P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

GRRRRONDA

Samen met drie andere mensen kocht ik voor een vrouw van vooraan in de vijftig die haar gsm verloren was een iPhone. Die drie mensen waren een broer en twee zussen. De vrouw, naar wij al vele jaren vermoeden, onze gezamenlijke moeder.

Ze zal het ding zeker kwijtspelen of dankzij haar geloof in de goedheid van eenieder laten stelen van op de toonbank van de Leuvense boekenwinkel waar zij werkt. Het waanzinnige lot aanvaarden is minder frustrerend als het vooraf bekend is.

Omdat ik in een relatief ver land woon – alleszins ver genoeg om niet elke week bezoek te krijgen – dacht ik dat het leuk voor haar zou zijn om met haar kleindochter te kunnen facetimen of haar avonturen te volgen via het gezellige fotonetwerk Instagram. Want, zo redeneer je haast automatisch, het leven wordt toch verrijkt door zulke mogelijkheden.

In dezelfde week overwoog ik voor het eerst om terug over te schakelen naar een telefoon met slechts de basisfuncties die we al honderd jaar kennen. Toch zeker vijftien. Namelijk bellen en, voor het geval er ook vrouwen of jongelingen in je leven zijn, sms’en.

Mag ontbreken: oude technologie zoals de voicemailfunctie en ‘e-mail’, bulknetwerken voor publiciteit en sociaal zelfbedrog zoals Facebook, een gps-tracker, omdat ik geen agent bij de CIA ben, de aandelenkoersen, natuurlijk, en alles om boeken te lezen op een scherm met minder diagonale inches dan percenten illegale Turken in het nu ook mathematisch marginale electoraat van Vlaams Belang.

Toen besefte ik dat ik haast nooit meer bel. Soms belt een in onderaanneming onderbetaalde sukkel van Vodafone Italia om een nieuw abonnement te promoten.

De vraag wordt dus: heb je nog een mobiele telefoon nodig? Of: is het summum van technologische luxe het ontbreken ervan geworden?

Wanneer een product aan het einde van zijn ontwikkelingscyclus zit, beginnen de bullshitaanpassingen. Televisies waarvan het kader verkleurt met het beeld, smartphones die een klein beetje gebogen zijn, tandenborstels met wifi.

Stilaan voel je het inzicht doorsijpelen dat het niet is omdat iets kan, dat het ook wenselijk of nuttig is. Dat is wat er gebeurt als ego’s van programmeurs de koers bepalen, en niet de nutsvraag in combinatie met enkele daadkrachtige dromers.

Er wordt door mensen die met hun spaargeld ooit een grafische rekenmachine kochten in de plaats van een effectpedaaltje of snoep wel eens gelachen met Steve Jobs, omdat die nooit zelf geprogrammeerd heeft. Precies daarin lag de essentie van zijn succes, natuurlijk. De volgende doelen mogen nooit gesteld worden door de mensen die ze moeten gaan realiseren, want die gaan van nature te veel uit van iets onnozels als de huidige mogelijkheden. ‘Je kunt stomme app nummer 38 nu nog sneller laden!’ Ja. Wake me up in San Francisco.

Tot spannender tijden is mijn moeder vast erg gelukkig met haar iPhone. En terwijl ik dat schrijf, denk ik: de tijd van de iPhone, waar is die alweer gebleven?

P.B. GRONDA

DE VRAAG WORDT: HEB JE NOG EEN MOBIELE TELEFOON NODIG? OF: IS HET SUMMUM VAN TECHNOLOGISCHE LUXE HET ONTBREKEN ERVAN GEWORDEN?