Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.

Hoewel ik tijdens mijn professionele opleiding aan Hogeschool Sint-Lukas in Schaarbeek, waar vakken bestonden zoals ‘Naaktzwemmen’, ‘Naaktdrinken’ en ‘Naaktnaarfilmskijken’, ook wel wat tijd gedood heb onder de nogal zakelijke vaknoemer ‘Fotografie’, en dus ooit de typische foto’s heb geklikt van zuurgepiste graffitimuren, straattegels met een boeiend verhaal, een verschraald berkenblad, een koppel dode kikkers en de best gecoiffeerde hoeren aan de Aarschotstraat, ben ik nooit een bevlogen fotograaf geweest.

Het lijkt haast een grap, maar aan het begin van die opleiding was de digitale fotografie nog niet volledig gedemocratiseerd, waardoor mijn medestudenten en ik naar de winkel moesten voor filmpjes van zoveel ASA of die bepaalde PGI. Wat toen vervelend was, maar vandaag iets waarvan ik nu al weet dat ik het later aan mijn kleinkinderen zal vertellen, naast waar ik was op 9/11 en hoe het voelde om naar het eerste seizoen van Binnen en winnen te kunnen kijken voor het wereldwijd doorbrak.

Op tien jaar is er veel veranderd. Enfin, toch meer dan tussen 1253 en 1263. Mijn dochter, die tot nader order enkel het woord ‘whoiroiaa’ kent, heeft ongeveer door hoe ze op een iPhone met haar vingertje door foto’s kan glijden en haar vriendinnetje van drie jaar ouder doet niets liever dan met hetzelfde toestel foto’s en filmpjes schieten van opmerkelijke huishoudelijke taferelen.

Fotografie is met andere woorden overal en altijd aanwezig. Mensen vertellen minder en minder verhalen na het maken van een reis, ze maken tijdens die reis foto’s en posten die, al dan niet voorzien van drie woorden uitleg, meteen op facebook. Wat op een mensenleven heel wat vervelende dia-avonden bespaart en dus toe te juichen is.

Het nadeel is dat je het gevoel zou kunnen krijgen nooit meer alleen te zijn, en dat mensen uit een soort ijdelheid de drang voelen om hun eigen leven als een film te behandelen die te allen tijde gepromoot dient te worden bij de bioscoopgangers – in dit geval de eigen ‘vrienden’. Wat tot een gespletenheid leidt tussen het echte leven (hoofdpijn, niks op tv, eigenlijk valt het hotel wat tegen) en het gefotografeerde publieke leven (als Lady GaGa niet zulke onnozele schoenen droeg, mocht ze misschien eens bij ons op het terras zitten, hier bij de hipsters in Diest).

Net om die reden ben ik nooit een wilde fan geweest van foto’s op het web slingeren. Een ouderwets idee van privacy is daar niet vreemd aan.

Maar tegelijk wil je natuurlijk wel beelden delen, nu en dan, met echte vrienden of familie. En mailen is, zo schrijft iedereen die betaald wordt om op dorpstheaterniveau Mad Men na te spelen, allang dood. Mailen blijkt het filmrolletje van de online communicatie te gaan worden. Dus je wilt niet te hard aan het mailen gaan, als eigentijdse vogel. De mail van vandaag is de fax van morgen, weet je wel.

Gelukkig ontdekte ik een maand of drie geleden Instagram. Dat is een programmaatje om foto’s mee te maken of op te laden, eventueel met een basisfilter te bewerken, er desgewenst de locatie of een onderschrift aan toe te voegen en te delen met je vrienden. Die kunnen dan ‘liken’ of commentaar leveren. Klinkt onnozel, maar let er maar eens op dat heel veel goede dingen in het leven onnozel klinken als je ze uitlegt.

Instagram is een tikje exclusief, omdat je het naar het schijnt alleen op een iPhone en iPad kunt installeren. Wat, als het waar is, belachelijk zou zijn. Los daarvan moet het gezegd dat ik voor het eerst een sociaalnetwerktoepassing heb gevonden waaraan ik al echt plezier heb beleefd, en waarbij ik ook eindelijk het gevoel heb dat het iets is waarbij de druk om zo cool mogelijk over te komen zo goed als onbestaande is. Al zal er veel afhangen van wat voor clowns je Instagramvrienden zijn. Maar omdat je kunt kiezen om enkel vrienden te volgen die je, mochten we nog in 1988 leven, ook echt voor een dia-avond in je huis zou uitnodigen, krijg je al eens het gevoel dat er dan toch zoiets bestaat als een sociaal netwerk dat helpt om echte relaties aan te vullen, en niet omgekeerd. Als dat geen revolutionair concept is.

Paul Baeten Gronda

‘Instagram is de eerste sociaalnetwerk-toepassing waaraan ik echt plezier beleef.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content