P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en dit jaar nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Een van de grote levensbeschouwelijke vragen van deze tijd is natuurlijk: kan een tv in de slaapkamer of niet? Slechts op lange afstand gevolgd door het fenome-nologische vraagstuk: zullen we ook een klein tv’tje in de keuken zetten voor ons moeder?

Onlangs bekende ik aan een vriend die al vele jaren van zijn lange leven voor en op de televisie werkt, dat ik het medium was ontgroeid. Dat zei ik ook een beetje om hem te plagen. Wat niet lukte, want hij antwoordde meteen met de zinderende woorden: ‘Dat begrijp ik.’ Toen sipte hij van zijn G&T, kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde over de rococoskyline van Vilvoorde terwijl hij traag herhaalde: ‘Dat begrijp ik. Oude makker.’

Een westerse beschaving die haar tv niet meer serieus kan nemen, die nadert het einde. Dat is alsof de nachtelijke blanke middenklassedertiger geen coke meer zou lusten. De oplossing ligt niet bij de makers, maar bij de kijkers. De makers zijn doorgaans onderbetaalde goede zielen die slavenuren kloppen onder het bewind van een of andere, op zijn of haar (meestal zijn) beurt overbetaalde, goeroe. Zij zijn al lang blij dat het antwoord ‘bij de tv’ cooler klinkt dan ‘bij de Hubo’ op de vraag waar men is tewerkgesteld.

De oplossing is tv als een soort kunstwerk te bekijken. Zit ervoor zoals een kind zou doen, ga voor de kleuren, de opvallende stemmen, de flikkerende leegheid. Stoor je niet aan reclame, debiele formats, holle dialogen of enerverende tunes. Beschouw het als popart, als een spotgoedkope Warhol.

Wat ons terugbrengt bij de vraag: tv in de slaapkamer of niet?

In de wereld lopen veel mensen rond die ik niet geloof. Onder hen zij die tijdens dinertjes alle aanwezige koppels die een tv in hun slaapkamer hebben hangen als een bende verdorven idioten beschouwen. Letterlijk zullen zij dat nooit zeggen. Vaak veinzen ze een soort medelijden, verstopt achter zinnen als ‘O, nee, dat zouden wij niet kunnen, hé, schat?’.

De bedoeling is de indruk te creëren dat zij een seksleven hebben dat andere mensen zich haast niet kunnen voorstellen. Alsof de aanwezigheid van een tv-toestel de kosmische stralen die tijdens hun liefdesspel vrijkomen zou verstoren. We hebben het inderdaad over mensen die woorden als ‘liefdesspel’ durven te gebruiken.

Je zou je de vraag kunnen stellen hoe triestig seks wel moet zijn als iets vervelends als een tv-programma het plaatsvinden ervan mogelijk zou kunnen dwarsbomen. Seks die het niet haalt van de herhaling van een programma met Michael Palin, daar begin je inderdaad maar liever niet aan. Nee, schat, trek maar snel weer aan, Lieven Verstraete gaat net iets zeggen. Ja. Daar sterft natuurlijk elke vorm van schoonheid.

Daarom een tip aan alle samenslapende paren onder de lezers: haal zo snel mogelijk een tv in huis en nagel hem tegen de muur in de slaapkamer. Veel zal jullie binnen een kort tijdsbestek duidelijk worden. Wie wil, kan ook een tv in de keuken zetten.

EEN VAN DE GROTE LEVENSBESCHOUWELIJKE VRAGEN VAN DEZE TIJD IS NATUURLIJK: KAN EEN TV IN DE SLAAPKAMER OF NIET?