Girl Ray

In de snoepjesmand van 2017 was het fijn graaien naar Girl Rays moppige muurbloemjesindiepop. Maar omdat niemand ooit potten heeft gebroken met de erfenis van Gorky’s Zygotic Mynci of The Pastels, en schuttingen tussen genres toch verder afbrokkelen, wippen de drie jongedames voor de opvolger van debuut Earl Grey fluks naar de pop- en r&b-fleur van Ariana Grande en Dua Lipa. Doorheen waasjes van synths dartelen flierefluitende melodietjes. Steun krijgen ze van charmante grooves die uit rudimentaire ritmeboxen en Casio- handclaps zijn gewonnen. Over die luchtig opgeklopte slagroom strooit Poppy Hankin de kleurtjeshagelslag van haar laconieke, puberachtige zang. Girl zoemt en straalt als een zomervakantie die zich als het heelal zo doelloos uitstrekt. Melancholie met gevaar voor een zonneslag.