Still crazy – De verrassingsaanval van hun debuut overdoen ware moeilijk geweest, maar Cee-Lo en Danger Mouse verzinnen nog steeds popklassiekers waar u bij staat.

The Odd Couple Warner pop

Met St. Elsewhere, een tot vrolijke polonaises uitnodigende rondedans van cartoonpop, funk, R&B en hiphop, wist Gnarls Barkley zich in het muzieklandschap sierlijk tussen Outkast en Gorillaz te positioneren. Twee jaar later moeten Danger Mouse en Cee-Lo ons ervan proberen te overtuigen dat hun aanstekelijke Looney Tunes-met-heliumstemmetje méér was dan een vermakelijke novelty act. Even straf en overrompelend als hun debuut is The Odd Couple helaas niet geworden. Daarvoor missen we het verrassingseffect van hun eersteling, ligt het tempo ons net iets te laag en staan er met Neighbors en Open Book – een vergeefse poging om gospel en R&B te verzoenen – een paar pijnlijke missers op de plaat.

En de tekstballonnen van Cee-Lo durven op The Odd Couple ook al eens onverhoeds uiteen te spatten. Ter illustratie één voorbeeld uit slotsong A Little Better : ‘It’s probably plain to see / That I got a lot of pain in me / And it will always remain in me’. Dat Hugo Claus dát niet meer heeft mogen meemaken!

Maar passons, want verder vinden we op de tweede worp van Gnarls Barkley nauwelijks mankementen om bij de Dienst Naverkoop van onze muziekslijter over te gaan reclameren. The Odd Couple is een degelijke en bijwijlen zelfs uitstekende plaat, die niet zelden op postmoderne wijze naar de jaren zestig teruggrijpt. Check het hotsende en botsende Charity Case maar eens, een flard weemoedige Franse sixtiespop met surfgitaren, maar dan in een eigentijds R&B-arrangement gestoken. Of het zeurderige Whatever, dat van de jonge Ray Davies had kunnen zijn. Al even onweerstaanbaar zijn She Knows, waarin de fabuleuze fluitsolo uit Nights In White Satin weerklinkt, en de van hemelse pa-pa-pa’s voorziene klepper Surprise, dat zowel met Aquarius van The Fifth Dimension als (Don’t Fear) The Reaper van Blue Öyster Cult in bed heeft gelegen, maar aan geen van beide een vieze ziekte heeft overgehouden.

En ook zonder hulp- en wisselstukken uit de sixties verzinnen Cee-Lo en Danger Mouse de popklassiekers nog altijd waar u bij staat. Run (I’m A Natural Disaster) kan bogen op het meest besmettelijke kinderkoortje sinds de ontbinding van Father Damien & His Molokai Gospel Choir. Who’s Gonna Save My Soul en Would Be Killer brengen het wonderlijke Portishead in herinnering. En zelfs Going On, dat twaalf seconden lang tot een stinker van een powerballad dreigt te ontaarden, weet zich alsnog te verpoppen tot een instant classic die zonder blozen naast Smiley Faces mag gaan staan.

Sneu van die twee snertsongs en de soms constipatieverwekkende teksten van Cee-Lo, anders hadden we The Odd Couple vier sterren gegeven en nú al een plaatsje gereserveerd in ons eindejaarslijstje.

DownloadtipS

Going On

Run (I’m A Natural Disaster)

Surprise

Vincent Byloo