Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.

Nu naast Mike D, MCA en Ad-Rock AKA de Beasties AKA Beastie Boys uit New York City ook de Jakke, Cliffke en de Vjee AKA K.I.A. AKA Krapoel in Axe uit Aarschot South-Central keihard hun rentree maken op de internationale hiphopscène, kunnen we met vreugde vaststellen dat de twee grootste mannelijke trio’s uit de blanke muziekgeschiedenis weer stevig in het zadel zitten. Eat shit, Drie Tenoren. En 3T. En dinges. The Beatles.

Nee, maar zoals ik net nog kwam te zeggen tegen mijn hoogbejaarde buurvrouw: a rapsong a day keeps the dementia away. Wat misschien niet waar is, maar zo heeft het mens toch weer iets om over na te denken. Alleen, in die grote woonkamer.

Hiphop is heel erg lang heel erg fout geweest. Nu niet meer. Nu vinden we dikke zwarten met belachelijke kettingen die belachelijk traag in jeeps rondrijden die ook spiegels zijn, die hun vriendin consequent een hoer noemen en conflicten in de groep oplossen met een klassiek vuurgevecht eigenlijk best oké.

Maar dat is niet altijd zo geweest.

Zo herinner ik mij de blik van een zekere D.B., oudere broer van J.B., die net als ik en J. gedurende enkele jaren van zijn leven bijna uitsluitend naar orgelmuziek en metal luisterde. Laten we de orgelmuziek even voor wat het is. Metal was waar naar geluisterd diende te worden, en daarmee uit. Entombed, My Dying Bride, Amorphis. Eventueel afgewisseld met softere metal voor intellectuelen van Tool, Primus of Helmet. Maar dat was het.

En dan dus de blik van D.B. die op een zonnige middag de keuken van het ouderlijk huis binnenkwam – ’s woensdags at ik weleens spaghetti bij de mama van J. en D., alvorens de universe te gaan destroyen met Gibsons en Marshalls -, een blikje uit de frigo haalde, door zijn sik streek, zijn wenkbrauwen tot op zijn knieën fronste, en zei:

‘Ah, wat hoor ik?’

Het blikje werd geopend.

‘De Paul luistert nu naar… Hip.’

Slok.

‘Hop.’

Waarna D. de stilte die op zijn uitspraak volgde diep in-ademde, zacht boerde en de kamer verliet. Om naar metal te gaan luisteren. En niet door een hoofdtelefoontje.

In 1995 kon je nog beter Chico Lolo heten, roze hotpants dragen en tegen de mannen van het beroeps gaan zeggen dat hun lief een scheve koe was, dan publiekelijk toe te geven dat je soms – Soms! Verstopt tussen héél veel metal! – weleens naar hiphop mocht luisteren.

Maar gelukkig waren daar de Beastie Boys. Een raptrio dat aanvaardbaar was voor metalheads, nirvanaplanten en zelfs een johnny of drie die in café De Knoet in Aarschot house ‘soms toch wat repetitief’ beweerden te vinden als hun andere johnnyvrienden er niet bij waren.

De Beastie Boys waren al aan het rappen toen ik nog niet geboren was. Wat doorgaans een hyperbolische manier is om te zeggen dat ze echt al heel lang bezig zijn, maar in dit geval gewoon de simpele waarheid. Wat…. raar is. Maar ook cool. Enkel in het geval van de Beastie Boys is dat ook cool.

Medio jaren 90, toen vele veertienjarigen samen met mij Michael Jackson moe waren gehoord en toen zelfs witte T-shirts zwart kleurden, kwamen ze met Ill Communication dat wereldwijd minstens 8 miljard schoolreizen draaglijk heeft gemaakt. Sabotage en de eerste discmans zijn voor de eeuwigheid met elkaar verbonden.

En dan nu, in 2011, een jaar waarin ik zélf al dertig word – dertig! – komen ze met… tja: Hot Sauce Committee Part Two, de opvolger van Hot Sauce Committee Part One dat wegens omstandigheden nooit verschenen is, hoewel de nummers die oorspronkelijk bedoeld waren voor Part One nu op Part Two staan. Dus Part Two is Part One, behalve dat het niet Part One is, maar Part Two, natuurlijk. Vandaar Hot Sauce Committee Part Two. Eigenlijk is het simpel.

Over K.I.A zullen we het een andere keer hebben. Alvast deze lyrische mededeling vanuit Aarschot: ‘Het jachtsezoen is wéal begonne, alle teve ston voal en welle zen draa hiëte honne’. En wie gaat hen tegenspreken?

Niemand.

‘De Beastie Boys rapten al toen ik nog niet geboren was. Enkel in hun geval is dat cool.’