Greed

Hoogmoed komt voor de val, en in het geval van de Britse modegigant Richard ‘Greedy’ McCreadie komt die op zijn zestigste verjaardag. Die viert de obsceen rijke ondernemer met een decadent feestje op een Grieks eiland, inclusief gladiatorenspelen, beroemde gasten en Syrische vluchtelingen die op het nabijgelegen strand zijn aangespoeld. Veelfilmer Michael Winterbottom mikt zijn pijlen op de filthy rich en boent daarvoor fetisjacteur Steve Coogan en diens hagelwitte nepgebit op. Beide presenteren satire, mockumentary, globaliseringsparabel en alternatieve feiten, een mix die doet denken aan 24 Hour Party People, hun portret van Factory-platenbaas Tony Wilson. Dit keer wordt die getailleerd rond het fictieve verhaal van een even flamboyante als gewetenloze multimiljonair waarvoor TopShop-tycoon Philip Green model stond, en is het resultaat stukken slapper en minder geestig. Hoe Greedy zijn imperium opbouwt op de rug van uitgebuite sweatshoparbeidsters, hoe hij winkels failliet laat gaan en belastingen ontduikt, hoe hij zich richting top bluft en briest: Winterbottom toont het in glad gemonteerde flashbacks en voegt er nepinterviews met McCready’s entourage aan toe, terwijl een ghostwriter ondertussen diens hagiografie pent en Coogan cynische oneliners dropt. Een parodie op de graaicultuur die soms raak schiet maar er soms ook glad naast zit, en in één grijns door ook uithaalt naar reality-tv en popdiva’s als Beyoncé en Rihanna die voor een miljoen dollar over wereldvrede komen zingen, n o questions asked.