Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

Elke donderdag, één

We moeten toegeven dat we de makers van Goesting niet benijden. De ‘culinaire fictiereeks’ over de strubbelingen in een Liers toprestaurant is al meer dan een jaar geleden opgenomen, maar omdat ze nu pas op het scherm komt, lijkt het alsof ze nog snel probeert in te spelen op de kookhype. Bovendien ging de reeks van start enkele dagen na de première van Oud België én staat ze geprogrammeerd op het tijdstip dat nog wel enige jaren met Van Vlees en Bloed verbonden zal blijven – twee reeksen waarmee je liever niet wordt vergeleken.

Vandaar wellicht dat acteurs en makers van Goesting in interviews vooraf de verwachtingen zoveel mogelijk probeerden te temperen: door de reeks bijvoorbeeld te omschrijven als ‘light drama’ en erop te drukken dat ze niet in de categorie Van Vlees en Bloed thuishoort, maar in die van midweekseries als Kinderen van Dewindt. In dat opzicht is het wel grappig dat de begintitels van Goesting toch heel erg aan die van Van Vlees en Bloed doen denken, met dat verschil dat deze generiek met zijn close-ups van doorgesneden sinaasappels en aangespannen stropdassen nog méér herinneringen aan Dexter oproept.

Nu goed, los van die begintitels heeft de serie natuurlijk weinig te zien met Van Vlees en Bloed. Goesting mag zich dan in een sterrenrestaurant afspelen, elke aflevering heeft meer weg van een maaltijd in een fastfoodtent: je weet vooraf perfect wat je kunt verwachten en je voelt je na afloop telkens een beetje schuldig dat je je laten vangen hebt. Week na week zijn de verhalen op krek dezelfde manier opgebouwd, met een mix van strubbelingen in de keuken en een lichtvoetige nevenplot in het restaurant – een klant die haar hondje mee naar binnen smokkelt, of een moeilijke tante die door het personeel hardhandig aan de deur wordt gezet – waarbij op het einde alles netjes wordt opgelost. Daarna volgt er telkens nog een uitsmijter, een grappig bedoelde scène waarin de hele surrogaatfamilie van het restaurantpersoneel elkaar nog eens in de haren kan vliegen. Doordat iedere aflevering een kopie van de vorige lijkt, hebben we na een maand het gevoel dat Goesting nog moet beginnen.

Daarom is de reeks nog niet slecht te noemen. Er wordt erg behoorlijk geacteerd en de personages hebben meer diepgang dan hun eendimensionale collega’s in pakweg David of Sara. Bij de start van de reeks vertelde Gene Bervoets in dit eigenste blad dat hij aan Goesting had meegedaan omdat hij vond dat de serie een zekere geloofwaardigheid uitstraalde, dat de mensen die erin te zien zijn ook in het echt zouden kunnen bestaan. We kunnen ons inderdaad voorstellen dat iemand als Bervoets’ personage Kurt, de ietwat bekakte en stijve sommelier van het restaurant, ergens in een van Vlaanderens etablissementen rondloopt, net zoals de chef-kok die Jan Van Looveren neerzet. We hopen alleen dat die tegenhangers uit het werkelijke leven iets vaker uit de band mogen springen.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op FOCUSKNACK.BE

Stefaan Werbrouck

‘Goesting’ mag zich dan in een sterrenrestaurant afspelen, elke aflevering heeft meer weg van een maaltijd in een fastfoodtent.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content