Wat Marlene Dietrich, een felle bewonderaarster van Garbo, voor Paramount betekende tijdens de gouden jaren van Hollywood, was de Zweedse schone voor MGM. De goddelijke en verrukkelijke Greta Garbo (1918-1990) stond bekend als ’the Mysterious Lady’ en die status van raadselachtige glamourster, gecultiveerd door dialogen als ‘I want to be alone’ in Grand Hotel, nam mythische proporties aan toen ze in 1941 abrupt met filmen stopte en goed afgeschermd in New York ging wonen. De onweerstaanbare charismatische legende met de hese stem en het sfinxachtige gezicht blijft vooral bekend om haar rollen als tragische diva die alles voor haar geliefde opoffert. Het was mentor Maurice Stiller die Garbo ontdekte en die haar mee naar Hollywood nam. De publiciteitsschuwe actrice met aanlokkelijke mond en vulkanische ogen – ‘Je kunt haar niet vanuit een slechte hoek filmen’, aldus haar vaste cameraman William Daniels – zou er zich ontpoppen tot de passionele koningin van MGM, het prototype van alle Hollywoodsterren en de grootste filmsirene ooit. Maar tot Garbo in kleur zou het nooit komen.

Favoriete regisseur.

Clarence Brown. Garbo was enorm gereserveerd en twijfelde verschrikkelijk aan zichzelf. Als ze opnam, moest iedereen die niet onmiddellijk bij de scène betrokken was op haar bevel van de set. Maar Brown kon het best van al met haar communiceren. ‘Ik fluisterde al mijn regieaanwijzingen en daar hield ze van’, aldus Brown, die haar zeven keer zou regisseren (in onder meer Flesh and the Devil, Anna Karenina, Romance en A Woman of Affairs).

Favoriete film.

Camille (1937), de film waarmee George Cukor zijn reputatie van ‘woman’s director’ bij MGM opnieuw alle eer aandeed. Haar vertolking als ‘The Lady of the Camellias’ in deze weelderige en sensuele klassieke romantische tearjerker naar Alexander Dumas, wordt algemeen beschouwd als haar beste performance.

Oscars

Garbo werd vier keer genomineerd als beste actrice, respectievelijk voor Anna Christie (de eerste film waarin ze sprak; de ondertitel was dan ook ‘Garbo Talks!’), Romance, Camille en Ninotchka (een komedie die als slogan ‘Garbo Laughs!’ meekreeg). Ze greep telkens naast de overwinning, maar in 1954 kreeg ze een ere-Oscar.

Liefdesaffaires.

La Divine was nooit getrouwd, maar ze had wel vlammende affaires met John Gilbert (haar tegenspeler in drie films, waaronder Flesh and the Devil) en acteur George Brent (ook wel omschreven als de ‘mannelijke uitgave van Garbo’), terwijl ze tijdens de productie van Queen Christina een affaire had met actrice-scenariste Salka Viertel én een verhouding begon met regisseur Rouben Mamoulian. Haar veelbesproken lesbische relatie met de Cubaanse schrijfster Mercedes de Acosta was een roddel.

Quote.

‘Mijn levensverhaal is er een van achteringangen, zijdeuren, geheime liften en andere manieren om ergens binnen en buiten te geraken zonder dat mensen me kunnen storen.’

Luc Joris

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content