Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.Net als je denkt dat de wereld een slecht onderhouden franchise van zichzelf is geworden, zonder reliëf en zonder pijn, zonder grind noch bloed, komt er een mail binnen van een vriend uit Berlijn die met zijn band Punch & The Apostles in Café Mezzo in Brussel, Centraal-België, komt optreden, graag wilt weten of hij die dagen met zijn lief in de logeerkamer kan crashen, en intussen ook wilt weten wat je vindt van hun nummers, waaronder pareltjes zoals The Automatic Wave (36 minuten en 4 seconden), Hymn To Death (gevoelig korter: 35 minuten en 4 seconden of Call of the Emperor’s men (een commercieel geformatteerde 4 minuten en 27 seconden).

36 minuten en 4 seconden, dat is langer dan heel The Assaulter’s Dream, wat geen poëtisch werk is over de eerste celnacht van DSK op Rikers Island, maar wel de door onder meer mijn broer hevig beluisterde hardcore-cd waarop ik in 1998 uit pure zelfopoffering en passie voor Da Core mijn strottenhoofd stuk schreeuwde. En dat was een hele cd, met zeven of acht nummers. ‘Het voordeel aan punk en hardcore is dat de nummers niet lang duren’, zei een punk-en hardcorelegende me onlangs . ‘It’s funny, ‘cause it’s true!’

De eerlijkheid gebiedt mee te geven dat er op de Myspace – ja, dat bestaat nog, naar het schijnt – van de Punch ook een versie van The Automatic Wave staat van een vluchtige zeven minuten en een beetje. Voor de karakterloze geïnteresseerden die voor de kunst geen moeite willen doen: klik uw weg door het donkere bos, en ondergaat, gij, lamlendige!

Maar genoeg geluld, zeg ik.

Want Punch & The Apostles is, naast een dankbare obscuriteit om de flauwe leukerd over uit te hangen in een column, ook een prima band. Hoewel ze muziek maken die in heel moeilijk vindbare cafés in verschillende niet op Google Maps aanwezige steden van Duitsland tot Schotland door mensen die meestal niet Tom of Lies heten, wel eens wordt beschreven als een mengeling van Chicago jazz, funk metal, punk tout court, postpunk, neobleus, gewone blues, Oost-Europese folk en wals, met echo’s van Zappa, Queen, The Bad Plus of Gogol Bordello – wat grappig is, want wie de fuck kent The Bad Plus en Gogol Bordello? Buiten mijn goede maat Sem, en waarschijnlijk ook Dominiek? Niemand! Enfin, daar doet het dus wat aan denken.

Om de muziek in detail te bespreken, ken ik zelf veel te weinig van muziek. Dat zou zijn alsof een analfabeet literatuur bespreekt. Akkoord, wat vaak gebeurt, maar dat wilt niet zeggen dat we die lijn hier moeten doortrekken.

Want het gaat me om meer dan een uitstekende band van zeven zotten die erin slagen om tegelijk heel raar en heel goed te zijn, maar om de herinnering aan het feit, dat, ondanks de verstikkende overmacht van geïndustrialiseerde hypes, trends en zogenaamde ‘content’, enfin: dat naast de wereld van de compleet lachwekkende, enkel in domme leegte onklopbare Lady Gaga en de eindeloze lokale afgeleiden, er overal en altijd mensen zijn die met een grote rode wasco buiten de lijntjes krassen, en zodoende de nieuwe lijnen uitzetten.

Het is jammer dat ik zo lui ben, en veel mensen met mij. Dat, ondanks de theoretische mogelijkheden van het internet Party in the USA van Miley Cyrus op YouTube meer dan 221 miljoen views heeft en dingen die wij nog lang niet kennen, maar die eigenlijk echt heel goed zijn veel minder. 278, of zo.

Het heeft ook met zelfrespect te maken. Op cultureel vlak doen we veel te veel aan diepgevroren fastfoodconsumptie. Het zou naïef zijn om dat hier te willen veranderen. Ik moet trouwens nog naar de winkel en dan mijn kleine gaan halen aan de Leuvense kinderopvang van de Girafant – het is een giraf, het is een olifant, het is de girafant! Ik heb dus wel wat beters te doen dan een revolutie te starten. Het zijn de jaren 60 niet, godverdomme.

Maar als u eens een dag verlof hebt, check dan eens twee of drie liedjes van Punch & The Apostles. Met wat geluk ben je voor de avond klaar en is er nog tijd voor een lekkere pizza van Dr. Oetker. Persoonlijke favoriet: de tonno. Classic.

‘Punch & The Apostles kleurt nog buiten de lijntjes.’