieux? Het lijkt er sterk op dat we het beste stilaan gehad hebben.

Plots waren er wel heel veel series. Van alle kanten kwamen ze, en je moest er minstens drie parallel volgen om te kunnen meepraten. En goede series werden ook minder goed. 24 begon als een dolle Thalys en eindigde een paar jaar later als een duffe boemeltrein. Grey’s Anatomy werd een vervelende praatbarak. Van Sex and the City weten de meesten zelfs niet meer dat het ooit fris en hip was. Zelfs sharpest knife in the drawer, Dr. Gregory House, werd voorspelbaar. Het tweede seizoen van Eastbound and Down was dan weer ronduit flauw en ik twijfel nog of ik het vierde seizoen van Californication wel wil zien, om de mooie herinneringen aan de eerste twee niet te verpesten.

Een van de series waarvan ik nog genoot, was een slechte. Een grote triomf kun je Terra Nova bezwaarlijk noemen. Een sciencefictiondrama met eendimensionale personages en kinderachtige verhaallijnen in een soort Jurassic Park meets Center Parks-setting. Maar zo goed in al z’n slechtheid! Ik was er gek op, net omdat het zo vol fouten zat. Ik noem het geen guilty pleasure, want alle pleasures zijn tot op zekere hoogte guilty, maar het was zo’n reeks waarvoor ik me graag als een kritiekloze halve plant voor tv nestelde. En die wordt dan afgevoerd na seizoen één. Awoert! Schande! Algemeen onbegrip!

Anderzijds: als de tv-makers hun niveau nog wat laten zakken, dan kunnen de popcornvreters binnenkort misschien thuisblijven om slechte series te kijken. En dan kunnen de gewone mensen weer naar de cinema. Terra Nova, the movie? Iemand?

‘TERRA NOVA IS ZO GOED IN AL Z’N SLECHTHEID.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content