Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.
Paul Baeten Gronda
Het was tien voor elf ’s ochtends toen een vriend, van wie de moeder uit West-Vlaanderen en de vader uit Zuid-Argentinië komt, die op Isla Margarita in Venezuela is geboren, in Herent nabij Leuven is opgroeid, in Nederland heeft gestudeerd en nu in Brussel aan de Slachthuislaan tussen een paar Marokkanen en een paar andere Marokkanen woont, mij een bericht stuurde met de tekst: ‘ Entourage… We moeten hier weg’, en zodoende aan de kern van mijn bestaan, en vast dat van heel wat lotgenoten, raakte.
Onder ervaren seriekijkers is Entourage natuurlijk niet van gisteren, maar van de dag voor eergisteren. Het eerste seizoen is alweer zeven jaar oud, wat ongeveer gelijkstaat met twintig jaar voor normale, niet-serieverslaafde mensen. En toch is het een van die reeksen die, hoewel minder prestigieus en veel minder goed gemaakt dan Mad Men, The Wire of The Sopranos, geweldig geschikt zijn om opnieuw en opnieuw te bekijken. Ik zou zelfs durven te stellen dat ze beter wordt als je het draaiboek min of meer van buiten kent.
Aan het opzet valt niet veel uit te leggen: vier vrienden uit New York hangen rond in Los Angeles, omdat een van hen Hollywoodster is en die de rest mee op sleeptouw neemt. In een seizoen gebeurt er niet zoveel. Er wordt getwijfeld om al dan niet een rol te aanvaarden, de ene verliest een lief, de andere leert autorijden of wil kuitimplantaten en nu en dan worden er een paar Aston Martins gekocht, omdat dat neige auto’s zijn.
Als u nu denkt dat je wel gek moet zijn om naar zo’n nonsens te kijken, dan zal je op café zeker volk vinden dat even de gesprekken over het nakende rookverbod wilt staken om met u akkoord te gaan. Want het is me altijd opgevallen hoeveel mensen uit mijn… euhm, entourage Entourage maar niets vinden. Ze vinden het sfeertje puberaal, de verhaallijnen te mager en de hoofdpersonages losers met dure horloges.
Aan de andere kant heb je de fans, die dat gek genoeg zijn om exact dezelfde redenen. Het verschil moet hem dus zitten bij wat de kijker verwacht van de reeks en – in iets bredere zin – van het leven.
Het valt daarbij op dat vooral mensen uit Leuven de reeks goed vinden. Brusselaars, Antwerpenaren en dorpslui doorgaans iets minder. Een vriendin die opgroeide in Bachten de Kupe, ooit in een boom in Peru – al kan het ook Brazilië of Guatemala geweest zijn – leefde en nu tussen enkele Marokkanen in Brussel woont, wist me te vertellen dat met name ook in Gent zware Entourage-zotten zitten.
Met andere woorden: iets te bovengemiddeld middenklassegebroed met een grote mond, een zonnebril of twee te veel, een iets te hippe gsm en al de platen van Feist in de kast kijken graag toe hoe vier kerels tussen de lingeriemodellen rondwandelen in L.A., wiet roken in een Rolls-Royce en PlayStation spelen. Als je Fellini’s La Dolce Vita, dat op onnavolgbare manier de jetset van de jaren 60 vatte, zou transponeren naar de post-trash min-of-meer-dertigers van provinciale studentensteden, dan kom je volgens mij niet ver van de villa van Vince, Johnny Drama, Turtle en E. uit.
Het moet iets te maken hebben met de zware depressie die een bepaald soort mensen te beurt valt bij de ondraaglijke gedachte een huis te moeten kopen in een dorp of langs een steenweg, het moeten installeren van een carport en het moeten sparen voor een pensioen, ooit. Terwijl: wie heeft er een pensioen nodig als er cocktails bestaan? Mensen die nu denken: allee, dat is toch handig, zo’n carport, die storten de 30 euro voor een dvd-box van Entourage best gewoon meteen naar hun pensioenrekening.
Maar voor alle anderen is deze serie niets minder dan goedkope drugs, in shots van minder dan een halfuur. Pure regressie naar die heerlijke jaren tussen grofweg je 5 en je 25, gecombineerd met het gevoel dat je Euromillions gewonnen hebt en plots alle hete wijven willen zien hoe de cd-wisselaar in je Bentley werkt. Ik gebruik een snel, hoerig Entourage-afleveringetje soms enkel en alleen als mentaal ontbijt. Waarna ik de wasmachine inlaad, rekeningen betaal aan de menseneters van Electrabel en een brood ga kopen. Omdat ik daar dan toevallig zin in heb.
‘Entourage is niets minder dan goedkope drugs – in shots van minder dan een halfuur.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
