Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.
Hoewel ik tijdens het enige moeilijke onderdeel van het schrijversbestaan, namelijk het qua belang toch moeilijk te onderschatten uitschrijven van een boek, mijn ontspanning doorgaans zoek in extreme minigolf à la française (een lang verhaal), flessen wijn drinken boven aan de trappen van de Sint-Pieterskerk en het vanuit mijn zwarte BMW op de zoete tonen van Die Antwoord scouten van vaak nog minderjarige actrices voor de verfilming van het in de steigers staande meesterwerk, durf ik ook wel eens iets gewaagder te werk te gaan. Bijvoorbeeld door de tv op te zetten, ’s avonds, als het donker is.
Ik kijk ’s avonds zeer zelden tv, zeker als er geen voetbal of een in stukken geknipte versie van American Gangster te zien is. Ik kijk overdag wel vaak, omdat het dan toch te warm en te fel verlicht is om iets van enige kwaliteit aan de literatuur toe te voegen, en omdat ik die uren liever vul met administratieve besognes, elektronische communicatie, huishoudelijke inkopen en het lezen van nieuwsberichten die van overal in de wereld op mijn scherm terechtkomen. Nou, wel vaker uit West-Europa en Noord-Amerika dan uit Australië of de volledig op gerecycleerde windenergie draaiende Axis of Mortal Boredom die wij gemakshalve wel eens Scandinavië noemen.
Omdat ik geen collega’s heb om nu en dan wat tegen te lullen over de kleine kantjes van het immer voortstuwende bestaan, is de tv opzetten een welgekomen alternatief om toch wat volk te zien. Volk dat je zelf kan kiezen en stiller of zelfs uit kan zetten wanneer nodig: fantastisch. Al zitten er wel heel veel slecht gedubde fitnesscreaturen bij die om een of andere reden in hele grote cijfers hun telefoonnummer op het scherm zetten. Net als ’s nachts, trouwens, maar dan hebben ze hun trainingsoutfit meestal ingeruild voor een kanterig ensembletje dat gemaakt lijkt om elke vorm van erotiek in een straal van tien straten morsdood te hameren. Vanavond niet, schat, ik heb net voorbij 2BE gezapt…
De komst van de digitale zender Acht was dan ook een godsgeschenk voor dagtelevisiekijkers. Curb your enthusiasm, Brotherhood, Entourage, East West 101 en nu en dan nog eens een SUPER8’tje. Achtkijken had perfect een fulltimebaan kunnen zijn, als god niet zo’n half werk had ge-leverd en ons niet afhankelijk had gemaakt van voedsel en een zogenaamde ‘echte job’.
Maar toch is er in het zomerseizoen een programma waarvoor ik graag het werk even onderbreek. Het loopt al zevenhonderd seizoenen, het is een quiz voor mensen die bij het woord ‘blokken’ vooral aan studeren denken, en pas dan, omdat dat nu eenmaal populaire cultuurkennis is, aan het dagelijkse tv-spel met de sympathieke Leuvenaar Ben Crabbé, én je hoeft als je de naam van het programma kent nooit lang naar de juiste zender te zoeken: De Canvascrack.
Er is iets heel aantrekkelijks aan schijnbaar saaie of nerdy tv. BBC-quizzen zoals Eggheads hebben dat ook, een attitude zoals die van in gefortuneerde bescheidenheid gehulde adel ten opzichte van gebotoxte nouveaux riches in gele Ferrari’s van Dolce & Vuitton.
Een belangrijke factor is natuurlijk Herman Van Molle, die een eenheid is met De Canvascrack zoals Gordon Kayes alias René Artois met ‘Allo ‘Allo. Van Molle is zoals elke goede quizmaster onbetwistbaar de baas in huis, weet alles wat op zijn fiches staat al van toen hij nog naar de lagere school ging en had een snor voor er nog maar sprake was van ‘lagere scholen’. Of van ‘fiches’.
Minstens even grote sterren zijn de kandidaten. Autistische biologieleraren uit Sint-Baafs-Vijve en op rust zijnde, doch nog steeds actief in het leven staande, zongetaande grootvaders uit De Klinge. Ook soms vrouwen, omdat de VRT nu eenmaal dinges… enfin, cijfers en zo moet kunnen voorleggen. En het is ook plezant om Van Molle met het gebruik van de klassieke ‘omgekeerde psychologie’ te zien flirten met de uit hun warm nest in de provincie geschepte kandidates. En dat blijkt nog te werken voor hem ook. Het aantal vrouwen dat Herman Van Molle in zijn dorp in Zweden al heeft binnengedaan door hen een hopeloos dom rund te noemen of tegen hun been te pissen, daar wil ik wel eens een multiple choice-antwoord op geven. Ik zeg B: ‘Meer dan gij denkt.’
‘Nerdy tv als De Canvascrack heeft iets heel aantrekkelijks.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
