Music Hall. Tot 2 oktober in de Gentse Capitole en van 14 tot 19 oktober in de Hasseltse Grenslandhallen. Tickets: tel. 090 00 09 91 of via www.musichall.be.

In de loop van 1972 was de première van Grease een nostalgische trip naar het naoorlogse optimisme van toen-nog-niet-zo-lang-vervlogen schooldagen. De musical werd overladen met prijzen en groeide uit tot een klassieker van formaat. In 1978 sloeg de filmbewerking – met een immer grijnzende Travolta en een meer dan schaapachtige Olivia Newton-John – nog bruggen tussen het discotijdperk en de onschuld van de fifties. De mild ironische prent werd een cultklassieker van formaat. In 2003 zijn de vetkuiven die de fifties bewust hebben meegemaakt op één hand te tellen (laat staan dat er iemand nostalgisch over kan wezen) en is het gevoel voor ironie in deze musical al even zeldzaam als een Cadillac op de openbare weg. Grease: The Musical wordt een stinker van formaat.

De voorstelling belooft op papier nochtans een zinderende show: aanstekelijke deuntjes (intelligente pastiches op teenybopper-muziek uit de jaren vijftig), een hersendode, maar best onderhoudende plot, wat romantiek, wat drama, wat satire. Maar de Amerikaanse versie die Music Hall liet overkomen, zuigt alle leven vakkundig uit de brouwerij. Weg met de roll uit de rock, weg met de knipogen en grijnzen, weg met het gevoel dat deze voorstelling de moeite waard is om bij te wonen. Nergens overtreft Grease het niveau van schooltoneel.

De Amerikaanse cast doet tussen het karikaturale acteerwerk door wanhopige pogingen om verstaanbaar te zijn. Nobel om trager en duidelijker te spreken, daar niet van, maar het mondje Engels dat de gemiddelde Vlaming beheerst, hoeft echt geen kleutertaal. De verstaanbaarheid tijdens de muzikale nummers is ver te zoeken, ook al omdat je oren te hard suizen van de valse noten. De muzikale begeleiding is wel kwiek en monter, maar de geluidsbalans zit zo scheef dat het liveorkest klinkt alsof het in een naburige schouwburg staat te spelen.

Het enige lichtpunt in deze woestenij van non-entertainment is een kort muzikaal intermezzo van een bolvormige nevenacteur. Na een korte dialoog over hoe hij ooit een lerares van Rydell High moonde, ontsteekt hij in een vurige liefdesverklaring met een gevleugeld I’ve spent my nights mooning over you. De enige keer dat er een zweem van ironie in het stuk sluipt, want voor het overige staat Grease twee uur lang met de broek op de enkels.

DOOR wim smets