P.B. GRONDA, van wie net de nieuwe roman Straus Park verschenen is, duikt elke week in de populaire cultuur.

Nooit is er fictie gemaakt die het dolende bestaan van de schrijver beter weergeeft dan Californication. Buiten dat in het echte leven niet alle vrouwen lingeriemodellen zijn, zit die serie echt dicht bij de werkelijkheid. De mix van gecultiveerde verveling, inspiratie, zelfverheerlijking, zelfhaat, vaderschap, schrijverschap,’s ochtends aan je laptop zitten in je ondergoed en ’s nachts met veel liefde naar je vrienden luisteren om hen achteraf schaamteloos te misbruiken voor de kunst, die zit echt heel goed.

Daarom had ik ook meteen het zesde seizoen besteld via Amazon. Tenminste, dat dacht ik, want enkele dagen na de mail die me liet weten dat ‘Californication 6’ onderweg was, kreeg ik een iets dunner doosje geleverd dan ik gewend ben. En hoe kwam dat?

Omdat het om een audio-cd ging. Zo’n blinkende, breekbare opslagschijf in een plastic doosje met, in dit geval, enkele liedjes die in seizoen 6 van Californication zitten. Seizoen 6, dat dus nog lang niet beschikbaar is op dvd.

Ik had in jaren geen cd meer gekocht. Mijn cd’s zitten in van die zelf in de juiste vorm te plooien toestanden van Ikea en ze staan… Ik denk in de kelder. Al zou het ook de zolder kunnen zijn. Of die ene kamer waar ik ooit een kat heb in zien verdwijnen.

Diep teleurgesteld besloot ik het relikwie dus terug te sturen naar het depot van Amazon en een lekstok in de plaats te vragen. Maar toen zag ik dat je daar van alles voor moet doen. Cd weer in die envelop steken. Waarschijnlijk een document invullen. Een postbus vinden. Misschien stuurt een of andere lul je dan nog een mail en voor je het weet, krijg je een code of zo, en dan moet je die ook weer bijhouden om ze ooit ergens in te geven. Ach. Ik zou het cd’tje wel eens cadeau doen aan een toevallige passant. Tot dan zou ik het ding bewaren. Ik kan goed dingen bewaren. Dat komt omdat ik van nature veel geduld heb.

Acht seconden later sneed ik met mijn tanden het plastic folie stuk, en toen gebeurde het. Een moment waar Proust en zijn verwijfde madeleinekoekjes plots heel belachelijk bij gaan lijken (ja, jij, Marcel): ik rook de geur van het cd-boekje. Is het de inkt, het papier of de geur van de ballen waar de slaaf die ergens die boekjes zit te vouwen net aan krabde voor hij mijn exemplaar in een doos stak, ik weet het niet. Maar het rook naar de tijd dat mijn hele privédomein nog samenviel met een ontplofte slaapkamer, naar de bicolore Ford Fiësta van 1985 waarmee ik one-eighties leerde slippen op het grind van sporthal De Meander, naar meisjes met douchegel van Fa en naar vloeken omdat het regent en niemand je wilt meenemen terwijl je staat te liften. Kortom: naar vroeger.

En toch dacht ik niet: yes, vanaf nu weer cd’s beginnen in te kopen. Daarvoor heb ik te vaak moeten verhuizen, denk ik. Je leert dat fysiek materiaal (een huis, een kast, een cd) niet te betrouwen is en wilt ook zo weinig mogelijk rommel voor als het weer zover is. Enfin, dat en ik vind cd-rekken ook heel lelijk. Zou je het nieuwe seizoen van Californication niet ergens gewoon kunnen downloaden, trouwens?

BUITEN DAT IN HET ECHTE LEVEN NIET ALLE VROUWEN LINGERIEMODELLEN ZIJN, ZIT CALIFORNICATION ECHT DICHT BIJ DE WERKELIJKHEID.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content