Glazen vleugels

Eerste zin De doorzichtige glazen ampullen lagen in de afgesloten kast, naast de wegwerpnaalden en cilinders met maatverdeling.

In kort na elkaar de leeggebloede lichamen van twee verpleegkundigen gevonden. Hun moordenaar heeft daarvoor een middeleeuws instrument voor aderlatingen gebruikt. Beide slachtoffers werkten ooit in psychiatrisch tehuis De Vlinder, dat gesloten werd nadat een van patiënten zelfmoord had gepleegd. In een ziekenhuis waart bovendien een tweede moordenaar rond die zich op ‘overbodige, chagrijnige oude mannen’ richt. En politiepartners Anette Werner en Jeppe Kørner moeten het even zonder elkaar stellen. Werner is op haar 44e voor het eerst moeder geworden en zit thuis, al kan ze het niet laten om in haar eentje toch op onderzoek te gaan. Kørner leidt het officiële onderzoek en moet zelfs zijn eigen leven wagen om te voorkomen dat nog meer mensen het loodje leggen.

Katrine Engbergs debuut De krokodilvogel (2016) beantwoordde niet helemaal aan de enthousiaste persberichten. Maar met Glazen vleugels – al haar derde misdaadroman met Werner en Kørner – bewijst ze haar talent. Ze schrijft fris en soepel, en heeft een scherp oog voor het menselijk geworstel en geknoei. Ze schildert misdadigers niet af als geschifte monsters, maar als gekwetste, verwarde zielen die eerder medelijden dan afkeer verdienen.