P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik ken ongeveer een stuk of twintig andere levende Nederlandstalige schrijvers. Nee, het zijn er waarschijnlijk iets meer. Veertig. Zestig. Zeker niet meer dan honderd, in Vlaanderen en Nederland, van debutant tot dement. Daarvan zijn er pakweg tien de moeite. En ik zeg tien uit een soort decimale gewoonte. Misschien zijn het er acht of elf.

Toch krijg je de indruk dat er honderden, misschien wel duizenden schrijvers rondlopen. En ze willen allemaal aan de slag. Wat een probleem is. Daarover verder in dit spannende stuk meer. Ja, ik heb zonet de spanning gevoelig opgebouwd, tech-nisch-superieure tovenaar die ik ben.

Er was heel wat te doen omdat een of andere Hollandse schrijver ge-vraagd was een stuk gratis te schrijven. Meestal komt er dan een reactie in de trant van: vraag jij de elektricien ook om gratis te werken? Nee? Awel dan!

Heel veel schrijvers hebben een mogelijk erg knappe carrière als elektricien laten schieten.

Elke schrijver krijgt ooit de vraag om voor vzw Goede Bedoelingen of Walgelijk Rijk nv even iets te schrijven, ook al zijn er ‘helaas geen middelen om te vergoeden’. Wat een leugen is, want het middel heet gewoon geld. Je vindt dat echt overal.

Meestal ga ik niet in op dat soort voorstellen. Ten eerste omdat ik liever lui in de zetel naar een slechte film lig te kijken dan voor niks een stuk te schrijven voor iemand die ik niet ken. Een ten tweede is er eigenlijk niet. Soms doe ik het wel, net om dezelfde reden waarom ik soms eens langs de oostelijke oever van de Sesia naar huis rijd in de plaats van langs de westelijke, namelijk zomaar, om het dekselse afwasleventje groots en meeslepend te houden.

Maar om op de platgemetaforiseerde barricaden te springen, of minimumlonen vast te gaan leggen via een soort schrijversvakbond… Ach. Vakbonden zijn voor zij die riskeren uitgebuit te worden als ze zichzelf niet verenigen. Uitbuiting ontstaat enkel bij mensen die geen alternatieven hebben. Elke schrijver in Vlaanderen en Nederland heeft alternatieven. Bijvoorbeeld bordenwasser worden of een oud rijk lief vinden en badparels gaan kopen met de Jaguar.

Het eerste deel van het probleem is eenvoudige economie. Er is te veel gepeupel. Columnisten van vrouwenbladen of Het Laatste Nieuws. Copywriters. Twitterfenomenen. Leuke hobby’s, daar niet van. Maar mijn buurman vraagt me ook geen geld om zijn collectie schelpen te mogen zien. Het probleem is dat te veel schrijvende schelpenverzamelaars denken dat ze persoonlijk het Louvre openhouden.

Heel veel mensen kunnen een beetje schrijven. Heel veel mensen kunnen ook een beetje tekenen of een beetje op hun handen lopen. Talent is zoals een idee: een goedkoop begin, in het beste geval. Schrijven doe je omdat je iets te vertellen hebt en dat op een manier doet die je onderscheidt van al de rest. Het achter elkaar zetten van letters en leestekens is de gemakkelijkste, laatste stap. De verf op de nieuwe auto voor hij van de band rolt. Iedereen die denkt dat dat op zich een hele verdienste is: vacature.com bestaat, en het is helemaal gratis.

HEEL VEEL SCHRIJVERS HEBBEN EEN MOGELIJK ERG KNAPPE CARRIÈRE ALS ELEKTRICIEN LATEN SCHIETEN.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content