Frederik Sioen (35) glimlacht wanneer ik hem ‘de hardst werkende muzikant van Vlaanderen’ noem. Geen muzikaal of sociaal project is hem te veel, of het nu soundtracks componeren is, kinderliedjes spelen of stadsprojecten in zijn beminde Gent organiseren. Tussendoor heeft hij zowaar een nieuwe plaat klaargespeeld: Man Mountain. ‘Maar mijn plafond is nog niet af.’

‘Man Mountain is ontstaan tussen vele andere projecten door’, knikt Sioen. ‘Een toffe manier van werken. Het voelt niet als stress, zeker niet wanneer ik mag samenwerken met andere mensen. Zo werk ik nu op vraag van componist Dirk Brossé met hem en Jef Neve aan een vredeshymne, met orkest, in het teken van de herdenkingen rond ’14-’18. Ja hoor, héél sexy! (lacht) We hebben elk twintig minuten geschreven, en die worden nu in elkaar geschrankt. En binnenkort begin ik aan de muziek voor Amigos, een nieuwe VTM-reeks.’

Een dag bestaat uit 24 uur. Hoe krijg je het allemaal voor elkaar?

SIOEN: Veel van deze songs zijn ontstaan vanuit die verschillende projecten. Zo was single Lost Today bedoeld voor de serie Marsman, maar daar hebben we hem uiteindelijk niet gebruikt. Ook vanuit De Piepkes, waarin ik met Roland van Campenhout en Pieter-Jan De Smet kinderliedjes speel, zijn ideeën ontstaan.

Heb je in Roland een soort mentor gevonden?

SIOEN: Ik beschouw Pieter-Jan al als mijn mentor, maar Roland is wel een voorbeeld. Het is mijn vurigste wens dat ik op zijn gezegende leeftijd nog evenveel spelplezier heb. Wanneer we met De Piepkes gaan optreden, heeft Roland in de auto constant zijn gitaar vast, van in Meulenstede tot in Sint-Truiden. Dat kinderlijke enthousiasme werkt bijzonder aanstekelijk, en die frisheid en naïviteit is afgestraald op de plaat. Roland noemt De Piepkes ‘een pil tegen het dagelijkse leven’.

Man Mountain is nochtans geen verzameling doldwaze liedjes, maar eerder droefgeestig van sfeer.

SIOEN: Melancholie met de glimlach. Mijn grote voorbeeld Damon Albarn is een crack in zulke songs schrijven. Bij mij heeft dat er altijd wel in gezeten, maar sinds Calling Up Soweto, mijn plaat met Afrikaanse muzikanten, is die speelse melancholie nog toegenomen. Persoonlijk vind ik Man Mountain een ideale plaat om je even te onttrekken aan het hoge tempo van het leven. Maar wie ben ik? (lacht)

Voor velen ben je in de eerste plaats die geëngageerde muzikant uit Gent. Daar kun je mee leven?

SIOEN: Uiteraard. Ik beschouw het als een compliment, ook al wordt het soms niet zo gepercipieerd.

Het woord ‘geëngageerd’ heeft een zeker geitenwollensokkengehalte.

SIOEN: En dat is bullshit. Ik ben opgegroeid met Neil Young, Bob Marley, Pearl Jam, Damon Albarn… Allemaal heel geëngageerde artiesten, en niet bepaald van het geitenwollensokkentype. Laat het duidelijk zijn: het is niet mijn bedoeling de geschiedenis in te gaan als wereldverbeteraar. Mijn engagement uit zich op een andere schaal en een andere manier.

Zoals met 123-Piano, dat het sociale weefsel wil versterken door in Gent op openbare plaatsen piano’s te plaatsen waar iedereen vrij op mag spelen.

SIOEN: Het is een sociaal-artistiek project, ja, met de nadruk op het sociale. Het is een maatschappelijk engagement, wat me beter afgaat dan luidop mijn politieke mening verkondigen. Ten tijde van 0110 ben ik erg geschrokken van alle negatieve reacties die er op je afkomen wanneer je politiek je nek uitsteekt. Ik heb nog altijd veel bewondering voor hoe Tom Barman daar destijds mee is omgegaan, maar wanneer er anonieme, weinig fraaie brieven van Vlaams Blokkers in mijn brievenbus staken, ben ik daar echt niet goed van. Maar ik draag het hart nu eenmaal op de tong, dat heb ik van thuis uit meegekregen. Mijn moeder is psychologe en staat heel open, met beide voeten in de wereld, en ik heb lange tijd in de jeugdbeweging gezeten.

Opgepast, je rock-‘n-rollgehalte daalt enkele procenten.

SIOEN: Goh ja, fuck rock-‘n-roll dan! Weet je wat rock-‘n-roll is? Vollen bak je goesting doen, met de borst vooruit. Dat is meer rock-‘n-roll dan gelijk welk hip gedoe. Vraag maar aan Roland, hij heeft daar een woord voor: rock-‘n-brol. Nu duw ik mijn imago helemaal de dieperik in, zeker? (lacht)

Waarom Man Mountain?

SIOEN: Blijkbaar valt het woord mountain nogal vaak in mijn teksten, en Pieter-Jan vertelde me dat begin 20e eeuw Man Mountain Dean een bekende professionele worstelaar was. Hij vond het grappig mijn plaat naar hem te noemen, ‘omdat je zo’n klein manneke bent’. En mijn booker omschrijft Man Mountain als een ‘landmark album’, dus het plaatje klopt wel.

De hoesfoto werd genomen door Magnumfotografe Bieke Depoorter, en wie de cd koopt, krijgt er een setje postkaarten bij, waarvan eentje aan jezelf geadresseerd. Leg uit.

SIOEN: Ten eerste, ik ben een grote fan van Biekes werk sinds ik ooit een boek met haar eindwerk cadeau heb gekregen van een vriendin. Ik ben haar beginnen te volgen op Facebook en toen ik daar dat beeld zag verschijnen, vond ik het kloppen met de plaat. Ten tweede, wie mij de postkaart met mijn adres op stuurt, kan daarop de naam van een vriend of vriendin invullen, en wij geven die persoon iets. Wat precies ligt niet vast. Het kan een huiskamerconcert zijn, of een uitnodiging voor een Koreaanse barbecue.

Pardon?

SIOEN: Mijn vriendin is half-Koreaanse, en ze kookt.

Je zult opnieuw niet veel stilzitten, de komende tijd.

SIOEN: Het gebeurt niet vaak dat ik naar het plafond lig te staren, dat klopt. Hoewel, de laatste tijd wel, omdat mijn plafond nog niet af is.

Zeg niet dat je tussendoor ook nog met verbouwingen bezig bent?

SIOEN: Ja ja, ik heb deze zomer een nieuw dak gelegd. En Spaak & Spier, mijn wielerploegje, staat ook niet stil.

Het is al goed, jong. Bedankt voor het gesprek.

MAN MOUNTAIN

Uit op 13/3 via PIAS.

DOOR JONAS BOEL

Frederik Sioen: ‘VOLLEN BAK JE GOESTING DOEN, MET DE BORST VOORUIT. DAT IS MEER ROCK-‘N-ROLL DAN GELIJK WELK HIP GEDOE.’