Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.Oké, er is natuurlijk het weer (Doe maar een jas aan, zot! – Jij gaat die jas toch niet aandoen, zot!), de regeringsmisvorming (Het is een schande, in de privé zouden die mannen al lang ontslagen zijn!), de putten in de E313 (Amai, er zitten veel putten in de E313!), het gebrek aan kinderopvang (Wij hebben een plaats vanaf mei 2014!) en Gunter Lamoot (Hij is hilarisch – Hij moet sterven), maar er zijn ook van die onderwerpen waarover je altijd kunt praten die níét tot ofwel heel korte, ofwel heel voorspelbare gesprekken leiden.
Op mijn persoonlijke lijst van zulke onderwerpen staan momenteel, afhankelijk van met wie ik in dialoog treed: ‘Het optreden van Boysetsfire op Groezrock 2011’, ‘Raymond Carver: depressieve poseur of genie?’ en ‘Bidden tot god: zin en onzin’. Maar helemaal boven aan die lijst staat steevast een vrouw. Dat zou altijd en overal zo moeten zijn, maar hier is het echt het geval. Minder geïnspireerde mensen denken nu: Kim Clijsters! Kate Middleton! Josje van K3! Vera Dua! Helaas, pindakaas: het gaat om een vrouw die op haar tien jaar al met meer gevoel viool fiddelde dan eender welke Kawasaki of Toyota op de Koningin Elisabethwedstrijd, vervolgens gekleed in hele lelijke bloemenjurken haar weg naar de top zong in de Amerikaanse countrywereld en de laatste tien jaar samen met haar groep Union Station een onbekend subgenre gekend en geliefd maakte bij een groot publiek. Dat genre heet bluegrass en die vrouw heet Kim Clijsters. Maar dan anders geschreven, namelijk zo: Alison Krauss.
Eerst bluegrass, een subgenre van country waarvan u misschien nog nooit heeft gehoord. En dat is jammer. Want ik weet wel: country kan op de zenuwen werken, en een muziekgenre dat zich letterlijk laat vertalen als ‘blauwgras’ heeft een grote kans om belachelijk te zijn. Dat is gewoon zo. Maar veel dingen kun je nu eenmaal niet vertalen. Denk maar aan ‘pizza’. En je kunt ze ook moeilijk uitleggen. Mandolinespeler, drager van hele grote cowboyhoeden en bluegrasspionier Bill Monroe had het over de kenmerkende ‘high and lonesome sound’. En dat zegt eigenlijk alles. Het is dus country, maar dan met bluesy melancholie en jazzy structuur. Simpel.
Dan Alison Krauss, een muzikante en zangeres van wie u misschien nog nooit heeft gehoord. En dat is jammer. Want eigenlijk is ze vreselijk bekend. Neem nu een andere zingende vrouw die veel succes kent: Alicia Keys. Die is bekend in de hele wereld en heeft ondertussen maar liefst twaalf Grammy’s gewonnen! Twaalf! Dat kun je van Alison Krauss niet zeggen. Want zij won er ondertussen zevenentwintig. Wat meer dan het dubbel van twaalf is en haar de meest begrammyde vrouw ooit maakt, en de derde artiest ooit, als je mannen meetelt. En de twee mannen die voor haar staan, zijn dood of met pensioen, terwijl Alison vorige week liet weten dat ze dit jaar met een nieuw album komt. Enkel daarom is het al een goed jaar.
Het is waar wat die ene slimmerd zei, dat een man zichzelf elke dag een klein cadeautje moet geven – ik denk dat het ook voor vrouwen geldt. Dat kan iets kleins zijn: een rustige wandeling of de krant lezen op café met een consumptie naar keuze. Mag ik u in die geest allen uitnodigen om elkaar de hand te geven en vrede toe te wensen? Of: om naar een platenzaak te gaan en de muziek van Alison Krauss te kopen.
Aanraders zijn: New favorite van Alison Krauss & Union Station (Union Station is de groep die de muziek inspeelde voor George Clooney en zijn maten in de Coen Bros-film O Brother, Where Art Thou), Raising Sand van Alison Krauss en Robert Plant en het iets minder vindbare, maar zeker niet minder geniale I Know Who Holds Tomorrow van Alison Krauss & The Cox Family.
Als u het écht niet goed vindt, dan neem ik de cd graag van u over om hem aan iemand cadeau te doen die op een dag met de radio aan over de E313 zal rijden, en voor een keer niet zal denken: Amai, veel putten in de E313, maar wel: Amai, wat deed ik toch met m’n leven voor ik Alison Krauss leerde kennen.
Ik zal het u zeggen: tijd verliezen.
‘Alison Krauss is de meest begrammyde vrouw ooit.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
