‘Goede cinema heeft iets bezwerends’

CAROLE BOUQUET en ANDRÉ DUSSOLLIER in 'IMPARDONNABLES'. Een wrang zedendrama over liefde, lust, vriendschap en alles daartussenin. © © ROBETO FRANKENBERG

In het bittere zedendrama Impardonnables neemt André Téchiné nog maar eens de luimige liefde onder de loep. Een tête-à-tête met de Franse filmveteraan. ‘Melancholie interesseert me niet, vitaliteit des te meer.’

Disfunctionele families, malafide minnaars en slinkse intriganten: het zijn altijd al vaste klanten geweest in het oeuvre van de Franse arthouseveteraan André Téchiné. In zijn nieuwe film Impardonnables is dat niet anders. Voor zijn wrange zedendrama over liefde, lust, vriendschap en de schemerzones daartussenin baseerde Téchiné zich op de gelijknamige roman van 37°2 Le Matin-auteur Philippe Djian.

Het verhaal draait om de zestigjarige schrijver Francis (André Dussollier), die in Venetië inspiratie voor zijn nieuwe boek hoopt te vinden. Zijn gedachten dwalen echter algauw af naar de mooie vastgoedmakelaar Judith (Carole Bouquet) en zijn vervreemde dochter Alice (Mélanie Thierry). ‘Het zijn vooral de personages die me aanspraken’, aldus de peetvader van de post-nouvelle-vaguegeneratie. ‘Toen ik het boek las, voelde ik meteen hun kracht en mysterie. Ze zijn egocentrisch en doen elkaar onvergefelijke dingen aan, maar dat maakt hen net interessant. Niets zo saai in cinema als koorknapen en engeltjes.’

Net als in je vorige films ‘Les témoins’ en ‘La fille du RER’ zoom je expliciet in op de kloof tussen verschillende generaties. Ben je daar meer mee bezig nu je de zeventig nadert?

André Téchiné: Niet echt. Het is een universele bekommernis. Toen ik jonger was, stelde ik me vragen over ouderen, zoals ik me nu vragen stel over jongeren. Zo zit het leven in elkaar. Ik heb zelf geen kinderen, maar dat belet me niet om gebiologeerd te zijn door de relatie van een vader met zijn dochter. Die relatie kan waardevol en teder zijn, maar ook destructief, zeker als je kind een enfant terrible is zoals de dochter van Francis. Kun je je dochter alles vergeven? Of zijn er limieten aan je vaderliefde? Is het überhaupt mogelijk om jezelf van je familie te emanciperen, toch de meest fundamentele band die er bestaat? Dat zijn de vragen waarover de film gaat, zoals de Griekse tragedies, de stukken van Shakespeare en alle andere universele verhalen daar ook al over gingen.

‘Impardonnables’ speelt zich af in Venetië, wat meteen heel wat cinefiele referenties oproept. Was dat de bedoeling?

Téchiné: Bij Venetië denk je meteen aan dood en romantiek. Meestal wordt de stad in films getypecast als een destructieve en verdovende kracht, maar dat hoopte ik net te vermijden. Mijn Venetië is veeleer een levendig labyrint, een metafoor voor de conflicterende emoties van de personages. Vandaar dat ik er absoluut een bruiloftsscène met vrolijke, feestende Venetianen in wilde. Het is niet omdat je in Venetië woont dat je voortdurend naar requiems luistert en met een boek van Thomas Mann onder de arm loopt. Melancholie interesseert me niet, vitaliteit des te meer. Dat zie je in al mijn films.

Welke regisseurs hebben je daarbij de weg gewezen?

Téchiné: Goh, heb je een dag of twee? (Lacht) Impulsief zou ik zeggen: Alfred Hitchcock, Fritz Lang en Friedrich Wilhelm Murnau. Maar mijn favoriete scène aller tijden is de nachtelijke trip met die vreemde natuurbeelden uit The Night of the Hunter van Charles Laughton. Goede cinema heeft voor mij iets bezwerends, iets occults zelfs. Vandaar dat ik nooit geïnteresseerd ben geweest in cinéma vérité. Dat je in cinema de werkelijkheid kunt tonen, is een hardnekkige leugen. Je kunt wel waarheden vatten, maar niet dé waarheid. Cinema is per definitie een constructie, een verheviging van de werkelijkheid. Dat hoef je niet te proberen te verstoppen, je moet het net omarmen. Het zijn precies die verheviging en dat buitengewone die ons aan het dromen zetten en die ons met de personages doen meeleven.

Is dat de reden waarom je met zo veel passie films blijft maken?

Téchiné: Absoluut. Ik zou stikken mocht ik geen films meer draaien. Het is ook mijn manier om de wereld lief te hebben. De werkelijkheid is vaak lelijk en saai, dus probeer ik er een mooiere en meer opwindende versie van te maken.

In de jaren 60 was je criticus bij ‘Cahiers du Cinéma’. Vind je dat de Franse film nog hetzelfde niveau haalt als toen?

Téchiné: Eerlijk? Neen. (Lacht) Mij hoor je niet klagen, want ik heb altijd kansen gekregen. Veel goede of originele Franse films heb ik de jongste jaren echter niet meer gezien. Olivier Assayas is een uitzondering, maar dat is een vriend van mij -ik ben dus wellicht bevooroordeeld. Alhoewel. Ken jij nog een andere Franse regisseur die zowel gevoelige familiedrama’s als energieke actiefilms kan maken? Ik niet.

IMPARDONNABLES

Vanaf 17/8 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content