P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

De zomer is het aangewezen moment om een en ander te regelen. Bijvoorbeeld de aangifte van je inkomsten voor de mensen van de FOD Financiën. Bijvoorbeeld ook compleet andere dingen, zoals eindelijk eens rustig nadenken over opgespaarde levensvragen. Is Nutella op een baguette inderdaad lekkerder als hij al wat gesmolten is en die film palmolie zichtbaar wordt? Of: als het leven pakweg een appelboom is, stampen we er dan wel hard genoeg de appelen uit? Of: beeldspraak met bomen en appelen, welke zot heeft dat in godsnaam nodig om een punt te maken?

Ik geloof in al zeker twee randvoorwaarden voor een vruchtbare zomer. Dat zijn temperaturen boven de 26 graden en de aanwezigheid van ramen om uit te liggen staren. Weinig grote denkers of schrijvers komen uit plaatsen waar het altijd koud is, en je snapt wel waarom. ‘Ga je hout sprokkelen voor een vuur om vannacht toch maar niet te sterven door bevriezing van je hartkleppen, of ga je over het derde hoofdstuk liggen nadenken in een hangmat?’

De naar ambrozijn geurende zomer, die heb je nodig als je meer wilt dan overleven.

Mensen denken: het is de tijd voor vakantie en lekker nietsdoen. Een hardnekkig misverstand. Het werkelijke nietsdoen gebeurt veeleer zodra de economische activiteit weer aantrekt en we allemaal weer aan het aangewezen werkstation plaatsnemen. We hebben dan de neiging om dat werk als de ware kern van ons leven te gaan behandelen en al de rest met dat vreemde idee als excuus te gaan negeren of verwaarlozen. Kinderen, gezondheid, grote liefde en recreatief reizen, onder meer. Alle dingen waar hippies liedjes over kunnen schrijven, dus. Nu ja, plus gezondheid.

Een mens is echter niet veel meer dan een zonnepaneel met een afschrijftermijn van ongeveer 80 jaar. En dat is, tussen ons gezegd, redelijk goed nieuws. Dat betekent dat je alles serieus mag nemen als je dat wilt, maar soms ook gewoon je zonnebril moet opzetten om aan te kijken hoe de dag wegtikt. Ik weet dat het als een revolutionair idee klinkt in het hardwerkende Vlaanderen, maar neem het van me aan: dat mag dus gewoon van de koning.

Allemaal een beetje zonnebloem worden, dat is waar zo’n zomer over gaat. Mensen komen buiten, delen dezelfde ruimtes en kijken dezelfde richting uit. Het echte leven neemt het weer wat over, ten koste van de online-ersatz die ons tussen november en april lijkt te willen deprimeren.

De meest typische emotie van onze tijd moet wel de teleurstelling zijn. Dat komt natuurlijk niet omdat het leven op zich teleurstellend is. Maar denk aan die filmpjes die sommige mensen graag delen op het internet. Ze hebben titels die eindigen op ‘… what happens next is incredible’ of ‘… completely blew my mind’. De gortdroge, onvergevende teleurstelling die achter die play-knop schuilt, dat is het probleem van een hele westerse generatie. Het absolute niks dat voortdurend als het allergrootste wordt verkocht.

Als iets ons nog kan redden, dan misschien wel de tastbaarheid van een zomer. Verpest hem niet door te doen alsof het maar een vakantie is.

P.B. GRONDA

EEN MENS IS NIET VEEL MEER DAN EEN ZONNEPANEEL MET EEN AFSCHRIJFTERMIJN VAN ONGEVEER 80 JAAR. EN DAT IS, TUSSEN ONS GEZEGD, REDELIJK GOED NIEUWS.