GOD EN KLEIN PIERKE

MARTIN HEYLEN. 'Zelfs op de Westelijke Jordaanoever bleef ik overtuigd van de goedheid van de mens.'

Maandag 19/12, 20.35 – één.

Pas op als je klein Pierke Martin Heylen in je leven toelaat, zeker als je jezelf God waant. Karel De Gucht zal wel eens gevloekt hebben toen diens zinnenprikkelende beelden van zijn Italiaanse villa in Het Journaal opdoken bij een item over zijn perikelen met de fiscus. Praise the lord, een nieuw seizoen van God en klein Pierke is in de maak. De Kuifje van Woestijnvis schiet na het gesprek zelfs de wagen van Joëlle Milquet in, om haar te vergezellen naar haar eedaflegging bij de koning.

Hoe heb je Madame Non kunnen overtuigen om zich te laten volgen voor een Vlaams tv-programma?

MARTIN HEYLEN: Ze heeft mijn verzoek ook lang met een ‘non’ afgewimpeld. Gelukkig heeft Joëlle Milquet een Vlaamse kabinetschef, Peter Vansintjan. Hij kende het programma en heeft haar ervan overtuigd om toch toe te zeggen. Milquet vreesde dat ze voor de zoveelste keer als Madame Non zou worden afgeschilderd. Ik vind haar een zeer intrigerende vrouw en heb haar meteen duidelijk gemaakt dat ik dat beeld van de harde tante wilde doorprikken. Je zal zien dat ze in werkelijkheid een toegewijde moeder van vier kinderen is, zelfs al moet ze die vanuit de wagen langs de telefoon instoppen.

Vaak slaag je erin imago’s te doorprikken door mensen met een haast kinderlijk onschuldig snoetje te benaderen. Is dat een gimmick of ben je echt zo?

HEYLEN: Ik waak er altijd over om die verwondering van een kind te behouden. Nu is dat niet echt moeilijk op de plekken waar ik dankzij God en klein Pierke kom. Als Herman Van Rompuy je meeneemt in de coulissen van Europa, kun je niet anders dan je verbazen over wat je ziet.

Wanneer je in de eerste aflevering met Rudi Vranckx tussen stenen gooiende Palestijnen en schietende Israëli’s belandt, kijk je wel even anders.

HEYLEN: Het zal nog niet: ik was echt doodsbang. En dan trek ik blijkbaar de gekste bekken, zoals ik achteraf zelf op de beelden kon opmerken. Kort daarvoor stond ik wel stoer te doen met mijn perspetje. Ik had me voorgenomen om naar de frontlinie mee te gaan omdat ik daar verwachtte te zien wat Rudi drijft om zijn vak zo passioneel uit te oefenen. Dat klopte ook, alleen besefte ik daar wel: dit is niet mijn passie, haal me hier weg! Achteraf ben ik er wel trots op dat we die beelden hebben kunnen maken.

Jij lijkt altijd uit te gaan van de goedheid van de mensen. Wat bleef daar toen van over?

HEYLEN: Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Zelfs op de Westelijke Jordaanoever bleef ik overtuigd van de goedheid van de mens, hoe extreem de toestanden soms zijn. Zo zijn we gaan praten met een Palestijnse moeder van wie vier zonen vastzaten voor ‘geweldpleging’ – over terrorisme spreken zou te delicaat zijn. Wel, aanvankelijk gruw ik van zo’n ontmoeting, maar gaandeweg leer je dat ook zij maar mensen zijn.

Bij wie dacht je dat die wel ver heen was: Arno misschien, of Jan Fabre?

HEYLEN: Oh, Jan Fabre heeft net een geweldige indruk op mij gemaakt. Ik zou die mens niet ver heen noemen, Arno evenmin. Ik heb Jan Fabre onder meer gevolgd in Venetië, waar ik een repetitie van een van zijn toneelstukken heb meegemaakt. Man, ik zat als genageld op mijn marmeren bankje. De acteurs moesten in katten transformeren en daarbij werden ze door Fabre zo opgezweept dat ik er bang van werd. Die acteurs speelden geen roofdier, ze wáren het!

Met Erik Van Looy volg je een Woestijnviscollega, de gemakkelijkste ‘God en klein Pierke’-aflevering om te maken?

HEYLEN: Dat had je gedacht! Er waren momenten dat ik me over Erik afvroeg of hij wel een collega was. (Lacht) Ik bedoel: hij lijkt een knop in zijn hoofd te hebben. Zo zijn er momenten, wanneer hij bezig is met De Slimste Mens ter Wereld, dat hij voor iedereen toegankelijk is. Tegelijk heeft hij periodes dat hij niemand wil zien, terwijl ik hem ook dan wilde volgen. Daar kwam nog eens bij dat ik absoluut een bezoek wilde brengen aan de set van de Amerikaanse Loft, waar je dan weer te maken krijgt met van die absurde regeltjes. Links mag je filmen, rechts niet – wat ik dan toch probeer.

De onvermijdelijke Woestijnvisvraag: wat brengt de toekomst voor jou?

HEYLEN: Ik ga mee met Woestijnvis. Of ik daarmee de deur van de VRT achter mij dichttrek? Ik weet niet hoe dicht die deur naar de VRT zal zijn, we zullen wel zien. Al mijn hele leven heb ik maar één credo: als je het niet goed weet, probeer het dan. Ik stap dus vol enthousiasme mee in de nieuwe plannen.

Gaan we opkijken van het nieuwe VT4 en VijfTv?

HEYLEN: Dat denk ik wel. Het wow-gevoel: dat is het hoogste waarvoor je als tv-maker kan gaan. Ik kan natuurlijk nog niets prijsgeven over de plannen die op tafel liggen, maar verwacht toch maar iets dat je nog niet gezien hebt. Of we daarmee tegen de wetten van de commerciële logica gaan botsen? Dat zal moeten blijken, maar het is niet de eerste keer dat we bij Woestijnvis iets nieuws proberen, hé.

HANS VAN GOETHEM

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content